علی را چگونه شناخته ایم؟

سید مهدی فاطمی: نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت/ متحیرم چه نامم ، شه ملک لافتی را...
از علی (ع) آنقدر می دانم که هیچ نمی دانم! از آن مولای مولود کعبه به جز آن شمایل معروف ذوالفقار به کف ،نشسته بر روی دو زانو که شیری کنارش آرام گرفته است تصویر دیگری برای ما به یادگار نگذاشته اند . از آن برهان قاطع وقرآن ناطق و شهید محراب که کلامش هزاران برابر بیشتر از شمشیر برنده بود برایمان نگفته اند. نگفته اند که در عین پادشاهی برابر قاضی نشست و در برابر یک اقلیت یهودی محکوم شد! از کیسه بر دوش کشیدن و پخت نان برای یتیمان و ناسزا شنیدن از مادرشان برایمان نگفته اند! ااز کارگری و دست های پینه بسته و حفر چاه و ایجاد نخلستانش هم‌نگفته اند. از حسد ورزی دوست و خویشاوند و دشمن که بر جهاز شتر جهل نشستند و عزم خون کردند و علی در عین برتری بر ایشان ، مهر ورزید و احترام کرد و به هزاران تن که قرار بود کشته حماقت شوند جان دوباره بخشید.

از عدالتی که هیچ کس بر نتافت و کینه ای شد بر دل نماز شب خوانان مهر بر جبین خورده تا جنگ افروزی کنند و سر آخر کجا بهتر از محراب و نماز در طلیعه صلاة صبح بهترین شب سال که برتر از هزار ماه بوده و هست.از حکم و حکمتش و از رنج و محنتی که هم عهدی بدترین مردمان تاریخ بودن برایش رقم زد چه می دانیم؟ از آن جمله راز آلود و پر از معنا که “به خدای کعبه آزاد شدم” چه میدانیم؟!

براستی ما از علی چه می دانیم؟

او الگویی تمام عیار از انسان کامل بود که هر لحظه از زندگی اش می تواند هزاران درس برای نسل های بعدی باشد.

علی در انحصار هیچ دین و مذهبی نبوده و نیست . او فراتر از هر گرایش و تعصبی هدیه پروردگار به بشریت است که مهر و مرامش در طول تاریخ جاری ست.او را و مرام و مسلک او را باید شناخت و از آن راه بندگی خدا کردن و انسان بودن آموخت. او‌متر و عیار جوانمردی، شجاعت ، عدالت و مهر ورزی ست .

کجای تاریخ بشر مشابهی حتی با فرسنگ ها فاصله از شاه مردان سراغ دارید؟