وبلاگ «یک پزشک»: آیا برایتان پیش آمده است که در شبکه‌های اجتماعی از فیس‌بوک و گوگل پلاس گرفته تا توییتر یا اینستاگرام، نوشته‌ای را کامل کرده باشید، اما در آخرین لحظه آخر، از ارسال مطلب منصرف شده باشید؟
هر یک از ما به دلایلی ممکن است، این خودسانسوری را انجام داده باشیم:
- ممکن است دلیل ما این باشد که حدس می‌زنیم دنبال‌کننده‌های ما از لحن و محتوای مطلب خوششان نخواهد آمد.
- ممکن است از نوع برداشت مخاطبان خود مطمئن نباشیم.
- ممکن است، نگرانی داشته باشیم که گروهی از دنبال‌کننده‌های ما به اندازه کافی محرم اسرار نباشند.
- ممکن است نوشته عواقبی برای ما دربرداشته باشد.
- ممکن است اصلا نخواهیم یک عکس خصوصی و خانوادگی را گروه زیادی از مردم ببینند.
- ممکن است یک لحظه عصبانی و بی‌پروا شده باشیم و بعد از نوشتن پست، حتی قبل از ارسال آن، اندکی آرام شده باشیم و سر عقل آمده باشیم.
به هر حال این پست ارسال نشده، بخشی از ذهنیات مخفی ما محسوب می‌شود، معمولا هیچ آدمی پیدا نمی‌شود که دوست داشته باشد، دیگران از چیزهایی که نمی‌خواهد آشکار کند، مطلع شوند.
اما مطابق خبر و تحقیق عجیبی که در سایت slate منتشر شده است، فیس‌بوک به این مطالب منتشرنشده ما دسترسی دارد!
با استفاده از همین پست‌های ارسال‌نشده یا به قول خود فیس‌بوک سانسورشده، دو عضو فیس‌بوک تحقیق جالبی انجام داده‌اند.
این دو محقق فیس‌بوک، «ساویک داس» و «آدم کرامر» نام دارند، آنها ۳٫۹ میلیون کاربر فیس‌بوک را طی ۱۷ روز از نظر پست‌های ارسال‌نشده در لحظه آخر، مورد بررسی قرار دادند.
نتایج این تحقیق:
- ۷۱ درصد کاربران به نوعی دست به خودسانسوری می‌زنند.
- پست‌ها بیشتر از کامنت‌ها سانسور می‌شوند.
- پست‌های ارسالی به گروه‌ها، بیشتر از پست‌های عمومی سانسور می‌شوند.
- آن دسته از کاربرانی که به نظر می‌رسد محدودیت بیشتری دارند، بیشتر سانسور می‌کنند.
- مردها یا کسانی که مخاطب مرد بیشتری بیشتر پست‌ها را سانسور می‌کنند.
- مقدار سانسور کامنت‌ها در مردها و زن‌ها برابر است.
- آنهایی که کنترل بیشتری بر مخاطبان خود دارند، بیشتر سانسور می‌کنند.
- آنهایی که دوستانی با محدوده سنی وسیع‌تر دارند یا آنهایی که دوستانشان متعلق به طیف‌های سیاسی گوناگون هستند، بیشتر سانسور می‌کنند.
از ظواهر امر برمی‌آید که هرگاه در حال تایپ چیزی در هر جای فیس‌بوک باشید، متادیتای آن به فیس‌بوک ارسال می‌شود.
البته مشخص نیست که اطلاع فیس‌بوک از پست‌نشده‌های شما محدود به یک متادیتا است، مثل اینکه بداند کاربر «ایکس» پستی نوشت، اما ارسال نکرد یا اینکه احیانا ممکن است فیس‌بوک بداند که شما دقیقا چه چیزی نوشته بودید، ولی ارسال نکردید!
البته در جی‌میل هم وقتی شما شروع به نوشتن یک ایمیل یا پاسخ کنید، ولی ارسالش نکنید، نوشته‌های شما به صورت پیش‌نویس ذخیره می‌شوند، اما در این مورد شما خبر دارید که چنین کاری صورت می‌گیرد و به علاوه این ویژگی یک چیز مفید است.
قوانین حفظ حریم خصوصی فیس‌بوک در این مورد اصلا روشن نیست و نمی‌گویند که سیاست شرکت در قبال چیزهایی که که به اشتراک «نمی‌گذارید» چیست! ممکن است وقتی سر و صدای این قضیه جدید بلند شود، فیس‌بوکی‌ها بگویند که که اطلاعات پست‌ها ارسال شده را جمع‌آموری نمی‌کند.
حالا این مطلب را بگذارید در کنار اخبار NSA یا اینکه مثلا FBI می‌تواند بدون اینکه ما بدانیم، وب‌کم‌های ما را روشن کند، همه اینها یعنی رخنه صاحبان قدرت در حریم خصوصی ما.
در تحقیق ساده‌ای که پیشتر از آن یاد کردم، چیزی به جز چند نمودار جالب نمی‌بینیم، اما به نظرم واقعا ناجور است که کسی یا شرکتی به افکار پنهانی ما دسترسی داشته باشد!
«ما باید از همه چیزهایی که رخ می‌دهند، خبر داشته باشیم.»
«دیو اِگِرز» در رمان تخیلی جدیدی خود به نام حلقه The Circle، یک شرکت اینترنتی بزرگ را توصیف می‌کند که می‌خواهد وارد همه حوزه‌ها شود و از همه کارهای کاربرانش مطلع شود، این شرکت به مانند آمیزه‌ای از گوگل و فیس‌بوک عمل می‌کند.
واقعیت این است که شرکت‌های بزرگ، در کنار همه خدمات و امکاناتی که برای ما فراهم می‌کنند، گاه رفتارهای عجیب و غیرقابل قبولی هم دارند.
