سخنان منتشر نشده وزیر خارجه ترکیه: اختلاف اول و آخر ما با تهران این خواهد بود که چه کسی «خلیفه» خواهد بود

الحیات نوشت:  اوضاع فاجعه‌بار در سوریه و عراق و افزایش ویرانی و مهاجرت و مسدود شدن افق سیاسی در این دوکشور عربی ایجاب می‌کند موضع واقعی ایران و ترکیه در خصوص این دو کشور همسایه آنها بررسی شود.

به گزارش «تیک» Tik.ir، ترکیه به روشنی از مخالفان سیاسی و سپس مخالفان نظامی سوری حمایت کرد و همچنان درخواست اولیه خود را برای کناره گیری یا برکناری بشار اسد رئیس جمهور سوریه تکرار می‌کند. اما مقامات دولت ترکیه در ماه‌های اخیر به ویژه در زمنیه تفاوت قائل شدن بین میانه‌روها و تندروها در میان مخالفان مسلح نظام سوریه، کمتر سخن گفته اند. چنین تفاوتی را جامعه بین‌المللی پذیرفت و هم اکنون «ائتلاف» مخالفان نیز آن را پذیرفته است.

احمد داود اوغلو،، وزیر امور خارجه ترکیه اخیرا در پیامی ملی‌گرایانه به مردم ترکیه و در پیامی نژادگرایانه به سوریه و عراق، حمایت نامحدود آنکارا را از ترکمن‌های سوریه اعلام کرد. اوغلو مسائل مهم مربوط به ورود جهادگرایان تندرو از سراسر جهان به سوریه را از طریق فرودگاه‌های ترکیه نادیده گرفت که نشان می‌دهد آنکارا در سوریه بر مناطقی در شمال این کشور تمرکز کرده است که در تصرف کردها است و آن را مشکل امنیت ملی برای ترکیه می‌داند.

ایران می گوید خواستار آشتی و ثبات در سوریه است ولی بر این مبنا که دمشق عضو اصلی جبهه مقاومت است که از تهران تا جنوب لبنان امتداد دارد.

تهران و آنکارا به طور غیرمستقیم در سوریه با یکدیگر می‌جنگند در حالی که دوستی آنها تقویت می‌شود و مبادلات بازرگانی در مرزهای مشترک آنها پررونق است و دیدارهای متقابل بین رهبران دوکشور ادامه دارد.

 اردوغان در سفر اخیر خود به تهران، ایران را «خانه دوم» خود دانست. حامیان داخلی سران آنکارا و تهران از روابط صمیمانه بین دوکشور استقبال می‌کنند، هرچند دولت ترکیه برای جلب نظر پایگاه مردمی حزب حاکم، از مبارزه خود برای اسلام در سوریه و فدا کردن منافع اقتصادی به علت توقف صدور کالاهای ساخت ترکیه به کشورهای عربی و خلیج فارس سخن می‌گوید.

مسئله این است که در یک جا اصول مطرح می‌شود و در یک جا منافع،‌ آن هم در شرایطی که شدت عمل اردوغان برضد مخالفانش در حال افزایش است.

عراق و سوریه دو کشور عربی هستند که به تحت نفوذ ایران و ترکیه هستند و آمریکا و روسیه نیز در صورت نیاز از این وضع استقبال می‌کنند. عراق و سوریه به شکلی روشمند و با تکیه بر تقسیم مردم آن بر اساس ادیان و طوایف و قومیت‌ها، از محیط طبیعی (عربی) خود جدا می‌شوند.

یکی از دوستان احمد داود اوغلو که در لندن زندگی می‌کند یک بار از او درباره راز روابط خوب آنکارا با تهران سؤال کرد. اوغلو پاسخی دیپلماتیک به این سؤال نداد بلکه گفت در هر دوکشور نخبگان اسلام‌گرا حکومت می‌کنند و پس از آن که اسلام‌گرایان در سراسر جهان در کشورهایشان به قدرت برسند، اختلاف اول و آخر با تهران این خواهد بود که چه کسی «خلیفه» خواهد بود. طبعا ترکیه «خلیفه» خواهد بود و عظمت عثمانی‌ها را احیا خواهد کرد.