بنجامین جی کولینگ استاد اپیدمیولوژی بیماری‌های عفونی در دانشگاه هنگ کنگ و وی ون لیم، کارشناس ارشد اپیدمیولوژی بیماری‌های عفونی در دانشگاه هنگ کنگ در مقاله‌ای برای نیویورک تایمز به بررسی شرایط کشورهای مختلف در مواجهه با کرونا پرداخته اند.
به گزارش سرویس خواندنی های «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: در حالی که Covid-۱۹ در اروپا و ایالات متحده به سرعت گسترش می‌یابد، این بیماری در سایر مناطق مثل برخی از کشورهای آسیا تحت کنترل است. به نظر می‌رسد این بیماری عالم گیر در چین پس از شیوع گسترده در حال کاهش است. چین هفته‌های سخت و قرنطینه‌های سنگینی را برای کنترل این بیماری اجرا کرد. سایر مناطق نیز با اتخاذ تدابیری توانسته اند از بروز هرگونه شیوع بزرگ جلوگیری کنند. کشورهای هنگ کنگ، سنگاپور و تایوان از نمونه‌های مهم کنترل کرونا محسوب می‌شوند. با توجه به پیشرفت محسوس این کشورها سوال مهمی که اکنون مطرح می‌شود این است که این کشورها دقیقا چه اقداماتی برای کنترل کرونا انجام داده اند و آیا اکنون کشورهای دیگر می‌توانند این روشها را تکرار کنند؟
در اواخر ژانویه، پس از آن که دولت چین چاره‌ای جز پذیرش یک بیماری گسترده در ووهان نداشت، اقدامات کنترلگر بی سابقه و اقدامات قرنطینه اجتماعی را در سراسر خاک خود اعمال کرد. دولت به سرعت، شهر‌های بزرگ، به ویژه ووهان که مرکز شیوع بیماری در این کشور بود را محاصره کرد و محدودیت‌های مختلف سفر را در سراسر کشور اجرا کرد.
در ادامه، ظرفیت آزمایشگاه‌ها به سرعت گسترش یافت. برای کاهش فشاری که بر بیمارستانها وارد می‌شد، بیماران مبتلا به علائم خفیف در مراکز قرنطینه موقت مستقر در سالن‌های بدنسازی و سالن‌های کنفرانس بستری شدند و بیمارستان‌های جدید ساخته شدند. افرادی که با هر شخص مبتلا به کرونایی در تماس بودند برای قرنطینه پیشگیرانه به هتل‌ها و خوابگاه‌های مشخص شده فرستاده شدند و قرنطینه خانگی فقط برای افرادی که در معرض خطر اندک ابتلا بودند توصیه شد.
در ابتدا، تقریباً همه ساکنان ووهان و سایر شهر‌های آسیب دیده موظف به ماندن در خانه بودند. مدارس و اماکن مختلف عمومی نیز پس از پایان جشنواره سال نو چینی در تاریخ ۲۷ ژانویه بسته شدند. مقیاس این اقدامات خارق العاده است: تقریباً ۶۰ میلیون نفر فقط در استان هوبی تحت قرنطینه قرار گرفتند و پیش بینی می‌شود اکثر کارخانه‌های استان تا ۲۰ مارس تعطیل باقی بمانند. هزینه‌های اقتصادی این اقدامات بسیار زیاد است. در اوایل ماه فوریه، تقریباً یک سوم (حدود یک هزار) شرکت تجاری کوچک و متوسط که در یک نظرسنجی شرکت کرده بودند، اعلام کردند که آن‌ها فقط برای یک ماه پول کافی برای بقا دارند.
