انتخاب: بیش از یک هفته از سفر انریکه مورا مسؤل سیاست خارجی اتحادیه اروپا به تهران و دیدار وی با علی باقری‌کنی، معاون سیاسی وزیر امور خارجه گذشته اما حدود چهار روز پس از این دیدار روزنامه وطن امروز گزارش داد که در جریان سفر مورا به تهران و دیدار با باقری‌کنی، یک جشن تولد برای مورا تدارک دیده شده بود. خبری که از سوی وزارت خارجه نیز به هیچ عنوان تکذیب نشد.
این اقدام اگر چه در فضای مجازی جنجال به پا کرد و حتی برخی از مدافعان دولت را خشمگین کرد، اما پیگیری‌های خبرنگار «انتخاب» برای گفتگو با نمایندگان عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجه مجلس، به منظور مطلع شدن از جزئیات ماجرا، راه به جایی نبرد چرا که اغلب اعضای این کمیسیون، با وجود گستردگی واکنش ها بر سر این ماجرا مدعی بودند که از اساس نمی دانند چه خبر است.
برای مثال، حیدری عضو کمیسیون امنیت ملی به «انتخاب» گفت: «من در جریان جزئیات نیستم و در کمیسیون هم صحبتی نشده است.»
عجیب‌‌تر آنکه روزنامه کیهان که منتظر هر حرکت و سخنی از ظریف و تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای بود تا ستون سر مقاله‌اش را با حمله و توهین به آنها پر کند، حال نسبت به این جشن تولد سکوت پیشه کرده است. در صورتی که همه ما به یاد داریم که در سال 93 که محمد جواد ظریف و جان کری در حاشیه نشست ژنو، چند دقیقه‌ای با یکدیگر قدم زدند و در خیابان‌های این شهر گفت وگو کردند، چگونه از تریبون‌های نماز جمعه و رسانه‌های خود به ظریف حمله کردند.
بد نیست جهت یادآوری نگاهی به بخشی از سر مقاله کیهان در آن روز بیاندازیم: «... ناپختگی وزیر خارجه کشورمان - و نه خدای نخواسته بی‌اعتنایی ایشان به ساحت مقدس رسول خدا(ص)! - به همین اندازه خاتمه نمی‌یابد بلکه جناب ظریف در اقدامی تعجب‌آور و برخلاف عرف شناخته شده و فرموله دیپلماتیک، به اتفاق جان کری، محل رسمی مذاکره را ترک کرده و همراه ایشان در یکی از خیابان‌های ژنو به قدم زدن می‌پردازد! این اقدام آقای ظریف که خبر آن در سطح گسترده‌ای منتشر شد، زیر این عنوان قابل تعریف است که اولا؛ برخلاف نگاه رسمی و منطقی جمهوری اسلامی ایران که آمریکا را دشمن خونریز و غارتگر می‌داند و برای آن هزاران سند غیرقابل تردید ارائه می‌کند، آقای ظریف نگاهی دیگر دارد و با قدم زدن در کنار جان کری و بیرون از محل مذاکرات، در پی اعلام تفاوت نظر خود با دیدگاه رسما اعلام شده جمهوری اسلامی ایران است که البته می‌دانیم ایشان چنین منظوری نداشته است ولی این برداشت تنها برداشتی است که از اقدام یادشده به عرصه سیاسی ایران و جهان پمپاژ می‌شود.
ثانیاً؛ قدم زدن صمیمانه با جان کری در حالی که اهانت به پیامبر اعظم(ص) و انتشار 3 میلیون کاریکاتور موهن به خبر اول دنیا تبدیل شده و آمریکا یکی از اصلی‌ترین حامیان این اهانت بی‌شرمانه است، غیر از بی‌اعتنایی جمهوری اسلامی ایران در قبال اهانت به رسول خدا(ص) چه مفهوم و معنای دیگری می‌تواند داشته باشد؟»
پر واضح است که این تنها نمونه‌ای از حملات به رفتار‌های دیپلماتیک ظریف است. هر چند علی رغم پایان دور ظریف، اتهامات و هجمه‌ها به او همچنان ادامه دارد.
از سوی دیگر علی باقری کنی که پیش از این به‌عنوان معاون امور بین‌الملل و رییس ستاد حقوق بشر این قوه منصوب شده بود، ۲۸در آذر سال ۹۹ گفته بود: «اکنون اروپایی‌ها در جایگاه اتهام قتل ده‌ها کودک بیمار ایرانی قرار دارند، لذا صلاحیت نشستن در جایگاه مدعی حقوق بشر را ندارند. صلاحیت سخن گفتن درباره حقوق حیوانات را هم ندارند.»
باقری‌کنی در اظهارات جداگانه دیگری اظهار داشته بود: «برای مشاهده نقض حقوق بشر، لزومی به سفر به ایران نیست، کافی است در راهروهای پارلمان اروپا تردد کنید تا تروریست‌هایی را که دستشان به خون ١٧ هزار شهروند بیگناه ایرانی آلوده است، ببینید.»
البته اینکه اصولگرایان نسبت به برگزاری جشن تولد سکوت کرده‌اند و دیگر از رویه‌ی سنگ اندازی در مقابل دولت که در دوره گذشته به کار گرفته بودند، خبری نیست و اجازه داده‌اند که وزارت خارجه در موضوع مذاکرات احیای برجام کار خود را پیش برد، باید استقبال کرد اما این رویکرد تنها نشان دهنده تناقضات این جریان در عمل و رفتار‌شان است.
