تهران یعنی ناامیدی و این خیلی بد است

 علي ربيعي از فعالان سياسي اصلاح‌طلب كه براي انتخابات شوراي شهر تهران ثبت‌نام و اما رد صلاحيت شده در گفت و گويي با قانون در باره شهر تهران گفت: تهران از چند جهت رنج می‌برد. یک رنج، شکاف زندگی است. زندگی در تهران یک شکاف بین سایر مناطق کشور است. یک شکاف هم در دل تهران است. شکاف زندگی در حاشیه شهر تهران بسیار است. شاید شکاف زندگی در روستاها قابل تحمل‌تر باشد، اما در حاشیه‌نشینی این طور نیست. من خودم حاشیه‌نشین تهران بودم و در جوادیه بزرگ و متولد شدم.

اين فعال سياسي ادامه داد: در جامعه‌شناسی صنعتی تهران، گسترش صنعت از محلات پایین‌شهر خیلی قابل مطالعه است. صنعت تهران از راه‌آهن و سیلو شکل گرفت. این‌‌ها همه در در جنوب غرب تهران هستند. کارخانه‌های قند و شکر و گمرک. صنعت اولیه تهران که در دوران پهلوی می‌آید، از آنجا شکل می‌گیرد. پایه اولیه مهاجران تهران از همن محله‌هاست و فرهنگ خاص خود را دارد. بحث دیگر رفاه در تهران است.

وي ادامه داد: درست است که تهران نسبت به شهرهای دیگر امکانات بیمارستانی بیشتری دارد و مدارس خوب در اين شهر هستند، اما زندگی عدالت‌گونه در تهران نداریم. این مجموعه رفاهی در تهران، یک تعریف درست و یک کارکرد درست برای مردم تهران ندارد. بحث دیگر هویت تهران است که به شدت در حال نابود‌شدن است. بچه تهران اینجا هویتی جز یک فیگور ندارد. یکی از مسائل این است که تهران اکنون بی‌شخصیت است. در مطالعه‌ای راجع به شخصیت تهران، پرسیدیم کدام آدم شخصیت شماست؟ چیز درستی در نیامد. هنوز هم امیرکبیر است. در این مطالعه هیچ شخصیت فردی، یا برند و هویت در تهران پیدا نکردم.

رييعي گفت: یکی از مسائل مهم در تهران اخلاق زندگی شهری است که زجر و آزار بزرگی به مردم داده است. در تهران مردم درگیرند، درگیرانه زندگی می‌کنند. شکاف طبقاتی در تهران زیاد است. فشار زندگی بر اقشار پایین زیاد است و این، زندگی درگیرانه‌ای را درست کرده است. حتی رفاه، جاده و اتوبان این‌ها همه مشکلاتی است که تهران دارد. این قسمت‌ها را کسی نمی‌بیند. تعارف نداریم! یک برش بزنیم در تهران، در اتوبوس، مردم همه باهم دعوا دارند. تهران مهربان نیست. من در مطالعه پرسیدم تهران شما را یاد چه چیزی می‌اندازد؟ پاسخ‌دهندگان اغلب تهران را به صورت فیلم‌های انيميشن خشن تعریف کردند.

وي افزود: تهران امروز نسبت به تهران ۸سال گذشته درگیرتر و ناامیدتر است. در همین پرسش‌ها به من گفتند تهران یعنی ناامیدی و این خیلی بد است. ممکن است در تهران دخترها و پسرها دست در دست هم داشته باشند، اما هیچ امیدی به آینده ندارند. اعتمادی به هم ندارند. تهران شهر طلاق‌های زودرس. اگر بخواهیم تصویری از تهران ترسیم کنیم، تهرانی که فضیلت خانواده زیاد نیست، کارکرد خانواده از دست رفته است، این تهران است. درست است که مسائل اقتصادی تاثیر بسیار زیادی دارد. سیاست‌های اقتصادی فقط در حیطه اقتصادی باقی نمی‌ماند. انتهای این سیاست‌ها مواد مخدر است. جنازه این اقتصاد که خوابیده، اگر درست جراحی نشود، آخرش فاجعه در زندگی است. متاسفانه این‌ها رخ داده است. بخشی هم موارد سیاسی است.

ربيعي در ادامه اشاره كرد: هر سال ۲۲ بهمن در دبیرستانی در نازی‌آباد سخنرانی می‌کنم. ۳سال است که نرفتم. تقریبا هر سال می‌رفتم. از بچه‌ها سنجشی طرح کردم که چه آینده شغلی را برای خود تصور می‌کنند؟ هیچ کدامشان احساس نکرده بودند که می‌توانند مدیرکل شوند. بین بچه‌های پیش دانشگاهی هیچ‌کدام از آنان احساس این‌که می‌توانند در تهران دارای پست و مسئولیت شوند، نداشتند. حالا عین همین سنجش در یک کشور توسعه یافته شده بود. تعداد زیادی حتی امکان رئیس جمهور شدن هم در آنان وجود داشت. خیلی از آدم‌هایی که اكنون در مجلس هستند، از همین آدم‌های توده های پایین هستند. من آن احساس برایم مهم است. آنهایی که امروز هم رئیس جمهور می‌شوند، به هر حال از یک گوشه‌ای از این کشور می‌آیند. در ایران رشد کردند، ساختار طبقاتی ندارد. من می‌خواهم آن احساس را بگویم. احساس نمی‌کنند که می‌توانند در ایران رشد کنند.