غلامرضا بنی اسدی: نامزد های محترم به ویژه انان که زبان به تندی در کام می چرخانند، بخوانند نامه مولا را به مالک. بخوانند که حاکمان را به عیب پوشی از مردم می خواند. الله اکبر از این همه کرامت که در نگاه و کلام علی(ع) موج می زند؛"... و باید که دورترین افراد رعیت از تو و دشمن ترین آنان در نزد تو، کسی باشد که بیش از دیگران عیب جوی مردم است. زیرا در مردم عیب هایی است و والی از هر کس دیگر به پوشیدن آن ها سزاوارتر است." اما برخی از افراد، آدم به کارمی گیرند تا نامه دربسته ای از حریف بیابند. قلم در دست به کار پرونده سازی برای این و آن اند.
انگار نمی خواهند باور کنند آن فرد که با بگم، بگم، به میدان آمد امروزش کجاست؟ انگار نمی خواهند باور کنند که آن موج چنان برخاست که هنوز بعد جا به جایی چند دولت، هنوز قهر و کینه و حتی نفرت را برجای دارد.
امام، علیه السلام، به مالک تاکید می کنند؛" از عیب های مردم آنچه از نظرت پنهان است، مخواه که آشکار شود، زیرا آنچه بر عهده توست، پاکیزه ساختن چیزهایی است که بر تو آشکار است و خداست که بر آنچه از نظرت پوشیده است، داوری کند." یعنی تو نسبت به تخلفات آشکار مسئولیت داری نه آنچه پوشیده روی می دهد. ذره بین در چشم نباید داشت. حریم خصوصی دیگران را نباید برآشفت از قضا تکلیف این است که امام می فرمایند؛" تا توانی عیب های دیگران را بپوشان، تا خداوند عیب های تو را که خواهی از رعیت مستور بماند، بپوشاند." و الا اگر چشم شویم در زندگی دیگران، آنان هم چشم خواهند شد در زندگی ما و از این چشم در چشم شدن هم جز شر برنخواهد خاست. فراست حکمرانی در مهارت ندیدن است جز به وقت آن. مهارت نشنیدن است جز در زمان آن لذا در ادامه این "فرمان نامه" می خوانیم؛" و از مردم گره هر کینه ای را بگشای و از دل بیرون کن و رشته هر عداوت را بگسل و خود را از آنچه از تو پوشیده داشته اند، به تغافل زن و گفته سخن چین را تصدیق مکن. زیرا سخن چین، خیانتکار است، هر چند، خود را چون نیک خواهان وانماید."
این فرمان صریح و راهنمایی شفاف امام حکیم و خبیر ماست اما تجربه مدیریت برخی ها آدم را به فریاد می آورد. دریغا که ما راه را بر عکس می رویم. برعکس می روند کسانی که ادعای رفتار علوی دارند. برعکس می روند کسانی که شوق خدمت آنان را برای تصاحب قدرت به ولع انداخته است.
رصد گفته هاشان در این ایام منتهی به انتخابات، همین فاش گویی و حتی غیرواقع گویی را چنان حق خود می شمارند که زبان به هر باطلی باز می کنند. باطل تر از تخریب و توهین و تهمت هم مگر می توان یافت که برخی از این کنشگران سیاسی بدان دست نیازیده و زبان نیالوده باشند؟ خدا کند با اصلاح رفتار از نیمه راه این مسیر باطل برگردیم. به منطق علوی رفتار مان را قاعده مند کنیم تا به فردایی مومنانه و روشن تر برسیم. با رفتار اموی نمی شود به مقصد علوی که سرفرازی ملک و ملت است، رسید....
