الحیات نوشت: برای نخستین بار از زمان شعله ور شدن جنگهای ویرانگر فراگیر در نقشه سایکس بیکو عربی، توافق روسی-آمریکایی-غربی بر سر تقسیم بارهای آرام کردن اوضاع، متبلور شده است.
به گزارش «انتخاب»، سازشهایی که هرگز با حجم انتظارهای طرفهای منطقه ای و بین المللی درگیریها متناسب نیست و هر یک مجبور به پذیرش برخی راه حل های تلخ شدند. و این در شرایطی است که برخی دولتهای عربی تا مرز محو شدن کامل از تاریخ و جغرافیا پیش رفتند و نزدیک بود توسط تراژدیهای ایجاد شده در آنها به کلی بلعیده شوند.
پس از اعلام روسیه و ایران در مورد پیروزی بر داعش در سوریه و عراق، مساله تقسیم بارها و نقشها، دست رئیس جمهور روسیه برای به حرکت درآوردن قطار راه حل سوریه را باز گذاشته و چک سفید امضایی به ترامپ داد تا معامله قرن اسرائیلی-فلسطینی را انجام دهد، در حالی که اروپایی ها وظیفه سرد کردن فضای مقابله با ایران و مهار پیامدهای بحران لبنان را دارند.
از آنجا که اتحادیه اروپا با بحرانهای بزرگی مواجه است، (از جدایی انگلیس گرفته تا مساله مهاجرین)، فرانسه برای جلوگیری از وقوع بحرانی جدید، تلاش می کند شراره های مقابله بین واشنگتن و تهران را خاموش کند؛ همچنانکه مأمور حل بحران استعفای حریری است؛ چرا که تشنج در لبنان به اولویتهای آمریکایی و روسی خلل وارد می کند.
وقت صلح و سازش برای خاموش کردن آتشفشان سوریه فرا رسیده است. پوتین مرحله تازه ای را با فراخواندن بشار اسد, عصر روز نشست سه جانبه روسی-ایران-ترکیه در سوچی، آغاز کرده است، تا سبد عقب نشینی ها و چشم پوشیها را به او ابلاغ کند.
پوتین برای به عهده گرفتن کامل اجرای راه حل در سوریه، تفویض و واگذاری کامل آمریکا را می طلبد و در مقابل، رئیس کاخ سفید، دخالت کرملین برای مهار سرکشی کره شمالی و کنترل خطر هسته ای آن را می خواهد.
واقعیت آن است که نه ترامپ می تواند فلسطینیها را به پای میز معامله قرن با اسرائیل بکشاند و نه پوتین قادر است تمام گروههای معارض سوری را مجبور به موافقت با باقی ماندن اسد در رأس نظام، ولو برای یک سال، پیش از برگزاری انتخاب، کند.
در این میان، مساله نگران کننده آن است که برخی معارضان سوریه به پیوستن به قطار راه حل رئیس جمهور روسیه، به هر قیمتی، گرایش دارند، حتی اگر مجبور به سوار بر ارابه ترکی-ایرانی شده و مطابق منافع تهران و آنکارا رفتار کنند.
