محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا، با انتشار متنی در کانال تلگرامی خود از زاویه‌ای دیگری به نقش سعید جلیلی در انتخابات سال ۸۸ پرداخته است.
به گزارش انتخاب، او در این زمینه نوشت: انتشار متنی در باره نقش آقای سعید جلیلی در فتنه ۸۸ توسط حجت الاسلام والمسلمین سنایی‌فر از قضات بازنشسته که از صاحب منصبان قضایی به شمار می‌رفته، برگ مهمی از تاریخ سال‌های اخیر کشور است که نباید به سادگی از آن عبور کرد.
تا کنون بیشترین مطالبی که در باره انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ گفته شده، روایتی برساخته از سوی یک جریان سیاسی است که اتفاقا آقای سعیدجلیلی در آن جایگاه مهم و تعیین‌کننده‌ای دارد..
با انتشار نکته آقای سنایی‌فر مبنی بر مخالفت جلیلی به عنوان دبیر شورای‌عالی‌امنیت‌ملی با حضور آقای میرحسین موسوی در تلویزیون به منظور ختم غائله، این پرسش جدی به وجود می‌آید که این تصمیم که می‌توانست باحتمال بسیار زیاد، آتش فتنه را مهار کند، از کدام پشتوانه مشکوک و مسئله‌داری برخوردار است؟
اگر آن مصاحبه انجام می‌شد از خسارت‌های بزرگ به اموال و اماکن‌عمومی جلوگیری می‌گردید و ضربه‌های سیاسی پی درپی به اعتبار نظام وارد نمی‌شد. شاهد ماه‌ها ناآرامی در خیابان‌ها نمی‌بودیم و آرامش روانی میلیون‌ها ایرانی مخدوش نمی‌شد و خاطره آن انتخابات به کام تاریخ معاصر تلخ نمی‌شد.
در سایه آن وقایع، احمدی نژاد با فرصتی که رخداد‌های انتخابات ۸۸ برایش فراهم کرد (و حالا با نامه یک قاضی روشن شده که نقش آقای سعید جلیلی، علت موجبه آن بوده) آغازگر یا تشدیدکننده تحریم‌هایی بود که ۱۲-۱۳ سال است بزرگترین ضربه‌ها را بر سفره مردمی زده که هر دوی آنها (جلیلی و احمدی نژاد) برایشان تظاهر به غصه خوردن کرده‌اند.
پیشنهاد این نوشته، رسیدگی قضایی به نقش مرموز آقای جلیلی در واقعه ۸۸ نیست. قضاوت را باید به تاریخ سپرد، هرچند عقده‌گشایی‌های منتسبان او در همین ماه‌های اخیر، پرده از چهره او و آنها برداشته است. آنچه مدنظر است اینکه اهالی سیاست و رسانه یکبار دیگر، فتنه ۸۸ را با روشن شدن بازیگر یا بازیگرانی که جدیدا نقش شان لو رفته بازخوانی کنند تا جریان مقصر با بازی تکراری "آی دزد، آی دزد" از معرکه نگریزد.
هرچند نقش بیگانگان در بهره برداری از رخداد‌های ۸۸ قابل کتمان نیست، اما با بررسی بیشتر نقطه‌های تاریک تاریخ آن سال می‌توان ردپای جریان‌های مشکوک و شاید وابسته به دشمن را کشف کرد. تا کنون فقط یک روایت از آن اتفاق گفنه شده که روز به روز بر بی اعتبارشدنش افزوده می‌شود. روی دیگر سکه را هم باید دید.
دلیلی ندارد منتظر باشیم اسناد فلان وزارتخانه یا سازمان بیگانه بعد از ده‌ها سال منتشر شود و نقش خیلی‌ها آشکار گردد. آن هم به جای خود مفید است، اما چه بسا به عمر بسیاری از سیاست پیشگانی که در ان دوره زیسته‌اند وصال ندهد.
این قلم خدای ناکرده مانند برخی از مااصولگرا‌ها بدنبال متهم کردن کسی به وابستگی به دشمن نیست. چه بسا بعضی افراد انقدر دچار پخمگی سیاسی بوده و هستند که نیازی نبوده است دشمن آنها را به عنوان عامل استخدام کند. آنها همچون بره‌های سر به زیر بدنبال بوته‌ای از علف روان شده و در مرتع دشمن چریده‌اند.
جلیلی اظهار داشت: «رهبری ازهمان روز‌های اول، ازاین قضایا تحت عنوان فتنه یاد کردند، اما امروز مشاهده می‌کنیم که عده‌ای می‌گویند اگر فلان اتفاق می‌افتاد مسائل حل می‌شد!»
