به گزارش انتخاب، وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، می‌بینیم ما طی سه،
چهار سال اخیر، به اندازه چند برابر طول پیدایش تاریخ والیبال در ایران،
بازی‌های تدارکاتی داشتیم، با تیم‌های بزرگ روبه‌رو شدیم و چم و خم بازی با
بازیکنان فوق‌ستاره دنیا را به دست آورده‌ایم. زمانی که «خولیو ولاسکو»،
سرمربی پیشین تیم‌ملی آمد و این خودباوری را در بین ملی‌پوشان بیشتر کرد.
مربی‌ای که استاد تقویت قوای ذهنی ورزشکاران است. موقعی که ولاسکو رفت
خیلی‌ها برای رفتن او جشن گرفتند و می‌گفتند والیبال ایران به آخر رسیده
است اما امروز می‌بینیم که جزو 10 تیم برتر والیبال جهان هستیم. این
نشان‌دهنده این است که ما به جوانان‌مان ایمان آوردیم و به آنها اعتماد
کردیم. وقتی لیگ‌جهانی شروع شد، باور تیم‌های قدر قوی‌تر شد زیرا بیشتر
کشورها لیگ‌جهانی را به‌عنوان پل و معبری برای رسیدن به مسابقات مهم‌تر
قلمداد کردند. البته لیگ‌جهانی از زمانی که به دوره‌های پنجم و ششم خود
رسید، به همین شکل بوده و تیم‌ها سعی کردند این رویداد معتبر را با
جوانگرایی شروع کنند و سرآغازی برای میدان‌دادن به جوان‌ترها باشد. ما در
این دوره از مسابقات دیدیم که روسیه با تیم دوم حتی با تیم سومش هم
رقابت‌های خود را شروع کرد. ایتالیا نیز با وجود اینکه میزبان بود بعد از
بازی سوم و چهارمش تیم دوم خود را به زمین فرستاد تا از بازیکنان جوانش
استفاده کند. لهستان هم دست به تغییرات زد و از ذخیره‌ها استفاده کرد. 
