سرویس تاریخ «انتخاب»؛ روز یک‌شنبه ۶ مرداد ۱۲۸۵، یک هفته پیش از صدور فرمان مشروطیت، علمای آذربایجان در حمایت از علمای مهاجر دارالخلافه به قم در تلگراف‌خانه‌ی تبریز جمع شدند که به شاه تلگراف بزنند، محمدعلی‌میرزای ولیعهد نیز تلگرافی جداگانه در شفاعت از مشروطه‌خواهان به شاه زد. متن تلگراف او از این قرار بود:
به توسط حضرت والا، شاهزاده اتابک اعظم، به خاک‌پای اقدس اعلا ارواحنا فداه
تصدق خاک‌پای اقدس همایونت شوم
در خاک‌پای مملکت‌آرای همایونی تا حال محقق و معلوم شده که این غلام خانه‌زاده از اول عمر از وظیفه‌ی خانه‌زادی و استرضای خاطر آفتاب‌مظاهر غفلت نداشته و اگر تصور این را می‌کرد که علمای اعلام عرایض‌شان خدای نخواسته متضمن خلاف مصلحت و مضر به حال دولت است ابدا اسمی از آن‌ها در خاک‌پای معدلت‌مدار نمی‌بردم. در این‌جا به قدر امکان نگذاشته‌ام علمای آذربایجان از طرف قرین‌الشرف همایونی مایوسی حاصل کنند، امروز هم که به تلگرافخانه حاضر شده برای این است که شخصا از علمای مهاجر دارالخلافه شفاعت نماید و در کمال عجز به عرض جسارت می‌نماید که قاطبه‌ی رعایای ایران ودایع الهی هستند و به منزله‌ی اولاد همایونی ظل‌اللهی هستند، حفظ شئون اسلام هم از فرایض ذمه‌ی سلطنت است، مع‌هذا هرگاه در این مورد از طرف قرین‌الشرف همایونی از مامضی صرف‌نظر شود و در مقام ترضیه و اعاده‌ی محترمانه‌ی آن‌ها برآیند، مزید شکوه دولت و قوت اسلام و افتخار این غلام خانه‌زاد بین دول خواهد بود، رعیت که به منزله‌ی اولاد سلطان است به واسطه‌ی خط و خطایی مستحق سیاست شدن با رحمت و شفقت کامله سزاوار نیست [احتمالا (است) - انتخاب].
امیدوارم این شفاعت صادقانه‌ی چاکر جان‌نثار به عزالجاح [ه] مقرون افتد.
۷ جمادی‌الثانی ۱۳۲۴ [یک‌شنبه ۶ مرداد ۱۲۸۵] (ملک‌زاده، کتاب دوم، ۳۷۵)
