حسین شریعتمداری در گفتگو با اشپیگل: خاتمی در صورت کاندیداتوری ترور می شود!

اشپیگل نوشت: رئیس جمهوری ایران صدای تعامل با جامعه‌ی جهانی است. اما ملاقاتی با مخالفش، حسین شریعتمداری، نشان می‌دهد که چه نفرت زیادی علیه غرب وجود دارد.

به گزارش «تیک» Tik.ir، در تهران گفته می‌شود فقط دو نفر از اولین موفقیت در گفتگوهای هسته‌ای بین پنج به اضافه‌ی یک و ایران، که در نوامبر گذشته در ژنو به دست آمد، ناخشنودند: یکی نخست وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو و دیگری حسین شریعتمداری مدیرمسوول روزنامه‌ی «کیهان».

شریعتمداری ۶۱ ساله خیلی قد بلند نیست، محاسنش جو گندمی و پیراهن طوسی به تن کرده است. گونه‌های استخوانی دارد و بینی‌اش جلب نظر می‌کند. این عضو پرنفوذ رسانه‌ ای، طرف مقابل‌اش را با نگاهی تیز میخکوب می‌کند. دفترش در طبقه‌ی دوم ساختمان ساده‌ای در مرکز تهران قرار دارد.

شریعتمداری می‌گوید به‌هیچ وجه نباید با آمریکا توافقی در مورد توقف غنی‌سازی امضا می‌شد.

آیا او نیز خواهان پایان تحریم‌ها نیست، صلح نمی‌خواهد؟ شریعتمداری در حالی‌که به پیشانی خود چین می‌دهد می‌گوید: «چنین توافقی که کارایی ندارد. اصلاً نمی‌تواند کارایی داشته باشد!» صدای شریعتمداری نرم است. با ادب چای تعارف می‌کند، پرتقال هم، و میوه‌های فصل و شیرینی. اما حرف‌هایی که می‌زند و می‌نویسد مانند بتن است. هرکس برای لحظه‌ای بکوشد به دنیا از دریچه‌ی چشم این مرد نگاه کند، حدس می‌زند که راه رسیدن به توافق دائمی با ایران چه مسیر سنگلاخی می‌تواند باشد.

تفسیرهای شریعتمداری زلزله‌های سیاسی است. برای نمونه وقتی پادشاهی بحرین در خلیج فارس را بخشی از سرزمین ایران اعلام می‌کند – اعلام جنگی علیه عربستان سعودی که خود را قدرت محافظ بحرین می‌داند. یا وقتی همسر رئیس جمهوری سابق فرانسه، کارلا برونی را «این روسپی ایتالیایی» می‌خواند.

تندروهایی مانند شریعتمداری می‌خواهند مانع نزدیکی به غرب بشوند. گرچه بیشتر ایرانی‌ها خواهان آشتی و گشودن درهای کشور هستند. اما تندروها هنوز متنفذند.

همانند رئیس جمهوری سابق، احمدی‌نژاد، شریعتمداری نیز می گوید که کشتار شش میلیون یهودی در هولوکاست «دروغ» است.

شریعتمداری حتی در مورد رئیس جمهوری اسبق، محمد خاتمی، پیش بینی کرد، اگر نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود سرنوشتی مانند بی‌نظیر بوتو در انتظارش خواهد بود. بوتو که دوبار به نخست وزیری پاکستان رسید در سال ۲۰۰۷ در حالی‌که از تبعید بازگشته بود ترور شد.

شریعتمداری شق و رق روی یک صندلی نشسته، با اعتماد به نفس چانه‌اش را به جلو می‌دهد. می‌گوید: «شیطان در واشنگتن است.» اینکه اینقدر از آمریکا بد می‌گوید تا حدی زیادی به علت نقش آمریکا در تاریخ ایران و نیز تجربه‌های شخصی شریعتمداری است.

شریعتمداری بدی‌های غرب را ردیف می‌کند: چگونه آمریکا در سال ۱۹۵۳ کمک کرد که نخست وزیر منتخب مجلس ایران را سرنگون کنند، چرا که نفت ایران را ملی کرده بود. چگونه آمریکا سفارت خود را در تهران به «مرکز جاسوسی» بدل ساخت و از صدام در طول جنگ هشت ساله‌ی عراق علیه ایران حمایت کرد. در آخرِ همه از «ظلم تحریم‌ها» انتقاد می‌کند.

قبل از انقلاب، شریعتمداری قصد داشت که پزشک شود. بعد دادگاهی در حکومت شاه که مورد حمایت آمریکا بود، او را به حبس طولانی مدت محکوم کرد، زیرا در خفا از آیت‌الله خمینی پشتیبانی کرده بوده است. در ساواک، شریعتمداری ۲۷ ساله را شکنجه کردند و دندان‌های‌اش را شکستند. این ماجرا بر او تأثیر گذاشته است.