فیلم سینمایی «درخت گردو» به کارگردانی محمدحسین مهدویان که داستانش در سه مقطع تاریخی روایت می‌شود، با سه فرمت متفاوت فیلمبرداری شده است.
«درخت گردو» جدیدترین اثر سینمایی محمدحسین مهدویان است که در بخش سودای سیمرغ سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر نمایش داده می‌شود.
این کارگردان جوان فعالیت سینمایی خود را با «ایستاده در غبار» آغاز کرد، فیلمی که نه تنها موضوع متفاوتی داشت بلکه نوع فیلمبرداری آن نیز نسبت به دیگر آثاری که در سینمای ایران ساخته می‌شد، متفاوت بود. «ایستاده در غبار» در شرایطی به صورت نگاتیو فیلمبرداری شد که اکثر آثار سینمایی به صورت دیجیتال فیلمبرداری شده است.
این روند متفاوت فیلمبرداری در دیگر آثار سینمایی این هنرمند جوان هم ادامه پیدا کرد به گونه‌ای که در «ماجرای نیمروز» نیز شاهد استفاده از نگاتیو بودیم. البته به قول کارگردان یکی از دلایل استفاده از دوربین‌های ۱۶ میلیمتری در این فیلم‌ها، فضای متفاوت داستان و تلاش برای نزدیک شدن به قصه بود، به این معنا که آثار اولیه مهدویان با توجه به اینکه داستان‌هایی را از دهه ۶۰ به تصویر می‌کشیدند، نیازمند استفاده از دوربین‌ها و روش فیلمبرداری آن دوره بودند تا فضا برای مخاطب ملموس‌تر شود.
«لاتاری» که داستانی امروز داشت را اما مهدویان با تصویربرداری دیجیتال به سرانجام رساند تا انتخاب دروبین و روش تصویربرداری هادی بهروز باردیگر در خدمت فضاسازی بصری متناسب با داستان فیلم باشد.
اما در این دوره از جشنواره فیلم فجر، مهدویان فیلم سینمایی «درخت گردو» را آماده رونمایی کرده است؛ فیلمی که داستان واقعی را در خلال بمباران شیمیایی سردشت به تصویر کشیده است و با توجه به زمان داستان احتمال فیلمبرداری این اثر سینمایی مانند آثار اولیه این کارگردان به صورت نگاتیو بسیار زیاد بود.
اما مساله دیگری که در این پروژه سینمایی وجود دارد، روایت داستان آن در ۳ مقطع تاریخ معاصر است که این امر خود می‌توانست بخش فیلمبرداری «درخت گردو» را با چالش فضاسازی بصری مواجه کند اما هادی بهروز مدیرفیلمبرداری این اثر سینمایی که در همه فیلم‌های سینمایی مهدویان حضور داشته، این فیلم را با روشی متفاوت فیلمبرداری کرده است.
براساس خبرهای منتشر شده داستان این فیلم سینمایی در ۳ مقطع تاریخ معاصر به تصویر کشیده شده است که براساس روش کار این کارگردان، به احتمال بسیار شاهد ۳ نوع فیلمبرداری در «درخت گردو» خواهیم بود؛ این فیلم سینمایی برگرفته از یک داستان واقعی است و ماجرایی را در کنار بمباران شیمیایی سردشت به تصویر می‌کشد. با توجه به اینکه بمباران سردشت در سال ۱۳۶۶ رخ داده است، نقطه آغاز روایت در دهه ۶۰ است و پس از آن دو دوره تاریخی دیگر در دهه ۸۰ و دهه ۹۰ خواهیم بود.
مهدویان مانند پروژه‌های قبلی خود، برای فضاسازی بصری متناسب با دهه‌های مختلف، برای دهه ۶۰ از فیلمبرداری با فرمت ۱۶ میلیمتری استفاده کرده است. ماجراهای دهه ۸۰ را با استفاده از فرمت ۳۵ میلیمتری فیلمبرداری کرده که این نوع از فیلمبرداری در این دهه رایج بوده است و برای دهه ۹۰ داستان هم از دوربین‌های دیجیتال بهره گرفته است.
بهره‌گیری همزمان از سه فرمت فیلمبرداری در یک پروژه سینمایی، برای اولین‌بار در سینمای ایران رخ داده است.
البته تا امروز هیچ تصویری از این پروژه سینمایی منتشر نشده است و به همین دلیل نمی‌توان پیش‌بینی کرد که این محمدحسین مهدویان و فیلمبردار همیشه همراهش یعنی هادی بهروز در این دوره از جشنواره فیلم فجر چه فیلمی و با چه نوع فضاسازی بصری‌ای را به نمایش خواهد گذاشت.
