در تاریخ چند میلیارد ساله زمین دوره‌ای به درازای یک میلیارد سال وجود دارد که در آن چرخش سیاره ما بسیار کندتر از حال‌حاضر بود و شبانه‌روز تنها 19 ساعت طول می‌کشید. مطالعه‌ای تازه با پرده‌برداشتن از این بخش از تاریخ کره خاکی ما توضیح داده که منشأ این تفاوت چه بوده است.
دانشمندانی از آکادمی علوم چین و مؤسسه تحقیقات علوم زمین از زیرمجموعه دانشگاه کورتین استرالیا در پژوهشی اعلام کرده‌اند که کره زمین در حدود یک تا دو میلیارد سال پیش، تقریباً به مدت یک میلیارد سال به‌شکلی پایدار چرخشی آهسته‌تر داشته و شبانه‌روز در آن 19 ساعت بوده است.
محققان می‌گویند این پایداری در حرکت آهسته زمین نتیجه تعادلی میان نیروهای متضاد در گذشته سیاره ما بوده است. در آن زمان ماه به زمین نزدیک‌تر بود و در یک فاصله مشخص به دور سیاره می‌چرخید. اما رفته‌رفته بخشی از انرژی چرخشی زمین به قمر آن منتقل شد و این سیاره حرکت به‌سمت بیرون را آغاز کرد.
شبانه‌روز در کره زمین چگونه کوتاه‌تر بود؟
پژوهشگران با بررسی داده‌های زمین‌شناسی دریافته‌اند که این دوره یک میلیارد ساله پس از «رویداد بزرگ اکسیژنی» رخ داده که در آن سطح اکسیژن بالا رفته و لایه‌ای از اوزون تشکیل شده است. محققان می‌گویند این لایه اوزونی بیشتر از بخار آب نور خورشید را جذب می‌کرد و موجب تحریک موج‌های خورشیدی زمین می‌شد که در طول روز در حین گرم‌شدن در اتمسفر می‌جهیدند.
موج‌های جوی خورشیدی به‌اندازه موج‌های اقیانوسی که تحت تأثیر کشش گرانشی ماه هستند، قدرت ندارند، ولی هنگامی که زمین سریع‌تر می‌چرخید، نیروی ماه ضعیف‌تر بود. دانشمندان باور دارند که اگر موج‌های جوی با تزریق اوزون و نور خورشید سریع‌تر شده بودند، اثرشان آن‌قدر زیاد بود که نیروهای متقابل را به تعادل برساند و چرخش زمین را در شرایطی نگه دارند که طول شبانه‌روز 19 ساعت شود.
دانشمندان تأکید کرده‌اند که مطالعات بیشتری لازم است تا دوره رزونانس زمین به‌طور دقیق‌تر تعیین و آزمایش شود. بااین‌حال، آن‌ها معتقدند تحقیقشان با این ایده که افزایش سطح اکسیژن و ظهور شکل‌های پیچیده حیات در زمین تا زمان شکسته‌شدن این رزونانس به تعویق افتاده بود، هماهنگ است.
پس از بروز تغییرات اقلیمی، روزهای طولانی‌تر به باکتری‌های فوتوسنتزکننده اجازه دادند تا به نور بیشتری برای افزایش سطح اکسیژن دسترسی داشته باشند و شرایط پشتیبانی از حیات پیچیده را فراهم کنند. نتایج مطالعه حاضر در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.
منبع: دیجیاتو
