آمارهای اعلام شده از سوی منابع معتبر جهانی نشان می‌دهد ایران از نظر داشتن ذخایر گاز طبیعی یا در صدر کشورهای دنیاست یا مقام دوم را دارد.
اما همین آمارها حاکی از آن است که ایران نه تنها دومین یا نخستین کشور صادرکننده گاز به دنیا نیست، بلکه اصولاً و با توجه به واردات گاز از ترکمنستان تا یک سال پیش تر، صادرات گاز ایران حتی در مقاطعی منفی بوده است. از طرف دیگر ایران از سال ها پیش برنامه های بلند مدت برای صادرات گاز به اروپا، به عراق، به امارات متحده عربی، به هندوستان و پاکستان و به کشور عمان را در دستور کار قرار داده است.
با این همه به نظر می‌رسد به دلایل گوناگون سیاسی داخلی، سیاست خارجی و فقدان منابع کافی برای سرمایه گذاری در تولید و صادرات گاز با ناکامی مواجه بوده ایم در چنین شرایطی بوده و هست که هرگام کوچک و بزرگ برای صادرات گاز به دیگر کشورها باید اقدامی نیکو به حساب آید و از آن استقبال شود. وزارت نفت ایران با درک دقیق از اینکه منابع نفت و گاز ایران اگر در دریاها بماند و یا در اعماق دشت ها و یا زیر زمین باشد فایده ای ندارد و از طرف دیگر با درک صحیح از اینکه وقتی بازارهای گاز در دنیا از سوی کشورهای گوناگون تسخیر شود باید حسرت خورد اقدام به فروش گاز به یک شرکت نروژی کرده است.
بر اساس قرارداد منعقد شده شرکت نروژی قصد دارد با استفاده از شناورهای مدرن سالانه مقدار قابل عنایتی LNG از ایران وارد کشورش کند یا در بازارهای جهانی عرضه کند. به نظر می رسد توجه به اینکه وزارت نفت در جریان چانه زنی های پرشمار با هند، پاکستان، امارات متحده عربی، عمان و عراق ورزیده شده است نیک می‌داند که باید چه کار کند و البته ممکن است برای اینکه مشتری مداری کند و راه صادرات گاز را باز کند، شاید امتیازهایی نیز به شرکت نروژی داده باشد.
حالا پس از انعقاد قرارداد منتقدان دولت تیغ تیز انتقاد در دست گرفته و از هر جای قرارداد می خواهند یک اشکال فنی و اقتصادی بیرون بکشند و شاید نیز در جاهایی درست می گویند، اما نکته این است که ایران باید انتخاب کند نفت و گاز در زیر زمین و در ژرفای دریا بماند و کشورهای دیگر بازار ایران را اشباع کنند یا اینکه با دادن کمی امتیاز ضمن کسب درآمد آنی به بازارهای بلند مدت‌تر فکر کند. آیا رقابت سیاسی و نقد دولت دوازدهم آن‌قدر مهم است که هر رخدادی در دولت را مخدوش جلوه دهیم.
باید از منتقدان خواهش کرد اجازه دهید دولت نفس بکشد و قرارداد امضا کند، سیر این قرادادها تکامل پیدا کرده و منافع ملی را توسعه دهد. نروژی‌ها و سایر کشورها منتظر می‌ماند که مجادله‌های سیاسی در ایران به سرانجام برسد و آن‌گاه با ایران داد و ستد کنند . آن‌ها راهشان را به بازارهای دیگری می‌کشند و می‌روند که می‌روند.
منبع: ابتکار
