لوف بن در روزنامه هاآرتص نوشت: اسرائیل در حال ورود به فاز دوم جنگ در غزه است و تلاش خواهد کرد تا در این مرحله تصرف بخش شمالی نوار غزه از مرز قبلی تا کوریدور نتزاریم را تکمیل نماید. می‌توان پیش بینی کرد که بسته به میزان اعتراض و واکنش بین المللی‌ای که می‌این اقدام در پی خواهد داشت، این منطقه به تدریج آماده شهرک سازی و ضمیمه سازی به خاک اسرائیل شود.
به گزارش سرویس بین‌الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده: اگر این اتفاق رخ دهد، شهروندان فلسطینی‌ای که همچنان در شمال غزه باقی مانده اند، آنگونه که سرلشکر گیورا ایلند پیشنهاد کرده، در حالی که ارتش اسرائیل در تعقیب مبارزان حماس در این منطقه است، تحت فشار گرسنگی و در پوشش «حفاظت از جانشان» اخراج خواهند شد.
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل احتمالا رویای آنچه حامیانش آن را یک دستاورد دائمی خواهند دید را در سر می‌پروراند: یعنی توسعه سرزمین اسرائیل برای اولین بار پس از ۵۰ سال عقب نشینی که با توافقنامه‌های جدایی پس از جنگ یوم کیپور آغاز شد. اکثر اسلاف وی و حتی خودش خاک اسرائیل را تسلیم دشمن کردند و اکنون زمان تغییر این روند و از سرگیری توسعه طلبی فرا رسیده است. این «پیروزی کامل» مد نظر او، و «پاسخ صهیونیستی» او به حمله، گروگانگیری و تحقیر وحشتناک اسرائیل و ارتشش در ۷ اکتبر خواهد بود.
در نگاه دولت راست گرای فعلی اسرائیل، که دیگر حتی زحمت پنهان کردن عقاید افراطی اش را نیز به خود نمی‌دهد، فلسطینیان شمال غزه به سرنوشت ارمنی‌های ناگورنو-قره باغ دچار خواهند شد: آن‌ها یک سال پیش به صورت یک شبه و در اقدامی فوری از سوی الهام علی اف، رئیس جمهور آذربایجان، متحد نزدیک تل آویو از این منطقه اخراج شدند.
جهان این اقدام را دید و از کنار آن گذشت: صد هزار پناهجو همچنان در ارمنستان که عجله‌ای برای پذیرش آن‌ها ندارد گرفتار هستند. شهروندان اخراج شده شمال غزه نیز به جمع پناهجویانی اضافه خواهند شد که در فاز نخست جنگ پای در «محاصره بشردوستانه» جنوب غزه گذاشتند.
این ورود به فاز جدید جنگ با یک مانور چندبخشی یا حملات جسورانه به قلب دشمن آغاز نشده است. بلکه با صدور یک بیانیه رسمی در ۲۸ آگوست که انتصاب سرهنگ ایلاد گورن به عنوان رئیس تلاش‌های بشردوستانه مدنی در غزه با هماهنگ کننده فعالیت‌های دولتی در واحد مناطق را اعلام کرد آغاز گردید.
این عنوان طولانی، در حقیقت معادل رئیس دولت مدنی در کرانه باختری است و می‌توان آن را «فرماندار غزه» دانست. سمت او همان سمت سرلشکر موشه گورن پس از اشغال غزه متعاقب جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ است.
گام بعدی دستور نتانیاهو به ارتش در هفته گذشته جهت آمادگی برای توزیع کمک‌های بشردوستانه در غزه و جایگزین ساختن ارتش با سازمان‌های بین المللی بود. انگیزه این اقدام روشن است: هر کسی که غذا و دارو را توزیع می‌کند اختیار تغییر ساختار قدرت نیز در دستان اوست. اسرائیل همچنین این فرصت را خواهد داشت تا یک بار برای همیشه سازمان کمک رسان آنروا را که راست گرایان آن را پروژه‌ای ضد صهیونیستی می‌دانند از غزه بیرون کند.
در عین حال، حماس به اداره منطقه مابین کوریدور نتزاریم و محور فیلادلفی در جنوب که توسط اسرائیل محاصره شده ادامه خواهد داد.
این معنای بیانیه نتانیاهو است که گفته مرز بین غزه و مصر (محور فیلادلفی) همچنان تحت کنترل اسرائیل باقی خواهد ماند. در چنین وضعیتی، نتانیاهو و شرکایش امیدوارند که پس از سپری کردن یک زمستان دیگر در چادر‌ها و بدون برخورداری از امکانات اولیه، دو میلیون فلسطینی پناه گرفته در رفح، خان یونس و المواسی متوجه شوند که نمی‌توانند به خانه‌های ویران شده خود برگردند. بر اساس سناریوی مورد نظر نتانیاهو، این ناامیدی آن‌ها را علیه حکومت سرکوبگرانه یحیی سینوار تحریک و بسیاری از آن‌ها را تشویق خواهد کرد تا به کلی غزه را ترک بگویند.
هدف نتانیاهو از چشم پوشی از بازگرداندن گروگان‌های اسرائیلی و تصمیم وی مبنی بر نادیده گرفتن نظریات اکثریت افکار عمومی و رها کردن گروگان‌ها در تونل‌های حماس، بر هم زدن معادلات یحیی سینوار است؛ اینکه آن‌ها به جای اینکه یک دارایی و اهرم فشار مهم در دست حماس برای امتیاز گیری از اسرائیل باشند، به باری بر دوش فلسطینیان و توجیهی برای ادامه جنگ، محاصره و اشغال تبدیل شوند.
اسرائیل اینگونه قصد دارد وارد فاز دوم جنگ خود علیه حماس شود.
