شفقنا: آیت الله سیستانی فتاوی متعددی درباره عزاداری بیان کرده است.
متن فتاوی منتشر شده بدین شرح است:
مسأله ۵۳۰. سینه‌زنی و گریه کردن و سیلی زدن به صورت، هرچند شدید باشد، اگر به سبب حزن و ناراحتی برای حضرت سیّد الشهداء (علیه السلام) باشد، از مصادیق «جَزَع» و «بُکاء» [۱]و «عزاداری» بر آن حضرت (علیه السلام) محسوب میشوند که مستحب بوده و موجب تقرّب به درگاه خداوند متعال می‌باشد؛ مشروط بر اینکه موجب ضرر شدید (ضرر فوق‌العاده و مهمّ) [۲]در بین نباشد. این حکم، در مورد عزای سایر معصومین (علیهم السلام) نیز جاری است.
شایان توجّه است مراسم عزاداری اهل بیت (علیهم السلام) خصوصاً حضرت سیّد الشهداء (علیه السلام)، از مهم‌ترین شعائر دینی است و نباید در اهتمام به برگزاری آن کوتاهی شود و در این زمینه، همچنان که حفظ وقار و عظمت و شکوه قدسی این مراسم و سایر مجالس مربوط به اهل بیت (علیهم السلام) از وظایف مؤمنین به شمار می‌رود، باید از کار‌هایی که موجب وَهن عزاداری است اجتناب شود.
مسأله ۵۳۱. سیاه پوشیدن از مصادیق عرفی «عزاداری» بر حضرت اباعبداللّه الحسین (علیه السلام) و سایر ائمّۀ هدیٰ (علیهم السلام) می‌باشد که امری مستحب بوده و به آن تأکید زیادی شده است.
همچنین، شایسته است مؤمنین و مؤمنات، ایّام مصیبت اهل بیت (علیهم السلام) را ایّام حزن و اندوه خویش و خانوادهشان قرار دهند و از نماد‌ها و مظاهر حزن استفاده کنند و از استعمال نماد‌ها و مظاهر سرور اجتناب نمایند، که شیعیان با حزن اهل بیت (علیهم السلام) محزون میشوند و در شادی آنان شاد میگردند.
مسأله ۵۳۲. در مورد قمه‌زنی در مراسم عزاداری، نفیاً و إثباتاً اظهارنظر نمی‌کنیم، مؤمنین می‌توانند در این مسأله از مرجع تقلید جامع الشرایط دیگری با رعایت الأعلم فالأعلم تقلید نمایند.
مسأله ۵۳۳. برهنه شدن مردان در عزاداری‌ها برای سینه‌زنی یا زنجیر زنی به خودی خود [۳]اشکال ندارد؛ ولی نگاه کردن زنان به اندام برهنه مردان یا به تصاویر مربوط به آن، بنابر احتیاط واجب جایز نیست.
مسأله ۵۳۴. نکاتی که در مورد مداحی و مرثیه‌خوانی باید مورد توجّه قرار گیرد، از قرار ذیل است:
۱. به صورت غنایی نباشد (بنا بر احتیاط واجب) که توضیح آن در مسألۀ «۳۹۷» بیان شد.
۲. محتوای آن مشتمل بر دروغ، قول به غیر علم یا حجّت، اشعار یا مطالب غلوّ آمیز [۴]نباشد.
۳. محتوا و همین طور کیفیّت مداحی یا مرثیه‌خوانی و حواشی آن، موجب هتک و وهن نسبت به مجالس اهل بیت (علیهم السلام) و مقام شامخ آن بزرگواران نباشد.
۴. مداحی یا مرثیه‌خوانی بانوان، چنانچه با تلطیف و ترقیق صدا یا مانند آن همراه است طوری که عادهً موجب تهییج شنونده میشود، لازم است از رساندن صدا به نامحرم پرهیز گردد.
شایسته است در مدح و مرثیۀ معصومین (علیهم السلام)، از بهترین و رساترین مدایح و مراثی که شامل محتوای صحیح و اقتباس از آیات قرآن و احادیث است استفاده شود و دیگران را نیز بر رعایت این امر تشویق و ترغیب نمایند.
مسأله ۵۳۵. اگر سخن یا واقعه‌ای به معصوم (علیه السلام) نسبت داده میشود، باید مستند به منبع صحیحی باشد.
بنابراین، در مواردی که صدور آن از معصوم (علیه السلام) مشکوک است و به دلیل معتبر ثابت نشده، ولی کذب بودن آن نیز معلوم نیست، چنانچه از دیگری نقل شود، اشکال ندارد، مانند اینکه انسان آن را به کتاب یا شخصی که از او شنیده، نسبت دهد یا به‌طور احتمال و اینکه نقل شده یا گفته‌اند آن را بیان کند.
به‌طور کلّی، شایسته است سعـی‌شود با مراجعه به کتب معتبر و مقاتل مورد قبول علما، از نوحــه‌ها و مدّاحی‌های متقن و صحیح استفاده شود.
مسأله ۵۳۶. زبان حال به صورت شعر یا نثر، چنانچه منافی با شأن و مقام معصوم (علیه السلام) نبوده و متناسب با اقتضای حال آن معصوم (علیه السلام) باشد [۵]و زبان حال بودن آن – هرچند با قرائن و شواهد – معلوم باشد، اشکال ندارد.
مسأله ۵۳۷. ریا در عزاداری و اقامۀ مجالس حسینی و مانند آن جایز نیست و شؤون مرتبط با حضرت ابا عبداللّه الحسین (علیه السلام) نسبت به سایر شؤون، سزاوارتر به رعایت قصد قربت است.
ولی تظاهر به حزن و عزا (مثل حالت تباکی) به قصد قربت، ریا محسوب نمی‌شود، بلکه رجحان دارد و مطلوب است.
مسأله ۵۳۸. استعمال نی و مانند آن در مجالس سوگواری و عزاداری اگر به صورت لهوی باشد جایز نیست و در مواردی که کیفیّت نواختن غیر لهوی است، در صورتی که با شأن و منزلت عزاداری و سوگواری اهل بیت (علیهم السلام) ناسازگار باشد و هتک عزاداری محسوب شود، باید از آن اجتناب شود.
شایسته است مؤمنین و شیعیان مخلص اهل ولاء در ترویج شعائر حسینی و برگزاری مراسم عزاداری، طوری که معهود و معروف بین طائفۀ بر حقّ شیعۀ امامیّه است عمل نمایند و از سیرهای که از سلف صالح در مورد عزاداری اهل بیت (علیهم السلام) رسیده، پیروی نمایند.
____________________
[۱]. «جزع»: شدّت بیتابی و بیقراری و نا آرامی؛ «بکاء»: گریستن
[۲]. مانند نقص یا از کار افتادن اعضا یا از بین رفتن برخی از حواس مثل نابینایی.
[۳]. با صرف نظر از عناوین دیگر.
[۴]. مانند من حسین اللّهیام؛ علیّ اللّهیام که زمینۀ سوء تفاهم یا سوء استفاده نسبت به مکتب تشیّع را فراهم مینماید.
[۵]. یعنی حال امام (علیه السلام) مثلاً در آن وقت طوری بوده که ترجمان آن، این کلمات یا این اشعار باشد.
