مصطفى فحص در الشرق الاوسط نوشت: به چند دلیل، تهران با فکر مذاکره برای توافق جدید با ایالات متحده مخالف است، که مهمترین آنها، به حفظ امتیازاتی باز می‌گردد که پس از گذشت ده سال از امضای توافق هسته ای، به صورت خودکار، به ایران می‌رسد؛ چرا که پس از این مدت، محدودی‌های اصلی برای برنامه‌های هسته‌ای ایران برطرف شده و می‌تواند تعداد نامحدودی از سانتریفیوژ‌های خود را تحت نظارت اژانس بین المللی انرژی هسته ای، راه اندازی کرده و در ادامه، بر ذخایر اورانیوم غنی شده خود بیفزاید.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: از سوی دیگر، تهران اهمیت ویژه‌ای به مساله رفع ممنوعیت خرید سلاح، پس از گذشت ۵ سال از امضای توافق هسته ای، می‌دهد؛ به این دلیل که پس از این مدت، می‌تواند به سادگی به بازار‌های جهانی سلاح راه یافته و معاملات بزرگ سلاح با برخی دولت‌ها نظیر روسیه و چین، انجام دهد.
مشخص است که تمام فشار‌های امریکا هم نتوانسته است تهران را مجبور به عقب نشینی از توافق هسته‌ای کند و همانطور که گذشت، در نتیجه این سیاست، دستاورد‌های متعددی در انتظار تهران است. بنابراین، با وجود تهدیدات ایران در مورد عمل نکردن به برخی بند‌های توافق هسته ای، به نظر نمی‌رسد این کشور قصد جدی برای خروج کامل از این توافق داشته باشد.
بر همین اساس است که دو دولت ایران و آمریکا، تلاش می‌کنند مرتکب اشتباه استراتژیک حساب نشده‌ای نشوند که به تغییر کاملی در معادله «نه جنگ و نه مذاکره» بینجامد. در عوض، این دو منتظر آغاز سال ۲۰۲۱ هستند تا ببینند آیا دولت جدیدی وارد کاخ سفید می‌شود یا اینکه دولت سابق به کار خود ادامه می‌دهد. در این میان، ایران ضمن ماندن در توافق هسته ای، از برخی بند‌های ان برای وارد آوردن فشار بر دیگر طرف‌های امضا کننده استفاده می‌کند.
