پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
جان کانتریمن، پیش از اینکه به صورت حرفه‌ای وارد عرصه دیپلماسی آمریکا شود با ستارگانی همچون شرلی تمپل، تایرون پاور و باربارا استنویک در چندین فیلم همبازی بود.
«جان کانتریمن» بازیگر خردسال و پرکار هالیوود در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ میلادی، با نام هنری «جانی راسل» در چندین فیلم خاطره‌انگیز سینمایی نقش‌آفرینی کرد و سال‌ها بعد به یک دیپلمات کارکشته ایالات متحده آمریکا در مناطقی مانند شمال آفریقا و خاورمیانه تبدیل شد.
او در ۱۴ دسامبر (۲۴ آذر ۱۴۰۳) در ۹۱ سالگی بر اثر ذات‌الریه در بیمارستانی در شهر لیزبورگ واقع در ایالت ویرجینیای آمریکا درگذشت.
در ادامه به گوشه‌هایی از زندگی هنری و سیاسی او به ویژه در دوران حساس خاورمیانه خواهیم پرداخت.
کانتریمن در دوران کودکی خود در هالیوود به حدی خوش درخشید که در یک برهه کوتاه توانست همبازی دوران کودکی خود یعنی «شرلی تمپل» را هم از مرکز توجهات دور کند و از شهرت او پیشی بگیرد.
کانتریمن ۷ ساله و معصوم در فیلم فانتزی «پرنده آبی» محصول سال ۱۹۴۰ میلادی، در نقش برادر کوچکتر شخصیت شرلی تمپل در جستجوی همای سعادت بود و تماشاگران را مجذوب خود کرد.
این فیلم در حقیقت پاسخ استودیو «فاکس قرن بیستم» به فیلم پرفروش «جادوگر شهر اوز» محصول کمپانی «مترو گلدوین میر» بود که یک سال قبل‌تر منتشر شده بود.
روزنامه‌نگاران هالیوودی در آن زمان گزارش دادند که مادر شرلی تمپل به قدری حساس شده بود که از استودیو خواست کانتریمن جوان را با بازیگر دیگری جایگزین کند، زیرا دخترش زمان زیادی را با او به سپری می‌کند.
جان کانتریمن (پسر بچه جلوی تصویر) در کنار شرلی تمپل در فیلم پرنده آبی
استعدادیابی در سینما
کانتریمن در سن پنج سالگی در تست بازیگری برای فیلم «همیشه خداحافظ» (محصول سال ۱۹۳۸)، از بین ۴۸۹ نفر دیگر برای نقش پسری که شخصیت باربارا استنویک پس از مرگ نامزدش او را به فرزندخواندگی به دیگران می‌سپارد، انتخاب شد.
آقای کانتریمن با نام هنری «جانی راسل»، در بیش از ده فیلم دیگر از جمله در نقش پسر «جسی جیمز» در فیلمی به همین نام در سال ۱۹۳۹ میلادی ظاهر شد.
او در اوایل دهه ۱۹۴۰ میلادی تا حد زیادی از هالیوود فاصله گرفت و بعداً در مصاحبه‌ای گفت که با والدینش توافق کردند که بهتر است دوران کودکی عادی‌تری داشته باشد.
پس از اخذ مدرک کارشناسی زبان انگلیسی از دانشگاه فوردهام در سال ۱۹۵۴، آقای کانتریمن بورسیه فولبرایت را برای دانشگاه برلین دریافت کرد و همین آغازگر آشنایی او با فرهنگ اروپا و روابط بین الملل بود.
پس از فارغ التحصیلی از فوردهام، سه سال را در نیروی هوایی به عنوان خلبان گذراند و سپس در سال ۱۹۶۱ میلادی در حالی که برای آزمون استخدامی وزارت خارجه آمریکا درس می‌خواند، مدرک کارشناسی ارشد زبان انگلیسی خود را نیز در دانشگاه میامی گرفت.
ورود حرفه‌ای به عرصه دیپلماسی در دوران پرتلاطم خاورمیانه
آقای کانتریمن در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی و بیش از یک دهه قبل از اینکه شرلی تمپل نیز وارد عرصه دیپلماسی شود، از دنیای فیلم به وزارت امور خارجه رفت. هنگامی که شرلی تمپل بلک، در سال ۱۹۷۴ به یکباره به عنوان سفیر ایالات متحده آمریکا در غنا منصوب شد، توجه گسترده‌ای را به خود جلب کرد و خاطرات خوب دوران طلایی هالیوود را در اذهان مردم زنده کرد.
