ارتودنسی دندان یکی از روش های تخصصی برای درمان انواع ناهنجاری های فک و دندان است. شاید شمایی که این مقاله را می خوانید یکی از ناهنجاری های دهان و دندان را دارید و در هنگام مراجعه به متخصص ارتودنسی اصطلاحاتی از وی شنیده اید که برایتان ناآشنا هستند. به همین منظور ما این مقاله را برای شما جمع آوری کرده ایم تا قبل از مراجعه به متخصص ارتودنسی با این اصطلاحات آشنا شوید و درک چگونگی درمان با این روش و البته بالا بودن هزینه ارتودنسی برایتان راحت تر باشد.
ارتودنتیست ها اصطلاحاتی مختلفی در زمینه درمان ارتودنسی به کار می برند که از جمله رایج ترین این اصطلاحات عبارتند از:
یکی از تخصص های دندانپزشکی ارتودنسی است که فرد پس از گذراندن دوره دندانپزشکی عمومی، در دوره های تخصصی ارتودنسی شرکت می کند که به وی پس از اتمام این دوره متخصص ارتودنسی یا ارتودنتیست گفته می شود.
ارتودنتیست با استفاده از روش ها و ابزارهای مختلف دندان های نامرتب، فاصله دار و ... را درمان می کند.
هزینه ارتودنسی هم با توجه به فاکتورهای مختلف اعم از میزان ناهنجاری، روش درمان، طول درمان، دستمزد متخصص و ... مشخص می شود. اگر شما هم دندان های نامرتب و فاصله داری دارید و قصد ارتودنسی دندان را دارید باید قبل از هر چیز به دنبال یک متخصص ارتودنسی حاذق و متبحر باشید.
مهم ترین ابزاری که برای درمان ارتودنسی دندان مورد استفاده قرار می گیرد، دستگاه ارتودنسی است. این دستگاه با تاثیری که روی فک و دندان ها می گذارد به مرور باعث مرتب شدن و تغییر جایگاه دندان ها می شود. تمامی لوازم و تجهیزاتی که درمان ارتودنسی دندان استفاده می شود بر روی این دستگاه قرار می گیرند که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت.
انواع دستگاه های ارتودنسی دندان شامل ارتودنسی ثابت، ارتودنسی متحرک و ارتودنسی نامرئی هستند.
ارتودنسی ثابت یکی از روش های درمان ارتودنسی است که البته جزء روش های قدیمی تر و رایج تر نیز می باشد. دستگاه ارتودنسی ثابت توسط متخصص ارتودنسی بر روی دندان های بیمار نصب می شود و می بایست تا پایان طول درمان در دهان بیمار باقی بماند.
دستگاه ارتودنسی متحرک برخلاف مورد قبلی متحرک است و بیمار هر زمان که بخواهد می تواند آن را از دهان خود خارج کند و مجددا در دهان خود قرار دهد.
در صورتی که ارتودنتیست از دستگاه هایی برای درمان استفاده کند که توسط اطرافیان قابل مشاهد نباشد به آن ارتودنسی نامرئی گفته می شود.
انواع ارتودنسی نامرئی شامل ارتودنسی لینگوال (نوعی ارتودنسی ثابت)، ارتودنسی سرامیکی (نوعی ارتودنسی ثابت) و اینویزیلاین (نوعی ارتودنسی متحرک) می باشد.
الاستیک ها یا کش های ارتودنسی نحوه قرارگیری دندان های فک بالا و پایین بر روی یکدیگر را اصلاح می کند.
یکی اجزاهای اصلی دستگاه های ارتودنسی ثابت، براکت است. براکت ها قطعات قطعات کوچکی از جنس فلز یا سرامیک هستند که بر روی دندان ها قرار می گیرند و سیم ارتودنسی از میان آنها رد می شود. براکت ها در سطح جلویی یا پشتی دندان ها قرار می گیرند.
سیم ارتودنسی یک سیم بسیار نازک اما مستحکم است که از میان براکت ها عبور می کند. این سیم، براکت های ارتودنسی را به یکدیگر متصل می کند. سیم ارتودنسی نیروی لازم برای جابجایی دندان ها را به براکت ها وارد می کند و به مرور زمان منجر به اصلاح جایگاه دندان ها می شود.
باندها به دور دندان آسیاب قرار می گیرند تا به عنوان تکیه گاه برای سیم ارتودنسی باشند.
در صورتی که فک بیمار جلو زده باشد؛ از دستگاه فورسوس به منظور کنترل پیشروی بیشتر فک و کاهش میزان جلوزدگی فک استفاده می شود. در صورت استفاده از دستگاه فورسوس احتمال جراحی فک کاهش پیدا می کند.
متخصص ارتودنسی از پوزیشنر به منظور ثابت شدن حرکت دندان ها استفاده می کند.
یکی دیگر از اجزای ثابت درمان ارتودنسی کویل اسپرینگ یا فنر کویل است. از کویل اسپرینگ به منظور درمان دندان های بسیار نزدیک نزدیک به هم و همچنین دندان های فاصله دار استفاده می شود.
در صورتی که فرد در سنین پایین ناهنجاری های فک مانند جلو یا عقب بودن فک را داشته باشد از ارتودنسی فانکشنال برای درمان آن استفاده می شود.
در صورتی که سیم ها و براکت های ارتودنسی ثابت فلزی باعث تحریک لثه یا زبان و همچنین ایجاد زخم می شود از وکس به منظور ایمن کردن سیم ها و براکت ها استفاده می شود.
در ارتودنسی کودکان در صورتی که فک کودک باریک یا کوچک باشد از پالاتال اکسپندر به منظور وسیع تر شدن کام استفاده می شود.
آخرین مرحله از ارتودنسی دندان، دی بند است. در این مرحله براکت های ارتودنسی توسط ارتودنتیست از دندان ها جدا شده و درمان ارتودنسی به پایان می رسد.
در صورتی که فک ها کاملا طبیعی باشند و در جایگاه مناسب نسبت به هم قرار گرفته باشند حالت اکلوژن گفته می شود. در این حالت دندان ها و فک کاملا مناسب هستند و فک بالا کمی از فک پایین جلوتر است.
در صورتی که دندان های فک بالا و پایین با یکدیگر تراز نباشند حالت مال اکلوژن گفته می شود.
به ناهماهنگی بین یک یا چند دندان با دندان های روبرو کراس بایت گفته می شود.
