اندیشکده واشنگتن در تحلیل به قلم دنیل گلیزر، سوزان مالونی و کاترین پاور نوشت: دو مکتب فکری در مورد پیامدهای بازگشت تحریمهای ایران وجود دارد؛ که طبق مکتب نخست، ایران در حال حاضر در شرایط بهتری نسبت به زمان اعمال تحریمهای اصلی قرار دارد؛ چرا که در آن زمان، جمهوری اسلامی در اوج ریاست جمهوری فاجعه بار محمود احمدی نژاد به سر می برد. علاوه بر این، و برخلاف اوضاعی که در سال 2011 وجود داشت، اکنون هیچ ممنوعیت و تحریمی از سوی اتحادیه اروپا بر نفت ایران اعمال نشده است. در واقع، دولتهای اروپایی انگیزه زیادی برای باز نگه داشتن کانالهای مالی در برابر ایران دارند.
به گزارش انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: به عبارت دیگر، واشنگتن همان سطح از همکاری بین المللی در مورد اجرای تحریمها را هرگز نخواهد یافت؛ و این احتمالی است که شاید موجب نگرانی آمریکا باشد، چرا که دولت ایران اکنون در مورد تعامل با پیامدهای تحریمهای اقتصادی، خبره تر از گذشته شده است.
ایران در مقایسه با گذشته از تغییراتی که در بخش انرژی و شرایط جغرافیای سیاسی منطقه ایجاد شده، استفاده کرده است. گذشته از این، امروز ثبات کاملی در مورد بازارهای نفت وجود ندارد، بویژه در سایه کاهش صادرات از ونزوئلا. در سطح منطقه ای، ایران از نفوذ بیشتری در عراق برخوردار شده و با حمایت از بشار اسد در سوریه و پیروزی در آن، توانسته است حضوری قوی در طول مرزهای اسرائیل داشته باشد.
دیدگاه دوم، در مورد بازگشت تحریمها آن است که در زمان حاضر ایران از نظر اقتصادی ضعیف تر از گذشته است؛ ارز این کشور در حالت سقوط شدیدی است، در حالی که تجارت جهانی تکیه بیشتری بر دلار آمریکا پیدا کرده است.
با اینکه شرکتهای روسی و چینی تلاش می کنند از خلأ حاصل از نبود شرکتهای اروپایی در ایران استفاده کنند، اما اکثر این شرکتها جهانی تر و بین المللی تر از چند سال پیش خود هستند و در معرض فشارهای زیادی قرار دارند. از ناحیه بازارهای انرژی و حتی در غیاب تولیدات ونزوئلا، عربستان و روسیه به سمت افزایش صادرات نفت خود برای جبران شکاف حاصل شده می روند.
در شرایطی که زمان اجرایی شدن دوباره تحریمهای آمریکا نزدیک می شود، دولت ترامپ با احتیاط زیادی سعی در سرّی نگه داشتن تصمیم های خود در مورد تحریمها و چگونگی اجرای آنها به شکلی شدیدتر از قبل، دارد. این تحریها نباید مانند گذشته اجرا شود، بلکه باید نقاط ضعف کنونی اقتصاد ایران را هدف قرار دهد؛ در ادامه، پیشنهادهایی در این مورد را مطرح می کنیم:
1-توقف صادرات نفت ایران باید محرومیت تهران از ارز اصلی خود را تضمین کند. علاوه بر این، محدودیتهای اعمال شده بر عایدات نفت ایران باید همزمان باشد با کاهش تعداد وارد کنندگان نفت ان. در این راستا، لازم است مسئولان آمریکایی با مسئولان مالی در این دولتهای وارد کننده در تعامل باشند تا بتوانند برای بانکها پوشش قانونی لازم برای بلوکه کردن درآمدهای ایران را فراهم کنند.
2-دولت آمریکا باید به همراه هم پیمانان بین المللی خود، برنامه های هسته ای خارج از چارچوب ایران را هدف قرار دهد، حتی اگر چنین اقدامی از حیث سیاسی دشوار باشد. هنوز اروپایی ها نگران توسعه موشکهای بالستیک ایران و انتشار سلاح اتمی در منطقه هستند.
3-ایالات متحده باید برنامه هایی را برای اجرای تحریمها در سطح کشور آماده کند، تا این برنامه ها در نقاط حساس منطقه ای اجرا شود؛ یعنی جایی که ایران و نیروهای نیابتی آن فعالیت دارند.
برای مثال، با اینکه بعید است تحریمها موجب خروج تهران از سوریه شود، اما ممکن است توجهات را به سمت نقش ایران در این کشور متمایل کرده و بر هزینه های ادامه این دخالت بیفزاید، تا در ادامه منجر به تعطیل دخالت تا حد مشخصی شود.
کوتاه سخن انکه ایالات متحده نمی تواند تمام تحریمها را به صورت یک طرفه اجرا کند، از این رو نیاز به مشخص کردن اولویتها در چارچوب روابط دو جانبه اش دارد و این مساله ممکن است موجب دادن امتیازهایی از سوی آمریکا در دیگر مسائل شود.
مترجم:مریم نصرالهی
