پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : روزنامه اعتماد در مقاله ای نوشت:
در خرداد ماه 92، فصل جدیدی پیش آمد و جریان تازه‌یی فضای سیاسی ایران را به سمت و سوی اعتدال که ترکیبی از اصولگرایی معقول و اصلاح‌طلبی مظلوم است، پیش برد.
این جریان با تندروی و افراطی‌گری، به ویژه از نوع محافظه‌کاری آن فاصله زیادی دارد و طبیعی است که نمی‌تواند تندروها را در ترکیب خویش داشته باشد.
افراطیون جناح راست که هرگز انتظار برآمدن دیگران، از جمله منتقدان خود را نداشتند و در واقع نمی‌توانستند جریان معتدل، خصوصا همراهی اصلاح‌طلبان دلسوز را فهم و هضم کنند، در مرحله اول، با چشم‌پوشی بر واقعیات و اینکه نامزد آنان به ردیف‌های پایین جدول انتخاباتی نزول کرده بود، دولت جدید را برخاسته از آرای خود قلمداد کردند و مانور دامنه‌داری در رسانه‌های متعلقه سامان دادند، چرا‌که تندروها بیش از هشت سال تبلیغ کرده بودند که اصلاح‌طلبان و نیروهای همراه آنان نه عددی هستند و نه مقبولیتی در جامعه دارند، اما ناگهان دیدند که همه نوع گرایش محافظه‌کاران با هفت نامزدی که در انتخابات یازدهم داشتند، یکسره شکست خوردند و این اصلاح‌طلبان بودند که خودی نشان دادند.
تندروها پس از آنکه نتوانستند رییس دولت جدید را به جناح و جبهه خود وصل کنند و خویشتن را پیروز میدان جا بیندازند، بنای مخالفت و ضدیت با برگزیده ملت را گذاشتند، شاید بتوانند زمینه را برای ورود مجدد به قدرتی که هشت سال با آن بودند، فراهم و حداقل نمایندگانی را به مجلس دهم وارد کنند.
بدیهی است در شرایطی که با وجود خواست و نظر افراطیون، جمع مشترکی از سیاسیون و مدیران اصولگرا و اصلاح‌طلب، به رتق و فتق امور مملکتی مشغولند و اندک مخالفان موجود، به‌طور مرتب چوب لای چرخ دولت می‌گذارند، اما چندان مورد توجه جامعه قرار نمی‌گیرند. مردم تا مزه تلخ مدیریت همه‌جانبه افراطیون را همراه خود دارند، حاضر به سپردن کارها به آنان نیستند.
منتقدان و مخالفان دولت جدید، باید در شیوه نقادی خود تجدید نظر کنند. کسی از آنها نمی‌خواهد که از نقد و انتقاد دست بردارند . تا پدیده‌ها، مخالف نداشته باشند، رشد نمی‌کنند، انتقاد زمینه‌ساز سلامت عملکرد است، به ویژه نقد دولت‌ها از اوجب واجبات است، اما ورود به این میدان، نیازمند اخلاق پسندیده، دانش لازم، ادبیات شایسته و دوراندیشی و جامع‌نگری مناسب است. با تندروی، اتهام‌زنی، دروغ‌بافی و تنگ‌نظری نمی‌توان ادعای منتقد بودن داشت. در میدان مخالفت با دولت، باید مردانه وارد شد، تا همه‌چیز به نفع ملک و ملت رقم بخورد.
