زكريا أبو سليسل در الاخبار نوشت: جلسه مجمع عمومی سازمات ملل هر ساله باب صحبت از امکان استفاده از این نشست بین المللی برای ایجاد تغییر در سطح روبط ایران و آمریکا را می گشاید، اما امسال، شرایط تا حدود زیادی متفاوت است؛ بویژه پس از آنکه رئیس جمهور آمریکا، مشاور امنیت ملی خود، جان بولتون را بر کنار کرد؛ کسی که به دشمنی تاریخی با ایران معروف بود و به دنبال آن، مسئولان ایرانی از برکناری بولتون اظهار رضایت کردند؛ اما همزمان، تاکید می کنند که تغییر نظر ایران در مورد ایالات متحده، در گرو تغییر سیاستهای واشنگتن است، نه تغییر مسئولان در کاخ سفید.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: این در حالی است که رسانه های ایرانی، در اعلام موضع رسمی این کشور در مورد مذاکره با آمریکا، پیش دستی کرده و اخراج بولتون را به معنای دور شدن شبح جنگ ایران و آمریکا می دانند. علاوه بر این، برخی روزنامه ها به انگیزه های ترامپ از این اقدام اشاره می کنند و در همین رابطه، یک روزنامه اصولگرا، در مطلبی، اقدام فرانسه برای میانجی گری میان ایران و ایالات متحده را دلیلی برای اختلاف بین ترامپ و بولتون می داند؛ تحلیلی که از اطلاعات منتشر شده در بلومبرگ، در خصوص نیت ترامپ برای کاهش تحریمهای علیه ایران، به منظور زمینه سازی برای دیدار با روحانی، چندان دور نیست.
در کنار تفاصیلی که در مورد انجام دیدار بین روحانی و ترامپ مطرح می شود، حسن احمدیان، تحلیلگر سیاسی ایرانی معتقد است که ایران به هیچ عنوان تحت فشار، با آمریکا مذاکره نمی کند. علاوه بر این، صابر گلعنبری تاکید می کند که هیچ نشانه ای وجود ندارد که نشان دهنده موفقیت میانجی ها، در ارائه ضمانتهایی به ایران، در خصوص امادگی آمریکا برای دادن امتیازهایی در زمینه کاهش تحریمها باشد.
با این پیشینه، احمدیان در گفتگو با الاخبار می گوید: برگزاری دیدار بین روحانی و ترامپ، یک امتیازدهی محوری و اساسی از سوی ایران محسوب می شود و همین امر، احتمال انجام نشدن چنین دیداری را تقویت می کند. همچنین، گلعنبری، در گفتگو با الاخبار تاکید کرد که شرایط برای انجام مذاکره مستقیم بین ایرانی ها و آمریکایی ها فراهم نیست و نشستن ایران پای میز مذاکره با آمریکا، در گروه ایجاد شرایطی است که بتواند آن را برای گفتگو قانع کند.
این تحلیلگر ایرانی برای مستدل کردن گفته های خود، به تجربه مذاکرات ایران و آمریکا در سالهای قبل اشاره می کند، که زمانی صورت گرفت که تهران از طریق واسطه عمانی، ضمانتهایی را در مورد برخی مسائل از قبیل حق آن در غنی سازی اورانیوم، به دست آورده بود.
