پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سید مصطفی حسینی راد: انگار سریال بی حرمتی به خبرنگاران در دولت دهم، پایانی ندارد.
در حالی که موضوع هدیه
400هزار تومانی رییس جمهور برای قشر توسری خورده و وامانده خبرنگار هنوز
بعد از هفت ماه به طور کامل حل نشده و تعداد زیادی از افرادی که دارای
پرونده در سایت «سمان» هستند از دریافت این هدیه محروم شده اند و مابقی هم
پس از کش و قوسهای تحقیر کننده هفت ماهه در حال دریافت این هدیه هستند،
معاون مطبوعاتی وزیر ارشاد در سخنانی موجب دلخوری خبرنگاران شد.
می
گویم قشر «توسری خورده» و «وامانده» برای اینکه بر خلاف کشورهای توسعه
یافته که در آنجا حرفه خبرنگاری جزو 10 شغل برتر جامعه و همرده با مشاغلی
مانند استادی دانشگاه و پزشکی و معلمی و وکالت، دسته بندی می شود، در کشور
ما کارت خبرنگاری پشیزی ارزش ندارد و هر جا که برای انجام کار حرفه ای ات
مجبوری بگویی «خبرنگار هستم» پاسخت این است که: «هرچه (و نه هر که) هستی
برای خودت هستی!». در حالی که خبرنگار برای خودش خبرنگار نیست و هرچه هست
برای مردم است زیرا او زبان گویای مردم است و باید بتواند در هر زمانی، در
هر مکانی که لازم است و منع قانونی ندارد حاضر باشد. خیابان را می بندند،
تاکسی ها و اتوبوس ها رفت و آمد می کنند و تو باید برای تهیه خبر یا کار
رسانه ای ات از این مسیر عبور کنی. به مأمور نیروی انتظامی کارتت را نشان
می دهی و می گویی، «خبرنگارم». می گوید: خوب باش! مگر تو با بقیه مردم چه
فرقی داری؟ تا می آیی توضیح دهی که چه فرقی داری شروع می کند به برداشتن
شماره ماشینت تا جریمه ات کند! حالا باید التماس کنی تا از خیر جریمه
بگذرد، اگر بگذرد!
اینگونه است که آقای معاون مطبوعاتی هم براحتی در جمع
خبرنگاران و در حالیکه متکلم وحده است و کسی جز ایشان امکان حرف زدن ندارد
می گوید از این 15 هزار نفری که اعلام خبرنگاری کرده اند خیلی هایشان
خبرنگار نیستند یا از روی بیکاری وارد این حرفه شده اند! براستی کی قرار
است در این مملکت حرمت و جایگاه حرفه مقدس و مردمی خبرنگاری شناخته شود و
مسؤولان برای اهالی رسانه هم ارزش و منزلتی قایل باشند؟
