مراقبین زمانی که از سوی عزیزان خود مبتلا به دمانس مورد قدردانی قرار می‌گیرند، سلامت روانشان به طور چشمگیری بهبود می‌یابد.
احساس قدردانی حتی در صورت ناراضی بودن از زندگی زناشویی نیز به افزایش روحیه مراقب کمک می‌کند.این یافته‌ها می‌تواند به ایجاد برنامه‌های حمایتی برای مراقبین افراد مبتلا به دمانس کمک کند.
به گزارش انتخاب و به نقل از هلث دی؛ همه نیاز دارند که از آنها قدردانی شود، اما این مسئله برای کسانی که از همسران مبتلا به دمانس مراقبت می‌کنند، اهمیت بیشتری دارد.
مطالعه‌ای که اخیراً در مجله Comprehensive Psychoneuroendocrinology منتشر شده، نشان می‌دهد که سلامت روان مراقبین زمانی که احساس حمایت، درک و قدردانی از سوی فردی که از او مراقبت می‌کنند، دریافت می‌کنند، به طور چشمگیری بهبود می‌یابد.
احساس قدردانی به قدری مهم است که حتی مراقبینی که از وضعیت زناشویی خود راضی نیستند نیز با آن تقویت می‌شوند.
محقق اصلی، وینسنت لای، دانشجوی تحصیلات تکمیلی علوم روان‌شناختی از دانشگاه رایس در هیوستون، گفت: «ما دریافتیم که این تنها احساسات کلی درباره رابطه زناشویی نیست، بلکه همچنین پاسخگویی و حمایت از سوی همسر است که تاثیر عمیقی بر سلامت روان مراقبین دارد.»
او افزود: «اگرچه ازدواج‌ها زمانی که یکی از همسران دچار دمانس می‌شود، تغییرات شدیدی می‌کنند، احساس ارزشمند بودن و درک شدن می‌تواند تفاوت زیادی در رابطه ایجاد کند.»
برای این مطالعه، محققان 161 مراقب را جذب کردند و از آنها درباره ازدواج، پاسخگویی همسرشان و علائم افسردگی سوال کردند.
نتایج نشان داد که مراقبین با رضایت کمتر از ازدواج خود، معمولاً سلامت روانی و جسمی بدتری دارند. با این حال، اگر همسر مبتلا به دمانس، از تلاش‌های مراقب قدردانی کند، این قدردانی به بهبود سلامت روان مراقب کمک می‌کند.
این مطالعه تنها به ارزیابی احساسات مراقبین در رابطه با ازدواج‌هایشان پرداخته است و شامل ارزیابی‌های پیش از تشخیص دمانس نبود.
محققان اظهار داشتند که در مطالعات آینده به بررسی این موضوع خواهند پرداخت که آیا رضایت زناشویی قبل از تشخیص دمانس در سلامت مراقب نقش دارد یا خیر.
کریس فاگوندس، استاد علوم روان‌شناختی دانشگاه رایس، گفت: «ما به‌ویژه به چگونگی تحول درک مراقبین در طول زمان علاقه‌مند هستیم.»
محققان امیدوارند این تحقیق در توسعه برنامه‌های حمایتی برای مراقبین مفید باشد و با درک بهتر فشارهای جسمی و روانی مراقبت، گام‌هایی برای کاهش این فشارها بردارند.
لای در پایان افزود: «با درک تعامل کیفیت رابطه و سلامت، می‌توانیم سیستم‌های حمایتی بهتری برای مراقبین ایجاد کنیم تا آنها نه تنها از دیگران مراقبت کنند، بلکه خودشان نیز مراقبت‌های لازم را دریافت کنند.»
