زمین به عنوان کهن‌ترین محیط زیست انسان در کیهان، تحت تاثیر استفاده‌ی بی‌رویه از سوخت‌های فسیلی به دست کشور‌های صنعتی و به تبع آن افزایش تولید و تساعد گاز‌های گلخانه‌ای به جو آن، دچار گرمایش جهانی و تغییرات بحرانی اقلیمی شده است. اقدامات نامناسب در برابر تغییرات اقلیمی، خشکسالی‌های پی در پی و سدسازی در مسیر رودخانه‌ها باعث خشکی بسیاری از دریاچه ها، تالاب‌ها و رودخانه‌های ایران طی دو دهه گذشته شده است. در شمال غرب کشور در استان‌های آذربایجان شرقی و غربی، دریاچه ارومیه که یکی از شش دریاچه بزرگ نمک در کره زمین بشمار می‌آید، از مهمترین آن‌ها است. در سال ۱۳۷۶ مساحت دریاچه ارومیه ۵۰۰۰ کیلومتر مربع بود که تا آبان ماه ۱۴۰۰ به ۱۷۱۹ کیلومتر مربع رسیده بود. ۸ متر از آب باقیمانده خود را از دست داد و تا مرز نابودی کامل پیش رفت. در نتیجه این خشکسالی دریاچه ارومیه به کویر نمک تبدیل شده است. طوفان‌های نمک بهره وری زمین‌های کشاورزی اطراف را کاهش داده و سلامتی مردم منطقه را به خطر انداخته و زندگی آبزیان مثل میگوی آب نمک «آرتمیا» و برخی از پرندگان مهاجر مانند پلیکان، فلامینگو و ... در خطر قرارگرفته است.
