بارون فیودورکورف در زمستان ۱۲۱۳ خورشیدی همزمان با محمدشاه قاجار که برای تکیه زدن بر اریکه سلطنت وارد پایتخت می‌شد، قدم به تهران گذاشت.
به گزارش سرویس تاریخ «انتخاب»؛ این دیپلمات روسی در سفرنامه خود از ایران درباره نحوه تامین آب شرب تهران در آن دوران چنین می‌نویسد:
دو نهری که از کوه‌های نزدیک جریان دارد، باید تمام تهران و حومه آن را سیراب کند، از این رو شهروندان تهرانی برای هر رشته باریکی از این آب ارج بسیاری قایل‌اند. از این دو نهر به تمام خیابان‌های تهران مجاری زیرزمینی به وسیله تنبوشه [لوله‌های سفالین که برای آبراهه به کار برده می‌شود] کشیده شده است و از آن مجاری تنبوشه‌هایی فرعی به حوض‌های داخلی خانه‌ها کشیده‌اند. بدین ترتیب آب به نوبت به تمام خانه‌ها می‌رود و هر صاحب‌خانه‌ای باید برای یک هفته یا پنج روز آب مصرفی خود را ذخیره کند. در فصل تابستان کمبود آب خیلی محسوس است، علی‌الخصوص برای کسانی که آب حوض‌خانه ایشان ۶ یا ۷ روز مانده باشد، زیرا از چنین آبی بخاری نامطبوع و ناسالم برمی‌خیزد و می‌توان گفت علت بروز بیماری‌های بی‌شماری که در گرمای تابستان غوغا می‌کند،همین آب‌خوره [آبگیر] ناسالم است.
منبع: سفرنامه بارون فیودورکورف ۱۸۳۵-۱۸۳۴، ترجمه اسکندر ذبیحیان، تهران: انتشارات فکر روز، چاپ اول، ۱۳۷۲، ص ۲۰۵.
