زمزمه‌ها و آواهای آرام نوزادان می‌توانند حتی سخت‌ترین قلب‌ها را نرم کنند.اما این خنده‌ها و صداهای کودکانه چیزی بیش از موسیقی دلنشین برای گوش‌های والدین هستند.
به گزارش انتخاب و به نقل از هلث دی؛ این آواها نشانه‌هایی هستند که قلب نوزاد با رشد گفتار او به شکلی هماهنگ کار می‌کند.
محققان دریافتند که اولین صداهای دوست‌داشتنی نوزادان و تلاش‌های اولیه برای ساختن کلمات به طور مستقیم با ضربان قلب آن‌ها مرتبط است.
جرمی بورجون، استادیار روان‌شناسی در دانشگاه هیوستون و نویسنده اصلی این تحقیق، در یک بیانیه خبری از دانشگاه گفت:
«به نظر می‌رسد نوزادان زمانی بیشتر احتمال دارد آوا تولید کنند که نوسانات ضربان قلب آن‌ها به یک اوج (حداکثر) یا پایین‌ترین حد (حداقل) محلی رسیده باشد.»
جزئیات مطالعه
برای این مطالعه، محققان بیش از 2,700 آوا را که توسط 34 نوزاد 18 تا 27 ماهه در حین بازی با مراقب خود تولید شده بود، اندازه‌گیری کردند.
نوزادان در این گروه سنی معمولاً هنوز نمی‌توانند کلمات کامل را بیان کنند. در واقع، تنها حدود 10 درصد از آواهای تولید شده را می‌توان به طور قابل اعتماد به عنوان کلمه شناسایی کرد.
اما محققان گفتند که این صداها نشان‌دهنده آن است که نوزاد به تدریج توانایی صحبت کردن را شکل می‌دهد.
بورجون توضیح داد: «هر صدایی که نوزاد تولید می‌کند به مغز و بدن او کمک می‌کند تا یاد بگیرند چگونه با یکدیگر هماهنگ شوند، و این هماهنگی در نهایت به گفتار منجر می‌شود.»
ارتباط بین قلب و صداهای نوزاد
این صداها به نظر می‌رسد که با سیستم عصبی خودمختار (autonomic nervous system) – بخشی از بدن که عملکردهای خودکار مانند ضربان قلب و تنفس را کنترل می‌کند – مرتبط هستند.
محققان توضیح دادند که قلب و ریه‌ها در سال‌های اول زندگی تغییرات قابل توجهی را تجربه می‌کنند، و این تغییرات با رشد توانایی گفتار در نوزادان در تعامل هستند.
نتایج نشان داد که نوزادان بیشتر احتمال دارد یک کلمه قابل شناسایی را بیان کنند اگر ضربان قلب آن‌ها کاهش یافته باشد.
بورجون گفت: «ارتباط بین آواهای قابل شناسایی و کاهش ضربان قلب ممکن است نشان دهد که توسعه موفقیت‌آمیز گفتار تا حدی به تجربه محدوده‌های پیش‌بینی‌پذیر فعالیت‌های خودمختار در طول رشد وابسته است.»
از سوی دیگر، نوزادان در زمانی که ضربان قلب آن‌ها در اوج است، بیشتر تمایل به تولید آواهای طولانی داشتند.
کاربردهای علمی این یافته‌ها
این نتایج می‌تواند به محققان و کارشناسان درک بهتری از رشد گفتار ارائه دهد، از جمله مواردی که در آن تأخیر در توانایی صحبت کردن کودک رخ می‌دهد.
بورجون نتیجه‌گیری کرد: «درک این که چگونه سیستم عصبی خودمختار با آواهای نوزاد در طول رشد ارتباط دارد، یک مسیر تحقیقاتی حیاتی برای فهم چگونگی شکل‌گیری زبان و همچنین عوامل خطر برای رشد غیرطبیعی زبان است.»
