حال که مقرر شد سکاندار وزارت نیرو رضا اردکانیان باشد فرصتی ارزشمند برای تشریح نگرانی ها و انتظارات بدنه کارشناسی این وزارتخانه فراهم آمده است. تبیین خواسته ها و شفاف سازی، به دور از تندروی و کندروی می تواند در آغاز راه، سنگ بنای مدیریت دستگاه را استوارتر سازد. اردکانیان در دورهای وزارت نیرو را راهبری خواهد کرد که موضوع آب و محیط زیست بیش از هر زمانی در همهی لایههای جامعه حساسیت ایجاد کرده است و ابهامات فراوانی از سوی دوستداران محیط زیست از یک سو و مصرفکنندگان (به ویژه جامعه کشاورزان، بعنوان اصلی ترین مصرف کننده آب) از سوی دیگر مطرح می شود. گفتنی است هر یک از این دو دسته خواسته خود را – که گاه با خواسته دیگری ناسازگار است- مقدم دانسته و پیگیری رفع آنها را جزء ماموریت های اصلی وزیر جدید می دانند.
نگرانی ها و دل مشغولی های جامعه کشاورزان یعنی امنیت غذایی، ایجاد اشتغال و توسعه صادرات، وزیر را به تامین بیشتر و بیشتر منابع آبی سوق می دهد و جامعه دوستداران محیط زیست با ایده هایی نظیر توسعه پایدار و حفظ محیط زیست نه تنها کاهش نرخ رشد پروژه های تامین آب، که گاهی توقف پروژه های در حال اجرا را نیز مطالبه می کنند. البته در این بین گروههایی محلی یا سیاست ورزانی فرصت طلب هم هستند که بر هر موجی سوار می شوند و نان به نرخ روز می خورند.
آشکارا باید گفت که شانه های آب دیگر به تنهایی تاب به دوش کشیدن مشکلات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و بیکاری را ندارد. با شفاف سازی باید آگاهی های عمومی را آنچنان بهبود داد تا همگان بدانند توسعهی بی اندازهی کشاورزی، ایجاد صنایع آب بر در مناطق خشک، وعده های آبکی برخی مسئولین و سیاستمدران محلی و لابی گری های نامشروع، بزودی استخوان های منابع آبی کشور را درهم خواهد شکاند، و البته دریغ است ایران که ویران شود. باید مسئولیت ها و اختیارات را شفاف کرد، انتظارات را واقعی و با تعامل، زیاده خواهی ها را مدیریت نمود.
خواسته های سنجیده و کارشناسانه محیط زیستی را باید ارج نهاد، و پیرامون آنها اندیشه کرد و در تصمیم گیریهای کلان بگونه ای موثر وارد نمود و از سوی دیگر هجمه های عوام فریبانه، بویژه با ظاهر محیط زیستی را پاسخی شفاف داد و سطح آگاهی های همگانی را در خصوص مطالب صواب و ناصواب بالا برد.
روزمرگی، بی مسئولیتی و سیاسی کاری، برخی از بخش های وزارت نیرو را فرا گرفته است. پروژه ها و مسائل آب و برق به امید آینده ای مبهم معطل مانده اند و برخی مدیران، معلق ماندن موضوعات و چالش ها را بعنوان راه حلی ساده و بی دردسر انتخاب نموده اند؛ گاهی با تمسک به صورتجلساتی خارج از وزارت نیرو و گاهی با توهماتی خودساخته.
پایان سخن آنکه، همانند هر دستگاه توسعهای، تامین آب و برق نیز نیازمند منابع مالی و سرمایه گذاری است. اوضاع منابع مالی وزارت نیرو هیچ گاه به این وخامت نبوده است. اصلاح این مورد حتما نیازمند افکار نو و روش های نوین تامین مالی و استفاده از پتانسیل های بین المللی خواهد بود.