اما به نظر می‌رسید این محدودیت‌ها برای کنترل Covid-۱۹ در چین کار کرده اند: تعداد موارد جدید که هر روز گزارش می‌شوند، اکنون به مراتب کمتر از چند هفته پیش است. اما نوع قرنطینه در چین بسیار خشن بود. قرنطینه‌های اجباری در این مقیاس یا ماهیت برخی از روشها مورد انتقاد قرار گرفت. برای مثال کنترل داده‌های موقعیت مکانی تلفن همراه مردم و فناوری تشخیص چهره برای ردیابی حرکات افراد از دید برخی از سازمان‌های حقوق بشری خلاف محسوب می‌شود. افزون بر این، نمی‌توان چنین روش‌هایی را به آسانی در سایر کشورها، به ویژه کشورهای دموکراتیک اجرا کرد؛ بنابراین سنگاپور، تایوان و هنگ کنگ ممکن است نمونه‌های آموزنده تری باشند. هر سه مکان به دلیل پیوند‌های نزدیک با چین به ویژه در اوایل ژانویه در معرض شیوع این عفونت قرار گرفتند، زیرا این کشورها مقصد تعطیلات برای مسافران چینی بودند و هر یک با شیوه خاص خود به این اپیدمی واکنش نشان دادند.
تا روز جمعه، سنگاپور ۱۸۷ مورد تأیید ابتلا ثبت کرد و هیچ موردی از مرگ و میر (برای کل جمعیت در حدود ۵.۷ میلیون نفر) نداشت، تایوان ۵۰ مورد تایید شده از جمله ۱ مرگ (برای کل جمعیت در حدود ۲۳.۶ میلیون نفر) داشت و هنگ کنگ ۱۳۱ مورد تایید شده از جمله ۴ مرگ (برای کل جمعیت در حدود ۷.۵ میلیون نفر) داشت.
از زمان شناسایی اولین موارد ابتلا‌ها در تاریخ ۲۱ ژانویه در تایوان و ۲۳ ژانویه در هنگ کنگ و سنگاپور، هر سه دولت ترکیبی از اقدامات را انجام داده اند تا از موارد جدید جلوگیری کنند. برای مثال قوانین محدودیت سفر را اجرا کردند، قرنطینه‌هایی در جوامع پر خطر برقرار کردند و تلاش کردند با افزایش سطح آگاهی، به کنترل سلامت جامعه کنند. اما هر یک از این کشورها راهکار خاص خود را داشتند.
سنگاپور، به سرعت توانست اقدامات تهاجمی را برای جلوگیری از ورود این ویروس از چین انجام دهد. درواقع این کشور درست سه روز پس از آن که مقامات چینی در مورد شیوع کرونا در ووهان به جهانیان هشدار دادند اقدامات پیشگیرانه خود را آغاز کرد. سنگاپور برای ارزیابی بیشتر و جداسازی بیماران احتمالی اقدام به بررسی مسافرانی کرد که از ووهان با تب و علائم تنفسی وارد سنگاپور شده بودند. این کشور از اولین کشور‌هایی بود که پس از شناسایی نخستین بیماری که مسافر بود، کلیه پرواز‌های ورودی از ووهان را لغو کرد.
مسافرانی که از مناطق آسیب دیده می‌آمدند به سرعت تحت قرنطینه اجباری قرار می‌گرفتند و بلافاصله مکان‌هایی مثل سالن‌های دانشگاه‌ها به مکان‌هایی برای قرنطینه تبدیل شدند. دولت نیز وعده داد که خسارت‌های وارد شده به افراد و کارفرمایان را برای هر روز کاری که از دست داده است جبران می‌کند.
مقامات سنگاپوری اقدامات ویژه‌ای را برای ردیابی نزدیکان افرادی که تست کرونای آن‌ها مثبت بود انجام دادند. کارمندان بیمارستان برای مصاحبه با بیماران درمورد محل زندگی اخیرشان، به مصاحبه‌های زیادی رفتند. هنگامی که اطلاعات نامشخص یا در دسترس نبود، وزارت بهداشت داده‌های اضافی را از شرکت‌های حمل و نقل و هتل‌ها و فیلم‌های دوربین‌های مدار بسته، بازیابی کرد.
