انتشار مطالب و تحلیل های رسانه های غربی و عربی تنها با هدف اطلاع رسانی و آگاهی نسبت به مواضع رسانه های خارجی انجام می شود و به منزله ی تایید محتوای آن از سوی «انتخاب» نیست.
حسن فحص در القدس العربی نوشت: تصمیم رئیس جمهور آمریکا در مورد اعمال تحریمهای جدید اقتصادی که بخش صنعت پتروشیمی ایران را هدف گرفته، بحران بین تهران و واشنگتن را به نقطه صفر بازگرداند؛ یعنی همان نقطه ای که با خروج ترامپ از توافق هسته ای و بازگرداندن تحریمهای ایران شروع شد.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: البته دولت ایران در ارزیابی های خود احتمال می داد که تحریمهای آمریکا به بخش پتروشیمی نیز برسد.
اقدام آمریکا در مورد تحریمهای جدید، همزمان شد با حاکمیت فضای مثبتی که نشان از تلاش های پشت پرده ای داشت که برای کاهش تنش بین دو طرف بحران، انجام می شود و سفر پیش روی نخست وزیر ژاپن به تهران، اولین وساطت علنی با موافقت تهران و واشنگتن است و بر امکان رسیدن به راهی برای خروج از بحران و کنار گذاشتن گزینه نظامی می افزاید.
تصمیم آمریکا در مورد صنعت پتروشیمی ایران، می تواند در چارچوب جنگ اقتصادی مستمر با چین جای گیرد؛ چرا که چین یکی از دولتهای وارد کننده نفت، مشتقات آن و پتروشیمی ایران است. از این رو، اقدام اخیر آمریکا، دست یافتن ابه به تفاهم هایی با ایران را دشوار کرده و آن را به مسیری مسدود می رساند؛ بویژه آنکه طرف ایرانی از ابتدا با مذاکره مخالف بوده و تحریمهای آمریکا را نوع دیگری از جنگ می دانست.
هدف ایالات متحده از تحریمهای اقتصادی، وارد کردن فشار بر مذاکره کنندگان ایرانی است که همچنان مخالف اجرایی شدن شروط و درخواستهای آمریکا در مورد برنامه های موشکی و نفوذ منطقه ای خود هستند. به نظر می رسد استواری موضع ایران در این دو مورد، واضح است.
در این میان، ورود فرانسه به میدان باز آمریکا، ایران را به یاد روند مذاکراتی می اندازد که در جریان پرونده هسته ای انجام شد و طی ان، پاریس متهم به ایفای نقشی شد که در ضمن آن، منافع اسرائیل را مد نظر داشت. گذشته از این، آنچه باعث افزایش تردید ایرانی ها در نیت دولتهای اروپایی برای ماندن در توافق هسته ای می شود، موضع پیچیده فرانسه در مورد شروع اجرای اینستکس است. در حالی که طرف روس اعلام کرد که قصد دارد برای تسهیل در روند مبادلات تجاری و اقتصادی با ایران، وارد اینستکس شود.
در ادامه، پیش بینی می شود که این تحولات و مواضع تنش زا طرف ایرانی را به سمت دوری از مثبت گرایی سوق دهد که پیش از این، شاهد استقبال رئیس جمهور و وزیر خارجه ایران از مذاکره بودیم.
به این ترتیب، حال آمریکا باید در انتظار بازگشت زبان تهدیدات از سوی ایران و تحریک استقرار نظامی آمریکا باشد؛ که البته هدف از این تهدیدات ایران، ورود به مقابله نظامی مستقیم با ایالات متحده نیست؛ اما تلاش هایی که برای نزدیکی مواضع دو طرف به یکدیگر و گشودن باب گفتگو، صورت گرفته است را با پیچیدگی مواجه می کند.
در سایه این تحولات، به احتمال زیاد، گزینه ایران عقب نشینی از توافق هسته ای نخواهد بود؛ اما با پایان مهلت 60 روزه ایران به دولتهای حاضر در توافق هسته ای، در صورتی که طرف ایرانی تصمیم به تولید میزان بیشتری از اورانیوم غنی شده و آب سنگین داشته باشد، بر تعداد سانتریفیوژهای خود در دو پایگاه نطنز و فردو می افزاید؛ تا به این شکل پیام واضحی را به واشنگتن و دولتهای اروپایی برساند، مبنی بر اینکه حفظ توافق و اثرگذاری آن، یک مسئولیت جمعی است که از دروازه پایبندی دولتهای امضا کننده توافق عبور می کند و فشارهای اروپایی ها و بویژه فرانسه برای طرح مسائل جدید برای امضای توافق تازه، هرگز ایران را به سمت ورود به یک بازی تازه که قطعا به نفع آن نیست، نمی کشاند.
