شکست تیم ملی در بیرون از زمین با حکم جدید کقاشیان

مشرق: خبرهایی که از فدراسیون فوتبال به گوش می رسد، عموما مایوس کننده و گاها تکان دهنده است. به نظر می رسد بایستی اعتراف داشت که علی کفاشیان، با تصمیمات و انتصاباتش، فوتبال را به قهقرایی هدایت می کند که بازگشتی برایش متصور نیست. آخرین نمونه اش نیز مربوط به مهدی محمدنبی است که سرپرست تیم ملی بزرگسالان لقب گرفت.

* شکست های تیم های پایه کافی نیست؟
وقتی انتصاب های کفاشیان را بررسی می کنید، کمی مشکوک می شوید. شاید بتوان استدلال کرد در سال های نخست ریاست بر فوتبال، آگاهی از وضعیت نداشت. هر تصمیمی هم که می گرفت، قابل توجیه بود که البته، در همین موضوع نیز جای بحث جدی است؛ اما این روزها چه باید گفت و چه دلیلی برای انتصاب اخیر باید عنوان داشت؟ چه تحلیل موجب می شود تا نبی را که نقشی جدی و مهم در شکست های اخیر فوتبال داشته، به یک باره عنوان سرپرستی تیم ملی کشورمان را برعهده گیرد؛ آن هم در چنین شرایط حساسی!

مروری کوتاه بر کارنامه وی در سال های اخیر، گویای آن است که در تمامی شکست های بزرگ تیم های پایه و حتی مدیریت در عرصه های مختلف، وی دارای نقشی قابل توجه بوده است. اگر علی دوستی مهر را از مجموع مربیان این تیم ها حذف کنیم، به یقین در سایر موارد اشتباهات عجیبی روی داده است. این اتفاق به قدری عجیب و باور نکردنی بوده که گاها شائبه های نگران کننده ای را برای اهالی فوتبال موجب شده است. حال چه دلیلی موجب می شود تا این مرد این سمت حساس را از ان خود کند؟

* آیا وقت رفتن کفاشیان و نبی نرسیده است؟
وقتی مهدی تاج به عنوان سرپرست سازمان لیگ انتخاب شد، بارقه هایی از امیدواری ایجاد شد که شاید بتوان انتظار داشت در آینده ای نه چندان دور، شاهد توفیقاتی در این رشته بود؛ اما گویا کفاشیان و نبی چنین تصمیمی ندارند. آنها که شکست در عرصه های مختلف را به فوتبال ملی کشورمان تحمیل کرده اند، اکنون در آستانه یک فرصت بزرگ و تاریخی دیگر هستند. شاید بتوان به جرات ادعا داشت در هیچ دوره تاریخی، امکان صعود به این میزان بالا نبوده است؛ اما ثمره اش چه بوده است؟ امروز فوتبال ما محصولی تدابیر این دو است که اکنون تیم ملی را نیز در دست خود گرفته اند!

دیگر وقت آن رسیده که عنوان داشت این مجموعه توانمندی مدیریت فوتبال را ندارد. به راستی، اگر نبی مرد عمل بود و توانایی اداره دبیرکلی را داشت، چرا بایستی چنین بلایی سر فدراسیون بیاید که همه با ناامیدی از آن یاد کنند؟ بایستی قبول داشت این دوران، یادواره ای تلخ در پی داشت از مردانی که توانایی نداشتند؛ اما می خواستند به هر جهت حضور داشته باشند.

این انتصاب را نیز می توان آخرین ضربه به تیم ملی بحران زده کشورمان دانست که نه تنها در مستطیل سبز عقب است که اکنون، در بیرون از زمین نیز باخته است و آن هم چه باخت سنگینی!