تجمعات بزرگ به حالت تعلیق در آمد. اما برای به حداقل رساندن هزینه‌های اجتماعی و اقتصادی، مدارس و محل‌های کار باز مانده اند. وزارت آموزش و پرورش سنگاپور در یک بیانیه بزرگ به سوالات متداول درباره تعطیلی مدارس پرداخت و تعطیلی مدارس را "یک تصمیم مهم و اساسی" خواند که باعث "برهم خوردن بسیاری از زندگی ها" می‌شود. درعوض، دانش آموزان و کارمندان تحت بررسی روزانه از جمله غربالگری درجه حرارت و سایر بررسی‌های بهداشتی قرار می‌گیرند.
کمپین‌های بهداشت عمومی نیز برای بهبود هر چه بیشتر استاندارد‌های بهداشت عمومی سنگاپور تقویت شدند. یک کارگروه ویژه دولتی اخیراً پنج عادت بهداشت شخصی را توصیه کرده است: استفاده از یک دستمال هنگام سرفه یا عطسه. استفاده از قاشق مخصوص غذا در طول وعده‌های غذایی گروهی. استفاده از سینی در هنگام غذا خوردن یا نوشیدن برای جلوگیری از آلودگی در صورت پاشیدن لکه‌های غذا. تمیز کردن و خشک کردن سرویس‌های بهداشتی عمومی و شستن منظم دست. از ابتدای مراحل پیشگیری نیز دولت استفاده از ماسک‌ها را فقط برای افرادی که از قبل بیمار هستند توصیه کرده است.
تایوان، برخوردی متفاوت داشت. تایوان به جای ممنوعیت سریع مسافرت از چین، تلاش گسترده‌ای را برای غربالگری افراد تازه وارد از مناطق مظنون به شیوع انجام داد. در اوایل ژانویه و درست چند روز پس از خبر شیوع کرونا در ووهان، مقامات پزشکی تایوانی سوار پرواز‌های ورودی از ووهان می‌شدند و مسافران را در هواپیما‌ها معاینه و بررسی می‌کردند. پس از مشخص شدن اولین مورد وارداتی بیماری در ۲۱ ژانویه، چهار شرکت هواپیمایی بزرگ، پرواز‌های بین تایوان و ووهان را به حالت تعلیق درآوردند. ممنوعیت پرواز‌ها به جز پرواز‌ها از پکن، شانگ‌های، ژیامن و چنگدو اجرا می‌شد.
تایوان همچنین در تلاش‌های خود برای کاهش انتقال در جامعه، رویکردی نسبتاً مختلط اتخاذ کرد. برخی از امکانات دولتی برای قرنطینه‌ها استفاده شده است، اما قرنطینه خانگی حتی در مواقع در دسترس بودن امکانات دولتی، روش غالب ایزولاسیون بوده است. برای اطمینان از اجرای قوانین قرنطینه، دولت مجازات‌های سختگیرانه‌ای را علیه هر فردی که احکام قرنطینه را نقض کند، اجرا می‌کند. از جمله این مجازات‌ها در حدود ۳۳۲۰۰ دلار است.
سازمان دهندگان رویداد‌های جمعی مکلف به لغو این رویداد‌ها شده اند. برخی از مؤسسات مذهبی خدمات را به حالت تعلیق درآوردند و اعلام شد مدارس ابتدایی و دبیرستان‌ها پس از پایان تعطیلات سال نو قمری، تنها دو هفته تعطیل خواهند ماند. در واقع، کلاس‌ها از ۲۵ فوریه از سر گرفته شدند.
