سید مهدی فاطمی: هفدهم دیماه ۱۳۴۶ روز مهمی در تقویم ورزش ،پهلوانی و جوانمردی ایران است.روزی که. سرآمد نامداران و پهلوانان آن روز های ایران و یکی از اساطیر تاریخ این سرزمین حلقه بر دروازه های جاودانگی زده و دنیا را به مقصد عقبی ترک کرد اما نه سردی خاک او را از یاد ها برد و نه سیاست های متفاوت و متناقض، نامش را از خاطر دوست دارانش زدود.
از جهان پهلوان تختی بسیار گفته و نوشته اند.فیلم های بلند و کوتاه و شعر و قصه های تلخ و شیرین و صد ها خاطره که در راست و دروغ بسیاری از آنها تردید است برایش نقل شده و صد ها استادیوم و سالن و کوچه و میدان و خیابان که به نامش مزین شده اما دریغ که با تمام این تفاصیل بیش از نیم قرن است که راه او بی رهرو مانده و نو خاسته ای یافت نشده تا کمربند همت بسته تا در مسیر واقعی او قدم بگذارد چرخ گردون برای پهلوانان قبل و بعد از تختی به گونه ای گردیده است که کمتر شباهتی به جز یال و‌کوپال ورزشکاری با او داشته باشند.قهرمانانی که دنیا را همواره از زاویه دید‌خود نگریسته و اعتبارشان را به امتیازات فروخته اند!
هنوز دعوای قهرمانان عضو شورای شهر را از یاد نبرده ایم.دلیلش هر‌چه بود بماند.دست و پا زدن هایشان برای رسیدن به صندلی شورا و کرسی مجلس هم فراموش شدنی نیست.اما شصت سال پیش قهرمانی بود که پست مهم شهرداری تهران را هم رد کرد.قهرمانی که به بالا ترین پیشنهادهای فیلم سازان نه گفت اما برای حل مشکلات مردم پله های ادارات و سازمان ها را بالا پایین رفته و اتاق به اتاق مقابل متصدی امر کرنش می کرد بلکه گره ای از کار گرفتاری گشوده شود.
او مدیر برنامه نداشت تا برای جمع آوری هدایا و امتیازات اعطایی دسیسه چینی کند.یکی بود شبیه همه مردم.یکی که مرگ هم نتوانست میان او و‌دلبستگی هایش جدایی اندازد.یکی که پیش از زمینی شدن ما ،آسمانی شده اما هرگز رنگ پیری و کهنه گی به خود نگرفته است.
تصویر نقش بسته در ذهن ما از جهان پهلوان تا سالها و قرن ها بعد هم در چشم و دل مردمان باقی خواهد ماند اما شاید سالها بعد کسی یادی از آن قهرمان معاصر که روزی سنگین ترین وزنه های دنیا را به آسمان می برد نکند.
پنجاه و چهارمین سال روز آغاز ابدی ات مبارک جهان پهلوان!
