فعال سیاسی اصولگرا می‌گوید: بر این باور هستم مردم، به طور کلی از هر دو جریان سیاسی دلزده شده‌اند و این‌گونه نیست که اگر مردم جریان اصلاحات را ناموفق ارزیابی کنند، معنای آن موفق بودن اصول‌گرایان باشد. واقعیت آن است که گاهی از روی ناچاری و نبود یک جریان سوم، شاهد هستیم که قدرت در میان دو جناح اصلی کشور دست به دست می‌شود.
جواد آرین‌منش، فعال سیاسی اصولگرا و نماینده پیشین مجلس، در ارتباط با آرایش سیاسی اصول‌گرایان در انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی و امکان ارائه لیست واحد به خبرنگار «انتخاب» گفت: «ائتلاف حداکثری و صد در صدی از اساس ناممکن است. همه سلایق اصول‌گرایان را نمی‌توان در لیستی واحد گنجاند. علت این مساله نیز این است که اختلاف‌نظر و دیدگاههای متفاوت در میان سلایق اصول‌گرایان به مراتب بیشتر از تفاوت سلایق در اردوگاه اصلاح‌طلبان است. طیف اصول‌گرایان از طرفداران مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و دولت شروع می‌شود و برخی در تخالف با دیدگاههای اعتدال‌گرایی قرار می‌گیرد.»
وی افزود: «از انصار حزب الله و جریان پایداری که در تقابل با دولت و اعتدال‌گرایی هستند، دامنه اصول‌گرایی شروع می‌شود و در نهایت به افرادی همچون ناطق نوری و علی لاریجانی منتهی می‌شود که مواضعی نزدیک به دولت و جریان اعتدال دارند. به همین دلیل، در این روزها بخشی از اصول‌گرایان تندرو و افراطی، حذف لاریجانی را از صحنه انتخابات جشن می‌گیرند و خود را اصولگرا نیز می‌نامند. این طیف گسترده که شامل جریان‌های همچون جریان پایداری، ایثارگران، رهپویان و جبهه پیروان خط امام و رهبری، جامعه روجانیت مبارز و ... می‌شوند، بعید به نظر می‌رسد جریانی واحد را در قالب لیست مشترک تشکیل بدهند. چرا که گروهی تلاش می‌کنند دیگران را از صحنه حذف کنند.»
این فعال سیاسی اصولگرا در ارتباط با تحلیل خود از عدم موفقیت شورای وحدت در ایجاد ائتلاف حداکثری در میان اصول‌گرایان، تاکید کرد: «در میان اصول‌گرایان، یک اقلیتی با تمامیت‌خواهی ادعای انقلابی‌گری و تبعیت از رهبری در صدد حذف گروهها و سلایق دیگر هستند. در صدر این‌ها جبهه پایداری قرار دارد که معتقد است که نیازی به ائتلاف با دیگران ندارد؛ به این دلیل که این جریان خود را وابسته به حمایت معنوی از سوی برخی نهادها می‌دانند، معتقدند دیگران وزنی ندارند تا اعتنایی به آنها داشته باشند. با تمام این اوصاف، بر این باور هستم که هنوز زود است از شکست و عدم موفقیت شورای وحدت در ایجاد ائتلاف حداکثری سخن به میان بیاوریم.»
آرین منش در ادامه تصریح کرد: «بعید نیست که با تعدد لیست‌ها در جبهه اصول‌گرایان مواجه باشیم. اصول‌گرایان هر گاه جریان اصلاحات را تمام شده تلقی کنند، به رقابت درون جناحی روی می‌آوردند. این مساله در گذشته نیز سابقه داشته و در وضعیت کنونی نیز که به دلیل مشکل تحریم‌ها، تورم، فقر و تبعیض و بیکاری شرایط کشور به گونه‌ای رقم خورده که جریان اصلاحات در مقام مسئول این وضعیت، با نوعی ناکامی در تحقق وعده‌هایش مواجه شود، برخی اصول‌گرایان کار اصلاحات را تمام شده می‌دانند و اساسا آنها را در مقام رقیب خود ارزیابی نمی‌کنند.»
وی افزود: «به دلیل چنین تلقی شاهد شکاف در میان اصول‌گرایان هستیم و امکان دارد تعدد لیست داشته باشیم اما من بر این باور هستم مردم، به طور کلی از هر دو جریان سیاسی دلزده شده‌اند و این‌گونه نیست که اگر مردم جریان اصلاحات را ناموفق ارزیابی کنند، معنای آن موفق بودن اصول‌گرایان باشد. واقعیت آن است که گاهی از روی ناچاری و نبود یک جریان سوم، شاهد هستیم که قدرت در میان دو جناح اصلی کشور دست به دست می‌شود. در نتیجه مردم به امید تغییر وضعیت به سراغ جریانی می‌روند که در قدرت در دست او نیست لذا چرخش قدرت میان این دو جناح اتفاق می‌افتد به این امید که یک ابرمرد و منجی روند امور را تغییر بدهد.»
این فعال سیاسی اصولگرا در بخش پایانی گفته‌های خود تصریح کرد: «در مقطع کنونی نمی‌توان به طور قطعی از ریاست قالیباف بر مجلس سخن به میان آورد اما واقعیت این است که او با نیت ریاست قوه مقننه در انتخابات مجلس نامزد شده‌اند اما مجلس آینده را نه اصولگرا می‌دانم و نه اصلاح‌طلب؛ بلکه مجلسی خواهد بود که همه سلایق در آن خواهد بود. همچنین، کلان‌شهرها احتمالا تعیین کننده نخواهند بود بلکه شهرهای کوچک هستند که احتمالا قدرت را در دست خواهند گرفت.