مقامات تایوانی همچنین نظارت بر توزیع کنترل شده ماسک‌های جراحی از انبار‌های کالا را اجرا کردند تا کنترل قیمت در بازار داشته باشند. پیام‌های اصلی سلامتی تایوان شامل این موارد است: "در هنگام سرفه یا عطسه، ماسک جراحی بپوشید" دستان خود را کاملاً با صابون بشویید و از حضور بی مورد در مکان‌های شلوغ، از جمله بیمارستانها" خودداری کنید. از جمعه، اعتقاد بر این بود که حدود ۵۸ درصد از موارد تایید شده در تایوان ناشی از انتقال محلی است. این یک نشانگر مهم موفقیت در استراتژی مهار تایوان است: در بسیاری از مناطق دیگر، موارد محلی بسیار شدیدتر از موارد وارداتی است.
هنگ کنگ رویکرد دیگری را اتخاذ کرد. برخلاف تایوان و سنگاپور، این منطقه با چین مرز مشترک دارد و به عنوان یک منطقه اداری ویژه بخشی از چین است. (سال گذشته سالانه ۳ میلیون نفر از مرز‌ها عبور می‌کردند) بنابراین مقامات در منطقه کمتر بر جلوگیری از طریق انتقال در داخل جامعه و بیشتر بر مسدود کردن کامل ورودی افراد آلوده به خاک خود متمرکز شده اند.
در ۳ ژانویه (خیلی زود پس از اولین مورد اعلام شده در ووهان) ایستگاه‌های غربالگری دما در بنادر ورودی گسترش یافت و از پزشکان محلی خواسته شد تا هر بیمار مبتلا به تب یا علائم حاد تنفسی را به مقامات بهداشتی شهرستان گزارش دهند؛ و سابقه سفر اخیر این افراد بررسی شود. پنج روز طول کشید تا نخستین مورد وارداتی در این منطقه شناسایی شده و در نتیجه محدودیت‌های سفر اعمال شود و شش گذر از ۱۴ گذرگاه مرزی کشور با چین بسته شود. (پنج گذرگاه دیگر بعداً بسته شد.) تعداد بازدید کنندگان به هنگ کنگ از چین در ماه فوریه به طور متوسط روزانه ۷۵۰ نفر کاهش یافت. از این دوره به عد هر مسافری که از مرز عبور کند موظف است تحت یک دوره ۱۴ روزه اجباری از قرنطینه باشد.
تلاش‌های گسترده‌ای نیز برای پیگیری و قرنطینه تماس‌های نزدیک موارد تایید شده صورت گرفته است چرا که در صورت انتقال، ممکن است قبل از اینکه فرد آلوده علائمی را نشان دهد بیماری را به بسیاری از نزدیکانش انتقال دهد. افزون بر ۴۰ هزار تخت خواب در بیمارستان‌های هنگ کنگ، از ظرفیت اردوگاه‌ها و واحد‌های مسکونی جدید که هنوز خالی از سکنه بودند، به عنوان روشی برای تسهیلات قرنطینه استفاده شد.
از ۱۲ مارس، ۶۲ مورد از ۱۳۱ مورد تأیید شده در شهر از تماس نزدیک با سایر موارد تأیید شده بیمار شده بودند و بیش از ۲۴، ۷۰۰ نفر در این هفته هنوز تحت قرنطینه بودند. هنگ کنگ همچنین اقدامات بسیار گسترده‌ای را برای تشویق به دوری از اجتماعات انجام داده است. در اوایل ۲۸ ژانویه، از بسیاری از کارمندان دولت خواسته شد تا ماه بعد از خانه کار کنند. بیشتر رویداد‌های بزرگ لغو شده یا به تعویق افتاده است. در تاریخ ۲۷ ژانویه، کلیه مهد کودک‌ها و مدارس تا ۱۶ فوریه بسته شد. این تصمیم چندین بار تمدید شد، اخیراً حداقل تا ۲۰ آوریل تمدید شد و بسیاری از کلاس‌ها به صورت آنلاین برگزار شده است.
