در این وانفسای مملو از انبوه سطحی‌نگری اینکه فیلمی مثل «پسرکشی» راهی اکران آنلاین شده که از ابتدا تا انتها دنبال ارائه نگاهی جامع از یک مسئله بشری است، جای تامل دارد.
ازجمله آفات سینمای ایران، نگاه سرسری و فاقد جامع‌نگاری در پرداخت به سوژه است. بارها دیده‌ایم کارگردانان برای برون‌رفت از یک‌نواختی داستان، درگیری پر سروصدا و به اصطلاح یقه‌گیری را در فیلم قرار می‌دهند بدون اینکه حتی منطقی برای آن ساخته باشند. شاید همین سرسری گرفتن فیلمسازی سبب‌ساز تولید برخی فیلم‌های بی‌خاصیت در سینمای ایران شده است.
اما فیلم پسرکشی که راهی اکران آنلاین شده است داستانی در نقد خرافه و تصورات باطل دارد؛ داستانی که در چند دهه مختلف تاریخی روایت می‌شود و بیش از هر چیز در مذمت تبعیض است؛ تبعیض بین فرزندان دختر و پسر در برخی خانواده‌ها نه فقط در ایران که در همه جای دنیا. تبعیضی که ۱۴۰۰ سال پیش پیامبر اسلام (ص) با ارج نهادن دختر خویش، شدیدا آن را رد کرد ولی متاسفانه برخی جماعت خرافاتی همچنان بر آن اصرار می‌ورزند.
محمدهادی کریمی کارگردان فیلم تلاش کرده آرای خود در رفع تبعیض را از دریچه یک داستان پرگره درباره زنانی روایت کند که به دلیل دخترزا بودن گرفتار رقابت با هوو و درنهایت جنایت در حق فرزندان ناتنی می‌شوند.
نیمه ابتدایی پسرکشی تکه‌تکه و با طمانینه به معرفی شخصیت و سپس کاشت بذرهایی دراماتیک مبادرت می‌کند که در نیمه دوم بار می‌دهند. پای‌بندی به سنت داستانگویی اساطیری باعث شده آنچه در نگاه اول مخاطب را ترغیب کند، دریافتن سرانجام زندگی شخصیت‌ها باشد ولی ساعاتی پس از تماشای فیلم است که مفهوم انسانی فیلم در رد تبعیض رخ می‌نماید.
بازی‌های یکدست و پرجزییات بازیگران و به‌ویژه ژاله صامتی، آرمان درویش و بهاره کیان‌افشار در نقش‌های اصلی فیلم، به‌شدت به توازن فیلم کمک کرده و فرم بصری فیلم و به خصوص استفاده مناسب از نورپردازی و رنگ‌بندی پلان‌ها جهت سیر داستانی در دل تاریخ، متعادل از کار درآمده.
پسرکشی فیلم گرانی نیست و با حداقل هزینه و بدون بریز و بپاش‌های مرسوم در آثار تاریخی ساخته شده ولی به لحاظ استانداردهای بصری از آثار متداول تاریخی چیزی کم ندارد و قوت دراماتیک آن و به‌ویژه توانایی گره‌افکنی‌های منطق‌پذیر، شاید در بسیاری از آثار تاریخی پرخرج یافت نشود.
ولی ورای همه اینها آنچه پسرکشی را قابل دیدن می‌کند جامع‌نگری در پرداخت به سوژه‌ای مبتلابه است. این جامع‌نگری اگر به درستی درک شود قطعا در درازمدت سینمای ایران را پاک می‌کند از فیلم های هول‌هولکی فست‌فودی!
