پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : دیپلماسی ایرانی : بازار انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا درست به سنت هر سال داغ شده است. باراک اوباما چهل و چهارمین رئیس جمهوری آمریکا کمتر از یک سال برای اثبات آنچه که انجام داد و توجیه آنچه از دستانش برنیامد فرصت دارد. پرسش های تکراری و به دنبال آن پاسخ هایی نه چندان قانع کننده با چاشنی آمارهایی در خصوص میزان محبوبیت کاندیداهای دو حزب که برای کاستن از آرای یکدیگر به هر ترفندی دست می زنند. فارین پالیسی در نوشتاری کوتاه به بررسی اولویت های دولت امریکا در این انتخابات پرداخته است:
گفته می شود که در این انتخابات آنچه حرف نخست را خواهد زد اقتصاد است و اوضاع مالی شهروندان آمریکایی. به من بگو که نرخ بیکاری در ماه اکتبر به چه رقمی رسید تا به تو بگویم که چه کسی رئیس جمهور آتی خواهد شد. پس از بحث اقتصاد نوبت به ماجرای بهداشت عمومی خواهد رسید و البته داستان هایی مانند مهاجرت ، ازدواج همجنسگرایان ، کنترل تسلیحات عمومی نیز می تواند در رده های بعدی قرار گیرد. برخلاف برنامه های میت رامنی برای سفر به اروپا و اسرائیل ، عقل سلیم در این شرایط حکم می کند که سیاست خارجی نمی تواند در این دوره از انتخابات رای چندانی برای میت رامنی یا باراک اوباما به ارمغان آورد. سیاست خارجی در این انتخابات درست نقش موسیقی متن را دارد.
با اینهمه تاریخ سیاسی در فصل انتخابات در آمریکا چیز دیگری می گوید. در نیمی از انتخابات های برگزار شده در 50 سال گذشته چه در روزهای صلح و چه در آب و هوای تنش های نظامی ، مساله سیاست خارجی و امنیت ملی در راس قرار داشته است. اصلی ترین سوال در این حوزه این است که آیا رای دهندگان یک کاندید را به عنوان فرمانده کل قوای کشور خود می پذیرند یا خیر؟ سوال اینجاست که رای دهندگان ترجیح می دهند انگشت چه کسی بر روی دکمه قرمز رنگ استفاده از تسلیحات هسته ای باشد؟
در بسیاری از انتخابات های امریکا بحث جنگ و صلح در مرحله نخست الویت بوده است. ماجرای ویتنام هم در انتخابات سال 1968 تا 1972 حرف نخست را می زد. ابزاری در اختیار ریچارد نیکسون. در نخستین انتخابات آن سالها ، اختلاف نظرها در خصوص جنگ و نژادپرستی دودسته گی فراوانی را ایجاد کرده بود. نیکسون در آن آب و هوای ملتهب سیاسی از نظم و صلح سخن گفت. چهار سال پس از این تاریخ ، سخنان هنری کسینجر در مقام وزیر امور خارجه وقت که به صراحت گفت: صلح دم دست ما است ، شک و شبهه بسیاری از آمریکایی ها را از بین برد. شکی نیست که نارضایتی مردم آمریکا از جنگ عراق که جورج بوش جمهوری خواه به راه انداخته بود نقش بسزایی در انتخاب باراک اوباما در سال 2008 میلادی داشت.
در این میان اتفاق های ناگهانی بسیاری است که در جریان انتخابات ریاست جمهوری می تواند به ضرر فرد در راس نشسته تمام شود. جیمی کارتر هنگام پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 در مسند قدرت در ایالات متحده نشسته بود . موج انتقادها از وی در خصوص این ماجرا به اوج رسید. درست دقایقی پس از آنکه رونالد ریگان به جای کارتر به کاخ سفید رسیده بود ، این بحران نیز حل شده و گروگان ها آزاد شدند. این آزادی در حقیقت میوه تلاش های دولت جیمی کارتر بود که در سند ریگان قرار گرفت. در جریان انتخابات سال 2004 میلادی نیز مردم آمریکا هنوز داغ ماجرای یازدهم سپتامبر 2001 را بر سینه داشته و بر همین اساس ترجیح دادند رئیس جمهور جنگ را در راس هرم قدرت نگاه دارند .
اکنون باراک اوباما از جبهه دموکرات ها و میت رامنی نماینده جمهوری خواهان جدال سختی را در حوزه سیاست خارجی تجربه خواهند کرد. بر اساس نظرسنجی های انجام گرفته اوباما 20 درصد از رامنی در حوزه سیاست خارجی جلوتر است. وی با کشتن اسامه بن لادن در پاکستان و اتخاذ تصمیم های کلیدی در افغانستان به نوعی اعتبار آمریکا در عرصه بین المللی را به این کشور بازگردانده است. او در حوزه سیاست خارجی نیز خبرگان را دور هم جمع کرده است: کلینتون، گیتس ، پانه تا و پترائوس که در این چهار سال کار حرفه ای خوبی از خود به نمایش گذاشته اند.
اما 5 پرسشی که پاسخ تیم اوباما به آن می تواند ضامن برد یا باخت دموکرات ها باشد به شرح زیر است:
1. آیا اروپا همچنان در حالی که سر خود را به زور بالاتر از سطح آب نگاه داشته به بقای خود ادامه خواهد داد یا واحد پولی یورو برای همیشه از این قاره رخت خواهد بست؟
2. آیا فشارهای بین المللی بر ایران ادامه خواهد یافت یا رژیم صهیونیستی دست به حمله خواهد زد؟
3. آیا دامنه بحران در سوریه آنچنان وسعتی خواهد یافت که به جنگ داخلی بدل شده و منطقه را در آشوب بکشد؟
4. آیا کاسه صبر کره شمالی لبریز شده و به همسایه جنوبی حمله می کند؟
5. آیا تروریست ها باز هم امریکا را در لاک دفاعی و آسیب پذیری فرو خواهند برد؟
نویسنده در نتیجه گیری بحث تاکید می کند که آنچه اوباما و رامنی در فاصله زمانی امروز تا روز انتخابات انجام دهند تعیین کننده هویت رئیس جمهور آتی است. آیا امریکایی ها همچنان به اوباما برای آنکه نماینده آنها در سط-ح جهانی باشد اطمینان دارند؟ و یا جایگزین هایی که رامنی معرفی کند بیش از اوباما از رای دهندگان دلربایی خواهد کرد؟
