پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
رضا تاجگر در خبرآنلاین نوشت: این یادداشت، راه اندازی تلویزیون خصوصی را دنبال می کند. چرا که احساس می شود اکنون، به دلیلِ رعایت نکردن حقوق مخاطب و کم توجهی به اصول حرفه ای رسانه، از سوی تلویزیون رسمی کشور، راه اندازی تلویزیون خصوصی، یک نیاز اجتماعی است.
به یقین، تبلیغات، یکی از مهم ترین منابع درآمدی رادیو و تلویزیون است که احتمالاً به عدد و رقم بودجه ی سالانه ی سازمان صدا و سیما علاوه می شود؛ بودجه ای که معلوم نیست فقط تخصیص داده می شود یا نه! داده می شود. اما پرسش اساسی این است که تبلیغات و کسب درآمد، به چه قیمتی!؟
آیا نباید در کسب درآمدهای ناشی از تبلیغات، از تلویزیون، انتظار داشت تا همچون دیگر برنامه ها، حقوق مخاطب را رعایت نماید. آیا این انتظار، توقعِ نابجایی است؟
نگارنده، برای تبیین موضوع، به ناچار، نمونه هایی از این دست تبلیغات تلویزیونی را توصیف می کند؛
مردی از زیر دوش، در حالی که حوله لباسی! بر تن دارد، با گذر از خیابان و نگاه های متعجب مردم، به فروشگاهی می رود که ظاهرا فروشنده ی کالاهای بهداشتی است؛ کفِ دستش را نشانِ فروشنده می دهد و می پرسد: این چیست؟ فروشنده، توضیح می دهد! آن مردِ حوله پوش می پرسد: اسم این شامپو چیست؟
یا در تبلیغی دیگر؛
خانمی روی بالکن آپارتمان، در حال جمع کردن لباس های شسته شده دیده می شود که خانمِ همسایه ی بغلی، از راه نرسیده، با لحنی که نشان از میزانِ تمیزکنندگیِ شوینده ی مصرفی اش دارد، می گوید که آن لباس ها، مال ماست.
یا
آن تبلیغ دیگر؛
که احیاناً، مثلاً برای رعایت حقوق کودک، فقط می نویسد که "میهمان میزبان را خورد"
واقعاً چه اندیشه ای پشت این درآمدسازی ها خوابیده است!
و یا
در تبلیغ رب گوجه فرنگی، از واژه ی غیرفارسی "ارگانیک" استفاده می شود.
و اساساً، نگاه، فقط نگاهِ درآمدی و به اصطلاح "بزن در رو" است و بدون مطالعه ی کارشناسی، کارها پیش می رود. همین دوسه شب پیش، شبکه استانی مازندران، داشت فیلم تلویزیونی "شغل شریف" به کارگردانی سید احمد حسنی مقدم را پخش می کرد که نگارنده، متوجه نام و نشان(آرم) این شبکه استانی شد؛
"شبکه تبرستان"
قضاوت با شما! در انتخابِ شبکه استانی مازندران؛
"شبکه تبرستان"
یا
"شبکه طبرستان"
عجیب تر، این که؛
با کمی مداقه، به یک نکته ی ظریف و نامعمول می رسید و آن، این که؛ متأسفانه! نام شبکه استانی استان مازندران، "شبکه تبرستان" است ولیکن در نام دامین ثبت شده ی سایت رسمی این شبکه استانی، از عنوان "مازندران" استفاده شده است. (اینجا) البته، بعد از این، به زودی، سعی می شود در این باره نوشته ای ارائه شود.
بگذریم!
می بینید که در تبلیغات تلویزیونی شامپو، مخاطبِ حوله پوش، شامپویی را استفاده می کند که حتی نامش را نمی داند؛ چه رسد به دانستنِ ترکیباتِ بهداشتی-داروییِ آن!
و همچنین در تبلیغ مواد شوینده، اگر دقت شود متأسفانه! به این نکته ی ظریف توجه نمی شود که آن خانم که تا به آن لحظه، در تشخیص لباس های شسته شده اش اشتباه می کند، چگونه از آن پس که یک پودر شوینده از همسایه هدیه می گیرد، دیگر در تمییز و تشخیص لباس های پهن شده روی طنابِ مشترک همسایه دچار تردید و مشکل نشود! بالاخره، این پودر شوینده، بسیار تمیز می شوید یا آن خانم، لباس نو را برای اولین بار شسته بوده است که در تمییز آن دچار اشتباه شده است!؟
از یک نگاه، تبلیغات در کشور ما، به دلیل هزینه های بسیار بالایی که دارد، چندان که شایسته و بایسته است، از سوی صاحبان کالا و خدمات، کمتر کارشناسی شده، آماده سازی می شود. و از سویی دیگر، تلویزیون نیز به دلیل ناچاری در تأمین کسری بودجه اش، هر تبلیغی را می پسندد و گاهی بر اصل رعایت حقوق مخاطب، چشم می بندد. در حالی که رعایت حقوق مخاطبِ تلویزیون، حتی در تبلیغات، یک ضرورت است.
به نظر نگارنده، مدیریت تلویزیون، چه در سطح استانی و چه سراسری، تجربه ای می خواهد که به احتمال خیلی زیاد، این تجربه را بخش خصوصی می تواند به تلویزیون رسمی اعطا نماید. اگر ما تلویزیون خصوصی داشتیم، به یقین، کمتر دچار خبط و خطا و آزمایش بودیم.