اگرچه هنوز مشخص نیست که آیا کودکان نیز در خطر شدید Covid-۱۹ قرار دارند یا نه، اما با توجه به تاثیر شدید آنفولانزا بر کودکان، اکنون اقدامای مشابه در حال اجرا است. هنگ کنگ در ۱۲ سال گذشته، چهار بار کلاس‌های درس را برای جلوگیری از شیوع آنفولانزا تعطیل کرده است (در سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۰۹، ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹). تعطیلی مدارس یک اقدام بسیار تهاجمی است، اما هنگ کنگ ساختاری اجتماعی دارد که کمک می‌کند بخشی از این فشار‌ها کاهش یابد. در بسیاری از خانواده‌ها که والدین شاغل دو شغله هستند، مادربزرگ و پدربزرگ‌ها از بچه‌ها نگهداری می‌کنند.
دولت برای ارتقاء بهداشت دست و بهداشت محیط، اقدام به آموزش عمومی کرده است. تقریباً همه در هنگ کنگ ماسک صورت را در ملا عام می‌پوشند. اکنون بسیاری از کارشناسان، اقدامات سنگاپور، تایوان و هنگ کنگ و چین را با شیوع سارس در سال ۲۰۰۲ مقایسه می‌کنند. این کشورها از شیوع سارس درس‌هایی جدی گرفته بودند. درواقع آن‌ها ظرفیت آزمایشگاهی مبارزه با ویروسهای جدید و همچنین توانایی بیمارستانها در رسیدگی به بیمارانی با مشکلات تنفسی را از قبل داشته اند.
در سطح فردی، تجربه شیوع سارس افراد را آماده کرده است تا داوطلبانه مقادیر عظیمی از نظم و انضباط خود را از خود نشان دهند، پرهیز از شلوغی و افزایش بهداشت شخصی تجاربی قدیمی هستند و در نتیجه نیاز چندانی به آموزش مجدد وجود ندارد. در عین حال، اگرچه عبور سنگاپور، تایوان و هنگ کنگ و چین از کرونا امیدوار کننده است، اما این کشورها در شرایطی بسیار شکننده هستند و دولت‌ها باید برای مدت زمان بیشتری اقدامات خود را ادامه دهند چرا که در غیر این صورت خطر بروز مجدد بیماری قرار دارند. برای مثال به نظر می‌رسد که تایوان آسیب پذیر است، زیرا افراد را به اندازه کافی آزمایش نمی‌کند.
دولت چین اخیراً، یک جشن پیروزی زودهنگام گرفته است، اما با همه این شادی ها، چین نیز به خوبی می‌داند که باید اقدامات مهار را همچنان حفظ کند. مهار، هرچند یک هدف والا، با هزینه‌های بسیار سنگین، اجتماعی و اقتصادی همراه است و ممکن است برای برخی از کشورها، یک هدف غیرممکن باشد. در بعضی جا‌ها، Covid-۱۹ می‌تواند پیش از توقف، به شدت آسیب زا باشد. اکثریت قریب به اتفاق موارد ابتلا هنوز خفیف به نظر می‌رسند. بسیاری ممکن است حتی به مراقبت پزشکی احتیاج نداشته باشند. در چنین مواردی، بهتر است از تلاش برای مهار این بیماری خودداری کنید و در عوض با تمرکز منابع برای جلوگیری از افزایش بیش از حد تقاضا برای مراقبت در بیمارستان، به ویژه مراقبت‌های ویژه، بر کاهش بیشترین عوارض آن متمرکز شویم.
با این حال، نکته اصلی این است: هر یک از کشورهای سنگاپور، تایوان و هنگ کنگ (سه مکان با ویژگی‌های اقتصادی و سیاسی متفاوت) توانسته اند زنجیره انتقال بیماری را مختل کنند. آن‌ها بدون در نظر گرفتن اقدامات بسیار سختگیرانه و جدی که چین اعمال کرده است، این کار را کرده اند. موفقیت آن‌ها حاکی از آن است که سایر دولت‌ها نیز می‌توانند پیروز باشند.
