ساعت ۲۲ شب گذشته، حدود ۷۰ نفر از اهالی محله شهید هرندی با در دست داشتن پلاکاردهایی که روی آن نوشته شده بود «خواستار آرامش و امنیت خانواده خود هستیم» و «امینت و آرامش را به محله بازگردانید»، خواستار رسیدگی مسئولان به حضور دو ساله حدود ۲ هزار کارتن‌خواب در بوستان هرندی شدند.
ما فقط آرامش محله را می خواهیم
نوجوان، از معتمدان محله شهید هرندی است. او با اشاره به حضور مردم محله و اعتراض آن ها به تجمع ۲ هزار کارتن‌خواب در بوستان می‌گوید: ما فقط آرامش محله را می خواهیم.
او می افزاید: این حضور فقط اجتماعی، محلی است. خواستیم با این اعتراض آرام نشان دهیم که خسته شده ایم و نیاز به حضور مسئولان برای پایان دادن به این وضعیت داریم.
نوجوان ادامه می دهد: بیش از دو سال است که مسئولان از مردم محله خواسته اند صبوری کنند، ما هم انصافا صبوری کردیم، اما مزاحمت های معتادان و ناهنجاری های آن ها برای محله به حدی رسیده که طاقتمان طاق شده و می خواهیم مسئولان شهری نسبت به این مسئله جدیت بیشتری داشته باشند.
وی همچنین از اخبار کذب درباره برخورد فیزیکی اهالی با معتادان اظهار ناراحتی می کند و می گوید: روز سه شنبه، اهالی با ورود به بوستان، نسبت بیرون کردن معتادان از محل اقدام کردند اما متاسفانه این شایعه در فضای مجازی شکل گرفت که ما با آن ها برخورد فیزیکی داشتیم. از نظر ما معتادان بیمار هستند و البته انسان. ماموران نیروی انتظامی و شهرداری شاهد ما بودند که کوچکترین برخوردی میان ما و معتادان به وجود نیامد.
کثیری، از دیگر معتمدان محل است. او می گوید: در دو سه سال اخیر، ما فقط وعده مسئولان را شنیده ایم. دائم می گویند صبوری کنید به زودی محله ساماندهی می شود. سوال این است که آیا ما باید در این محل زندگی کنیم یا نه؟
وی ادامه می دهد: وعده های بسیاری به ما داده اند که عملی نشده، مدت هاست از صبوری می گویند. به همین دلیل ما در سکوت و با تنها با پلاکارد، اعتراض خود را نشان داده ایم.
این معتمد محل ادامه می دهد: این همه هزینه کردند برای بوستان، برای فضای سبز و نصب وسایل ورزشی آن، اما هیچ کدام از اهالی محل نمی توانند از آن استفاده کنند.
کمپ‌هایی که ظرفیت پذیرش معتادان را ندارند
پس از گفتگو با اهالی این محله که مستحق توجه مسئولان برای بازگرداندن آرامش و امنیت به محله‌شان هستند، پیگیر وضعیت معتادانی شدیم که صبح روز چهارشنبه، در اعتراض مردم هرندی، با حضور پلیس جمع آوری و برای ترک به کمپ، منتقل شدند اما نکته اینجاست که برخی از این افراد به دلیل محدودیت ظرفیت کمپ ها رها شدند.
یکی از معتادان درباره عدم پذیرشش در کمپ ترک اعتیاد می گوید: هزینه کمپ برای ترک اعتیاد بیش از ۵۰۰ هزار تومان است و به همین دلیل ما مجبوریم به کمپ های رایگان شهرداری برویم، اما آن ها هم ظرفیت محدود دارند.
او ادامه می دهد: از سال ۷۶ از اراک به تهران آمدم و خیاطی می کردم. ساعت ۸ صبح روز چهارشنبه با پنج اتوبوس ما را از بوستان جمع کردند و به سمت کمپ بردند، اما به دلیل نبود ظرفیت باز هم رهایمان کردند. ما همه خسته شده ایم و می خواهیم نزد خانواده هایمان برگردیم، اما آن ها هم ما را با این وضع قبول نمی کنند.
یکی دیگر از معتادان که با برادر خود از اندیمشک به امید پیدا کردن کار به تهران آمده و گرفتار اعتیاد شده، می گوید: اینجا مشاوران آن‌قدر با ما مهربان و منطقی صحبت کردند که راضی شدیم به کمپ برویم. قول کار هم به ما دادند، اما هر روز منتظریم ما را به کمپ ببرند اما ظرفیت خالی وجود ندارد.
