مریم زندی اولین دوربین خود را از برادرش، نادر ابراهیمی، نویسنده و فیلمساز فقید، هدیه گرفت. او از خانه‌ای می‌آید که هنر در آن مطرح نبود و پدرش مهندس کشاورزی بود. اما نادر او را با هنر آشنا کرد و علاقه او به عکاسی از همین جا شروع شد.
مریم در مسابقه عکاسی وزارت فرهنگ آن زمان شرکت کرد و نفر اول شد. این موفقیت او را به دانشگاه هنرهای زیبا کشاند و سپس به استخدام تلویزیون درآمد. او به عنوان عکاس تلویزیون مشغول به کار شد و راهی برای حضور حرفهای در عرصه عکاسی پیدا کرد.
با شعله‌ور شدن موج انقلاب، مریم زندی با وجود داشتن فرزند اولش، به خیابان‌ها رفت تا لحظات ناب انقلاب را ثبت کند. او در مصاحبه‌ای مشهور به نام "ثبت تاریخ با کودکی در بغل" توضیح می‌دهد که چگونه با کودکش به خیابان‌ها رفته و عکس گرفته است.
تا اواخر سال ۵۷، مریم به عکاسی خیابانی ادامه داد، اما با سختی‌های بسیاری مواجه شد و به سمت عکاسی در فضای سرپوشیده و عکاسی چهره‌ها روی آورد. او ۵ مجموعه عکس چهره دارد که کریم امامی آنها را پرتره ژورنالیستی می‌خواند.
بعد از حوادث سال ۸۸، مریم زندی که دبیر انجمن ملی عکاسان ایران بود، در نامه‌ای به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از دریافت نشان دولتی خودداری کرد. او به وضعیت نامناسب جامعه عکاسان اعتراض کرد و بیان کرد که در شرایطی که نمی‌تواند به راحتی عکس بگیرد و کتاب‌هایش سانسور می‌شوند، نمی‌تواند نشان هنری بگیرد.
مریم زندی معتقد است که زن بودن بر حرفه‌اش تأثیرگذار بوده، اما هرگز نخواسته که مرد باشد. او می‌گوید: "معمولاً کارها در جهت تضعیف زنان است، اما من هرگز نخواستم مرد باشم." او خود را ذاتاً فمینیست می‌داند و به زنانگی خود افتخار می‌کند.
مریم زندی عقاید جالبی درباره زنانگی دارد و می‌گوید: "یادم هست در دوران کودکی به ماتیک‌های مادرم نگاه می‌کردم و دلم برایشان می‌سوخت. نمی‌دانستم چرا ولی حالا می‌فهمم من ذاتاً فمینیستم!" او برای عکاسی بسیاری از چیزها را کنار گذاشت و بین کار و خانواده عکاسی را انتخاب کرد.
زندگی و کارهای مریم زندی نمونه‌ای الهام‌بخش از توانمندی و تلاش زنان در عرصه‌های مختلف است. او با تمام چالش‌ها و موانع، به یکی از برجسته‌ترین عکاسان ایرانی تبدیل شده و داستان او نمونه‌ای از موفقیت و پایداری است. این مطلب به صورت سریالی منتشر خواهد شد و در ادامه به سراغ روایت‌هایی خواهیم رفت که شاید در هیاهوی زمان نادیده گرفته شدند.
