دیلی میل نوشت: با یک کت بزرگ به دورش و چمدانی کوچک که با نخ به هم بسته شده بود، او تنها یکی از هزاران کودک بود که به سمت ناشناخته حرکت می‌کرد. اما این پسر، که تصویرش اکنون در آرشیو موزه جنگ امپراتوری قرار دارد، به خاطر سیاه‌پوست بودنش در زمانی که کشور عمدتاً سفیدپوست بود، برجسته بود. این عکس - که نگاهی به واقعیت تخلیه کودکان از لندن در جنگ جهانی دوم می‌اندازد - الهام‌بخش استیون مک‌کویین، کارگردان مشهور، برای ساخت فیلم جدیدش، «بلیتز» شده است.
به گزارش انتخاب، این تولید، وحشت کمپین بمب‌گذاری نازی‌ها را که ۴۰,۰۰۰ غیرنظامی را بین سپتامبر ۱۹۴۰ و مه ۱۹۴۱ در لندن و سایر شهرهای بریتانیا کشت، به تصویر می‌کشد. در حالی که بینندگان با شخصیت اصلی فیلم مک‌کویین - پسربچه‌ای نژاد ترکیبی به نام جورج (با بازی الیوت هفرنان) - آشنا می‌شوند، زندگی پناهنده‌ای که در عکس دیده می‌شود همچنان یک معما باقی مانده است.
مک‌کویین در ماه گذشته گفت: «زمانی که برای «اسمال اکس» تحقیق می‌کردم، به این عکس از یک کودک سیاه‌پوست که روی یک سکو ایستاده بود و در حال تخلیه بود، برخورد کردم. کت بزرگ، چمدان بزرگ و کلاه. و به خودم گفتم، این نقطه شروع من است، زیرا با دیدن او، می‌خواستم اتفاق را از دیدگاه او ببینم.»
در «بلیتز»، جورج در شرق لندن با مادر سفیدپوستش (سائورش رونان) و پدربزرگش (با بازی پاول ولر، ستاره راک) زندگی می‌کند. داستان در سپتامبر ۱۹۴۰ - یک سال پس از اعلام جنگ بریتانیا علیه آلمان - رخ می‌دهد و تصمیم خانواده جورج را برای فرستادن او به جایی امن‌تر به تصویر می‌کشد. او در حال رفتن به ایستگاه و سوار شدن به قطار دیده می‌شود، اما قبل از رسیدن به مقصد، از قطار پیاده می‌شود و به لندن برمی‌گردد. این نوجوان در پایتخت تنها می‌ماند در حالی که بمب‌های هیتلر در اطرافش سقوط می‌کنند.
برنامه تخلیه، که از ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ - دو روز قبل از اعلام جنگ بریتانیا به آلمان - آغاز شد، در چندین موج ادامه داشت و بیش از ۱.۵ میلیون نفر از مناطق شهری که تحت تهدید بود، تخلیه شدند.
تقریباً ۸۰۰,۰۰۰ نفر از پناهندگان کودکان بودند و آنها نه تنها از لندن، بلکه از شهرهایی مانند منچستر، گلاسکو، بیرمنگام و لیورپول فرستاده شدند. برای بسیاری از پناهندگان - به ویژه کسانی که به مناطق بسیار روستایی فرستاده شدند - این تجربه مانند یک ماجراجویی بود. اما دیگران به دلیل رفتار خشن یا حتی سوءاستفاده‌ای که از طرف میزبانان (که غالباً تمایلی به پذیرایی نداشتند) متحمل شدند، رنج بردند. کودکانی که با شپش یا شب‌ادراری به آنجا می‌رسیدند، گاهی به عنوان نمادهایی از غفلت طبقه کارگر یا بد سرپرستی مادر تلقی می‌شدند.
تا ژانویه ۱۹۴۰، صدها هزار پناهنده به خانه‌های خود در مناطق هدف بازگشته بودند، زیرا درگیری بریتانیا با آلمان هنوز به مبارزات مستقیم تبدیل نشده بود.
با این حال، پس از حمله آلمان به فرانسه و تخلیه دانمارک در مه ۱۹۴۰، تلاش‌های جدیدی برای خارج کردن افراد آسیب‌پذیر از مناطق شهری آغاز شد، زیرا احتمال بمب‌گذاری‌ها بیشتر شده بود.
دو ماه پس از اینکه پسر الهام‌بخش مک‌کویین در لندن تصویر شد، بلیتز نازی آغاز شد. بین ۷ سپتامبر ۱۹۴۰ و ۲۱ مه ۱۹۴۱، بیش از ۴۰,۰۰۰ غیرنظامی در موج‌هایی از حملات بمب‌گذاری که شب‌ها انجام می‌شد، کشته شدند و ویرانی به جا گذاشتند. بیش از ۲۰,۰۰۰ تن مواد منفجره بر روی ۱۶ شهر بریتانیایی ریخته شد.
در لندن، بمب‌ها عمدتاً بر روی شهر و شرق لندن فرود آمدند، در حالی که تیمز بمب‌افکن‌ها را به سمت اهدافشان هدایت می‌کرد. بیش از یک میلیون خانه در لندن تخریب یا آسیب دید و بیش از ۲۰,۰۰۰ نفر در پایتخت جان خود را از دست دادند. سایر شهرهایی که به شدت آسیب دیدند شامل کاونتری، لیورپول، گلاسگو، پلموث، بلفاست و ساوت‌همپتون بودند.
پس از اینکه هیتلر از برنامه‌اش برای حمله به بریتانیا دست کشید و توجهش را به حمله به اتحاد جماهیر شوروی معطوف کرد.
«بلیتز» در مه ۱۹۴۱ به پایان رسید.
