بی‌بی‌سی: فیلم اوپنهایمر بر اساس کتاب «پرومته آمریکایی» است که در سال ۲۰۰۶ جایزه پولیتزر در زمینه زندگی‌نامه‌نویسی را برد. فیلم به زندگی جی رابرت اوپنهایمر، فیزیکدان آمریکایی، می‌پردازد که تحت رهبری علمی او، اولین بمب اتمی در جنگ جهانی دوم ۱۹۴۵ ساخته شد. از او به عنوان «پدر بمب اتمی» نام برده می‌شود.
نقش اوپنهایمر را کیلیان مورفی بازی می‌کند. چندین چهره واقعی دیگر هم در این فیلم بازسازی شدند، مثل لزلی گرووز (با بازی مت دیمون)، ژنرالی که اوپنهایمر را استخدام کرد و همین طور افرادی از زندگی شخصی این دانشمند از جمله جین تتلاک (با بازی فلورنس پیو)، روان‌پزشکی که در دهه ۱۹۳۰ با اوپنهایمر رابطه داشت، و همسرش، کیتی اوپنهایمر (با بازی امیلی بلانت). این فیلم با دو تکنیک رنگی و سیاه-سفید IMAX ساخته شده.
روزنامه ایندیپندنت بریتانیا فیلم اوپنهایمر را «هوشمندانه و خلاقانه» توصیف کرده که در بهترین شکلش ساخته شده است.
دیلی تلگراف هم درباره بازی مورفی در این فیلم می‌گوید که «به‌عنوان ویرانگر دنیاها» خوش درخشید. ویرانگر دنیاها عبارتی بود که اوپنهایمر سال‌ها پس از ساختن بمب اتمی درباره خود به کار برد.
نولان در این باره به‌ب گفته است: «او به انسان این قدرت را داد که خودش را نابود کند، چیزی که هرگز قبلا رخ نداده بود.»
مورفی در فیلم، کلاه بر سر و سیگار بر لب، نقش رابرت اوپنهایمر را بازسازی می‌کند. گفته می‌شود اوپنهایمر از جوانی سیگار زیاد می‌کشید. مورفی همچنین تلاش کرده نگاه تکیده و مضطرب اوپنهایمر را برجسته کند که این موضوع از دید منتقدان پنهان نماند.
فیلم اوپنهایمر نه تنها درباره زندگی این فیزیکدان است بلکه در مورد «تصمیم باورنکردنی» دانشمندان در آن مقطع است.
دن جولین، منتقد، که به این فیلم پنج ستاره داد، بازی مورفی را «تمام مسحورکننده» دانست و فیلم را نه صرفا برای تماشا که برای تامل کردن توصیف کرد.
نولان اولین کارگردانی نیست که زندگی اوپنهایمر موضوع فیلمش شده، در سال ۱۹۸۰ بری دیویس یک سریال تلویزیونی هفت قسمتی درباره او ساخت که نقش اوپنهایمر را سم واترستون بازی کرد.
تصمیم برای ساختن بمب اتمی در زمانی که گمان می‌رفت حکومت نازی هیتلر در سودای دست یافتن به آن است، بین دانشمندان و سیاستمداران وقت آمریکا اهمیت پیدا کرد. آلبرت اینشتاین در جلب توجه مقامات آمریکا نقش مهمی داشت هرچند پس از دو انفجار اتمی در هیروشیما و ناکازاکی همواره اظهار پشیمانی کرد.
اوپنهایمر در مصاحبه‌ای در سال‌های ۱۹۶۰، ابعادی تازه از احساساتش در آن زمان رو کرد. او گفت که لحظاتی بعد از انفجار، سطری از متن هندوی بهاگاواد گیتا به ذهنش خطور کرد که می‌گفت «اکنون من خود مرگ شده‌ام، ویرانگر دنیاها.»
شمار قربانی‌ها بر اساس برآورد‌های تخمینی ثبت شده، اما تصور می‌شود حدود ۱۴۰ هزار نفر از جمعیت ۳۵۰ هزار نفری هیروشیما در آن زمان و دست کم ۷۴ هزار نفر از ساکنان ناگازاکی جان خود در این بمباران‌ها از دست دادند.
اوپنهایمر تجسم فرسودگی عصبی بود. او همیشه لاغر و ترکه‌ای بود اما بعد از سه سال مدیریت «پروژه Y» -شاخه علمی پروژه منهتن برای طراحی و ساخت بمب- وزنش به ۵۲ کیلوگرم رسیده بود. با ۱۷۸ سانتی‌متر قد، تنها پوست و استخوانی از او مانده بود. چهار ساعت در روز می‌خوابید و اضطراب و سرفه‌های دود سیگار او را بی‌خواب کرده بود.