او ادامه می دهد: خیرین اینجا به ما لباس و غذا می دهند، ولی این زندگی نیست. من با زبان خوش و پای خودم حاضرم به کمپ بروم. نگاهی به دورها می اندازد و زیر لب زمزمه می کند... خسته ام.... خسته.
هدف ما ایجاد جو اعتماد و تحریک برای ترک اعتیاد است
یکی از مواردی که شاید عامل تثبیت حضور معتادان در این بوستان بود، توزیع شبانه غذا توسط خیران در بین این افراد بود. دیشب نیز برخی از این خیران برای توزیع غذا به این محل آمده بودند که البته کار توزیع غذا، به دلیل مخالفت مردم محله و با این توجیه که اینجا محل آرامش و استراحت معتادان نیست، به سرانجام نرسید.
از یکی از اعضای این گروه‌های «خیّری» در خصوص اهداف این اقدام سوال می کنیم که می گوید: یک نگرش در مورد معتادان نگاه آسیب شناسی است؛ اینکه این ها بیمارند و می توان آن ها را درمان کرد.
وی ادامه می دهد: بسیاری از این معتادان و کارتن‌خواب ها خانواده داشتند و جای گرم و نرم، اکنون هم می شود با ایجاد جو اعتماد و اعلام این مطلب که جامعه شما را می پذیرد، به شرط اینکه ترک کنی، آن ها را نسبت به ترک اعتیاد تحریک کرد.
او می گوید: در کنار ما سازمان رفاه و شهرداری هم حضور دارند. ضمن اینکه ما حق را به اهالی هم می دهیم، اما توقع ما صبوری بیشتر است.
وی در حالی این حرفها را می زند که هدف خیرش قابل تقدیر است اما آیا این اقدام از نظر خانواده ای که توزیع شبانه غذا می تواند عاملی برای تجمع بیشتر و بیشتر معتادان یا کارتن‌خواب‌ها در این محل باشد، نیز ارزشمند به شمار می آید. شاید اگر کمک این خیران از طریق مبادی مربوطه انجام شود علاوه بر اینکه هدف غایی این گروه تامین می شود، خدمات مثبت درمانی و آموزشی بیشتری را نیز می توان به این گروه ارائه کرد.
هاتفی از دیگر اهالی محل است که این پرسش را پاسخ می دهد؛ وی می گوید: ما مخالف پناه دادن یا غذا دادن به معتادان نیستیم بلکه چه خوب است اگر توزیع غذا در کمپ های ترک اعتیاد اتفاق بیفتد تا انگیزه بیشتری را برای حضور معتادان در کمپ ها فراهم کند.
هاتفی با انتقاد از اینکه این محل پاتوق معتادان شده، ادامه می دهد: از همه جای تهران کارتن‌خواب ها اینجا جمع می شوند، همه جای تهران می دانند این بوستان غذا می دهد و این بی شک باعث تجمع این افراد می شود.
گلایه اصلی او حضور ساقی هاست و در این خصوص می گوید: فقط بحث معتادها نیست. تجمع معتادان باعث حضور ساقی ها می شود. خود من چند بار با ساقی ها درگیر شدم. آن ها مدعی اند که ما مانع کاسبی آن ها می شویم.
یک دور در بوستان بزنم، دوباره می لغزم
یکی از معتادان بوستان که به همت شهرداری، ۲۱ روز در کمپ ترک اعتیاد مانده و پاک شده بود، در بین اهالی معترض بود. او در حالی که رو به سوی اهالی می کند، گوید: من نباید امشب اینجا بمانم. یک دور توی پارک بزنم، می لغزم. می خواهم همین امشب به شهرستان بروم.
او ادامه می دهد: چهار سال معتاد بودم و خسته ام. کمپ هم خیلی خوب بود. هر کس می گوید در کمپ اذیت می کنند، دروغ می گوید. من و یک تعداد دیگری از معتادان را بعد از مشاوره به کمپ زندگی دوباره بردند، ظرفیت آن جا ۷۰ نفر بود که ما را پذیرش کردند و امروز من و ۱۸ نفر دیگر را که پاک بودیم، رها کردند و ۱۸ نفر دیگر جای ما پذیرش شدند.
او این حرفها را می زند و بعد با همت اهالی حاضر در پارک راهی ترمینال می شود تا بار دیگر زندگی را از نو شروع کند...
