مرتضی مُبلغ درباره راهکار سیاسی برای برون‌رفت از شرایط کنونی کشور می‌گوید: مدت‌های مدیدی است که راهکارها مطرح شده است، اما آنچه اهمیت دارد، عملی شدن آن است. به نظر من و بسیاری از صاحب‌نظران، باید یک اجماع پایدار ملی بر سر موضوعات اساسی کشور در سطح حاکمیتی و صاحب‌نظران سیاسی ایجاد شود.
وی ادامه می‌دهد: برای تحقق این امر نیز، هیچ راهی جز گفتوگوی سازنده در سطح دستگاه‌ها و مقامات حاکمیت، میان دستگاه‌ها و نهادهای مختلف مردمی و میان اقشار و جریان‌های مردمی وجود ندارد. گفت‌و‌گو بر سر چالش‌ها و مسائل اساسی کشور باید در این سه سطح ادامه پیدا کند تا ان‌شاءالله بتوانیم به اجماع ملی برسیم.
معاون سیاسی وزارت کشور در دوره اصلاحات، در پاسخ به این پرسش که با وجود تأکید جناح‌های سیاسی بر اهمیت وفاق ملی، موانع آن چیست، می‌گوید: به نظر من دو مانع عمده وجود دارد. یک اینکه اگر بگوییم دو جناح سیاسی مهم در کشور وجود دارد -که به نظر من جناح‌های دیگری هم وجود دارند- جناح سیاسی اصولگرا نه‌تنها در احزاب بلکه در هیأت حاکمه هم به این نیاز نرسیده‌اند و نگاه‌های آن‌ها مبتنی‌بر واقعیت نیست و عمدتاً با تأخیر به‌ضرورت‌ها و واقعیت‌های اجتماعی پی می‌برند. گاهی این تأخیرها آن‌قدر طولانی می‌شود که زمان آن می‌گذرد و خاصیت لازم را نیز ندارد. با این حال ما امیدواریم هرچه سریع‌تر به این مهم پی ببرند.
وی با بیان اینکه دلیل عدم نیاز این گروه به وفاق اجتماعی، برخورداری از رانت سیاسی و اجتماعی است، تصریح می‌کند: از این جهت تصور می‌کنند همه چیز برای آن‌ها در انتخابات و انتصابات فراهم است. در حالی که اگر بدانند عدم توجه به موضوعات مهم ملی منجر به وضعیت کنونی کشور و شکاف عمیق میان دولت و ملت شده است، به‌ضرورت تعامل و گفت‌و‌گو پی خواهند برد.
مبلغ می‌افزاید: مانع دوم، یکه‌تازی گروه‌های افراطی است. چراکه از مواهب و رانت‌های گستره‌ای در حوزه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی برخوردارند و اجازه نمی‌دهند آرامش تعادل در کشور شکل بگیرد. به همین دلیل با غوغاسازی و جریان‌سازی مانع شکل‌گیری گفت‌و‌گو می‌شوند.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب درباره پیامدهای طولانی شدن مسیر رسیدن به گفتوگوی ملی تصریح می‌کند: عوامل اصلی ابرچالش‌های موجود کشور، اختلاف‌ها و شکاف‌ها بر سر موضوعات اساسی کشور است. هرچند اختلاف‌نظر طبیعی است، اما اختلاف بر سر موضوعات ملی مخرب است. چراکه یکی از نشانه‌های حاکمیت خوب، یکپارچگی است. تداوم چنین شرایطی باعث می‌شود روند حاکمیت به‌جای هم‌افزایی، به سمت استهلاک برود و منجر به از بین رفتن سرمایه‌های عظیم کشور شود.
