پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
تاریخ ایرانی: سایت فارسی بیبیسی یادداشتی از اردشیر زاهدی، وزیر امور خارجه ایران در کابینه امیرعباس هویدا منتشر کرده که بخشهایی از آن در پی میآید:
* در تاریخ طول چند دهه اخیر به دفعات بوده که ایران و ایرانیها صلحخواهی خود را به کشورها نشان داده و برای حفظ آن کوشیدهاند. ما به کمک ملتهای برادرمان رفتهایم. زمانی که بین هند و پاکستان درگیری وجود داشت، ایران به شدت کوشید تا اختلاف را حل کند. بارها و بارها ایران سعی کرد تا اختلافات بین پاکستان و افغانستان پایان بگیرد یا در جریان درگیریها بین پاکستان و مالزی، ایران کوشید تا بین نخستوزیران این کشور ذوالفقار علی بوتو و تونکو عبدالرحمان وساطت کند. ما به مردم بحرین که زمانی خاک ایران بود، اجازه استقلال دادیم.
* زمانی که کشورهای عربی فروش نفت را تحریم کردند، تنها با یک تماس تلفنی از سوی رئیسجمهوری آمریکا، ایران به کمک این کشور رفت و نفت مورد نیاز ۷ پایگاهش را تامین کرد، بدون آنکه در عوض تقاضای هیچ گونه پاداشی کند. زمانی که یمن جنوبی با اتحاد جماهیر شوروی همکاری میکرد و خطر کمونیسم برای عربستان سعودی تهدید بود و هر لحظه احتمال داشت یمن جنوبی به این کشور حمله کند، برای دو روز و دو شب ایران با هواپیمای سی ۱۳۰، تجهیزات نظامی مختلف به عربستان فرستاد تا جلوی سقوط این کشور را بگیرد.
* ایران هرگز در پی تلافی کردن نبوده است. آیا این فرانسه نبود که ادعا داشت دوست ایران است و میزبان [آیتالله] خمینی شد و در خاک فرانسه به او پناه داد؟ در زمان ناپلئون فرانسه که با ایران روابط حسنهای داشت، بعد از دیدار با تزار روسیه در سال ۱۸۰۷ در تیلسیت به ایران پشت کرد. داستانی که به جنگ ده ساله بین ایران و روسیه انجامید و ایران در نهایت گرجستان و قفقاز را از دست داد.
* فراموش نکنید که تا زمان نادرشاه مرزهای ایران تا تاجیکستان میرسید و اندک اندک به دلیل ضعف داخلی بخش عظیمی از قلمرو خود را از دست داد، اما بدبختی ایران هنوز تمام نشده بود. بعد از حمله ایران به هرات برای برقراری نظم و قانون، مداخله نیروی دریایی بریتانیا در مرزهای جنوبی ما اتفاق افتاد و دخالت فرانسه که سبب شد ناصرالدین شاه طی پیماننامه مارس ۱۸۵۷ که در پاریس امضا شد از مطالبه بخشهایی از افغانستان بگذرد. اتفاقات مشابه بسیاری در طول تاریخ تکرار شده است.
* در زمان روسیه تزاری، فرانسه که ادعا میکرد دوست ایران است، سفیر ایران را نپذیرفت تا زمانی که فتحعلی شاه شکست خورد. تحمیل معاهده ترکمانچای از سوی روسیه به ایران از نتایج چنین خیانتهایی به ایران بود. در سال ۱۸۸۱، طی معاهده دیگری ایران بخشهای دیگری از قلمروش در آسیای میانه را از دست داد و در همان سال بریتانیا توانست کنترل بخشهای مهمی از خاک بلوچستان را به دست بگیرد. علت آن هم امضای پیماننامهای در سال ۱۹۰۷ بود که با دخالت فرانسه و وزیر خارجه وقتش، تئوفیل دلکسه، به ایران تحمیل شد. اینها را تکرار میکنم تا نسل جوان ما بداند چه دخالتهای خارجیای در امور ایران انجام شده و این دخالتها چه تبعاتی برای ما داشته است. اینها به زمان داریوش، انوشیروان، شاهعباس و نادر بر نمیگردد؛ این اتفاقات در قرن نوزدهم افتاده و کمتر از ۱۵۰ سال از آن میگذرد.
* ایرانیها باید حس وطنپرستیشان را حفظ کنند. هر رژیمی که روی کار باشد، ایران میهن ماست. ایرانیها باید بدون هیچ گونه دخالت خارجی سرنوشتشان را خودشان تعیین کنند و به مشکلات فعلیشان خاتمه دهند.
* یک دشمنی قدیمی بین ایران و عربستان سعودی وجود دارد، که یا به دلیل روابط بسیار خوب بین آمریکا و عربستان سعودی تشدید میشود، یا به دلیل اختلاف مذهبی بین ایران شیعی و عربستان سنی بالا میگیرد. من برای نشان دادن ریشه بخشی از اختلافات پیشنهاد به مطالعه کتاب «شاهان نفت» نوشته اندرو اسکات کوپر میکنم، چرا که پاسخ بسیاری از سوالات مربوط به مسائل موجود میان ایران عربستان در این کتاب پیدا میشود؛ از زمانی که ایران متهم به طراحی برای سوءقصد به جان سفیر عربستان در واشنگتن شده، این دشمنیها شدیدتر نیز شده است.
* جنگها هیچ پیروزی ندارند. هم پیروز جنگ و هم بازنده جنگ، هر دو بازنده هستند. خوشبختانه همانطور که پیش از این اشاره کردم ایران در سالهای اخیر فکر حمله به هیچ کشوری نبوده است. جنگ هشت ساله بین ایران و عراق پس از آن بود که عراق از سوی آمریکا برای حمله به ایران اجازه کسب کرد.
* فراموش نکنید، ایران لیبی نیست. ایران کشوری است که هزاران سال تاریخ دارد. هر بار که به این کشور دستدرازی شده، مردم صلحدوست و شجاعش از مرزهای آن دفاع کردهاند و هویت خود را فراموش نکردهاند. بر اساس آنچه در کتاب سپهبد عبدالله آذربرزین، از فرماندهان نیروی هوایی ایران آمده است، بسیاری از خلبانان ایرانی در آن جنگ جنگیدند تا از کشورشان مقابل اشغالگران دفاع کنند. وقتی عراق به کشور ما حمله کرد، همگی ما اختلاف نظرهای سیاسیمان را کنار گذاشتیم، متحد شدیم و برای هشت سال از کشور دفاع کردیم.
* ایران صاحب تاریخی ۳ هزار ساله است و تاریخ گواه این نکته است که در این سالیان بارها و بارها مورد هجوم قرار گرفته و حتی بخشهایی از خاکش را نیز از دست داده است. شکل این تهدیدها هرچند در هر دورهای متحول شده اما ماهیت این تهدیدها در طول تاریخ هرگز تغییر نکرده است.
