روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود نوشت: بدون تعارف و مجامله باید اعتراف کنیم که در دهه‌های اخیر اگر شاهد سقوط تدریجی اخلاق‌مداری حتی در بدنه جامعه خودمان هستیم، به این دلیل است که اخلاق در کارگزاران نظام حکومتی‌مان رو به افول بوده و هنوز هم هست.
منازعات میان جناح‌های سیاسی و مسئولان رده‌های مختلف حکومتی را کوچک نشمریم. مناظره‌های پرتنش و سرتاسر بدگوئی و منفی‌بافی و حتی تهمت و ناسزا گفتن به همدیگر در بالاترین رده‌های مسئولیتی را در انتخابات ریاست جمهوری که متأسفانه از سال 84 باب شد و در 88 به اوج رسید و ادامه یافت بیشترین تأثیر ضداخلاقی را در جامعه برجای گذاشتند. علاوه بر این تأثیر منفی، راه را برای گستاخی عناصر فراری که به دلیل خیانت‌های بزرگشان به ملت در دوران رژیم منحط و فاسد پهلوی اموال ملت را غارت کردند و در اروپا و آمریکا مشغول عیش و نوش هستند فراهم ساختند. این، بزرگ‌ترین ظلمی بود که به انقلاب، نظام، شهدا و مردمی شد که دار و ندار خود را برای کوتاه ساختن دست استعمار و ریشه‌کن ساختن استبداد به میدان آوردند و از هیچ تلاش و کوششی برای حفاظت از استقلال کشورشان کوتاهی نکردند.
این عوارض منفی و این ظلم بزرگ، نتیجه فاصله گرفتن کارگزاران از اخلاق‌مداری است. در مردم اگر ایرادی مشاهده می‌شود، قبل از هر چیز باید کسانی را سرزنش کرد که با منازعاتشان، راه را برای پیدایش این ایرادها هموار ساختند. دیروز که سالروز شهادت مولی‌الموحدین حضرت علی علیه‌السلام بود، باید به ما یادآوری کرده باشد که گذشت آن حضرت، درس بزرگ زندگی هر حاکمیتی برای زمامداران مسلمان در هر زمان و هر مکان است.
واقعاً ما چه مقدار از سفارش امیرالمؤمنین به فرزندان خود که فرمود با قاتل من مدارا کنید و از غذائی که به من می‌دهید به او هم بدهید و اگر من زنده ماندم، عفو و گذشت کردن را بر هر چیز دیگر نسبت به او ترجیح می‌دهم را عمل می‌کنیم که مدعی پیروی از او هستیم؟! با این روش نامتجانس با سیره مولا که ما داریم، چگونه می‌توانیم خود را پیروان آن حضرت بدانیم؟ ما نه‌تنها با عفو و گذشت علوی نسبتی نداریم، بلکه خود را محور حق می‌دانیم و هرکس بگونه‌ای غیر از آنچه ما می‌خواهیم فکر کند او را با انواع انگ‌ها و برچسب‌ها متهم و رمی و طرد می‌کنیم.