در عوض، آقای کانتریمن به‌عنوان یک کارمند حرفه‌ای به تدریج در رده‌های مختلف رشد کرد و به عنوان یک دیپلمات ماهر که قادر به مدیریت وظایف دشوار بود، شهرت پیدا کرد.
اولین مأموریت دیپلماتیک آقای کانتریمن در استانبول بود، جایی که از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵ خدمت کرد.
او سپس در بیروت به تحصیل زبان عربی پرداخت و از سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ در کنسولگری ایالات متحده در شهر ظهران عربستان سعودی که مقر شرکت نفتی آرامکو است، خدمت کرد. او در دوران پس از جنگ اسرائیل و اعراب در سال ۱۹۶۷ میلادی، در تلاش‌های دیپلماتیک حساس آمریکا، توامان برای حمایت از ارتش سعودی و در عین حال حفظ نفوذ ایالات متحده در اسرائیل مشارکت داشت.
او در حین خدمت به عنوان رئیس بخش اقتصادی سفارت ایالات متحده در لیبی، خصومت فزاینده معمر قذافی با ایالات متحده را مشاهده کرد تا اینکه او در سال ۱۹۷۳ میلادی با تشدید تنش بین ایالات متحده و دولت قذافی، کشور لیبی را ترک کرد.
کانتریمن در اواسط دهه ۱۹۷۰ میلادی به عنوان نفر دوم سفارت در گابن خدمت کرد و در کنار شرلی تمپل جامعه دیپلماتیک ایالات متحده در آفریقا را تشکیل می‌داد.
آقای کانتریمن تا سال ۱۹۷۵ میلادی در گابن بود و سپس برای نقش‌هایی از جمله مدیر امور شبه جزیره عربستان در وزارت امور خارجه به واشنگتن بازگشت.
او همزمان به عنوان بخشی از آموزش ضمن خدمت خود، در کالج جنگ ارتش ایالات متحده در کارلایل، پنسیلوانیا، تحصیل کرد و مقاله پژوهشی خود با عنوان «ایران از دیدگاه امارات خلیج فارس» را در مه ۱۹۷۶ منتشر کردد.
نقش در دوران انقلاب اسلامی و جنگ ایران و عراق
پس از وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹ میلادی (۱۳۵۷ خورشیدی)، آقای کانتریمن به هدایت سیاست‌های سریع‌التغییر واشنگتن کمک کرد و در عین حال ارتباط واشنگتن با متحدان مضطرب عرب را حفظ کرد.
کانتریمن در خلال بحران گروگان گیری ۴۴۴ روزه که با اشغال سفارت ایالات متحده در تهران جرقه زده شد، تیم مدیریت بحران وزارت امور خارجه آمریکا را رهبری می‌کرد.
او بیشتر وقت خود را صرف رسیدگی به بحران گروگان گیری ایران از طریق اطلاع رسانی به سعودی ها و کشورهای خلیج فارس و کار بر روی طرح های سیاست خارجی با سایر دولت‌ها و سازمان ملل کرد.
آقای کانتریمن در سال ۱۹۸۱ میلادی به عنوان سفیر در عمان منصوب شد و نقشی کلیدی در مذاکره بر سر توافقنامه دسترسی نظامی بین ایالات متحده و عمان ایفا کرد.
کانتریمن در حین خدمت به عنوان سفیر در عمان شاهد آغاز جنگ ایران و عراق بود. اگرچه سفیران ایران و عراق هر دو در عمان مستقر بودند، اما وی فقط روابط صمیمانه‌ای با سفیر عراق داشت و در تبعیت از سیاست آمریکا از هرگونه تماس با سفیر ایران خودداری می‌کرد.
او در سال ۱۹۸۷ میلادی، دو سال پس از ترک پست عمان، از خدمات خارجی بازنشسته شد.
پس از بازنشستگی از وزارت امور خارجه، او مدیر اجرایی دفتر غیردولتی «ماموریت صلح و همکاری در خاورمیانه» بود که سمینارهایی را در مورد تلاش‌های صلح در منطقه سازماندهی می‌کرد.
منبع: یورونیوز
جان کانتریمن (پسر بچه جلوی تصویر) در کنار شرلی تمپل در فیلم پرنده آبی
