عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران با اشاره به اینکه ۷۰ درصد مبتلایان به شانه خشک یا یخ‌زده زنان هستند، گفت: این بیماری یک نوع بیماری نادر و مبهم است.
علی اکبر خورسندی، در آستانه برگزاری کنگره جامعه جراحان در ارتباط با موضوع شانه خشک شده یا یخ زده اظهار داشت: بسیاری از افراد از شانه خشک رنج می‌برند که پزشکان از آن به عنوان کپسولیت چسبنده (التهاب پوشش اطراف مفصل) یا آماس کیسه‌های مفصلی یا التهاب تاندون ها یاد می‌کنند.
وی افزود: این یک مشکل غیر معمولی در شانه است که باعث سختی و کاهش حرکات در شانه شده و نهایتاً اغلب به یک درد اساسی در این قسمت منتهی می‌شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران ادامه داد: اگرچه مراحل پیشرفت این بیماری به گونه ای است که به خودی خود کنترل می شود ولی کلاً شامل سه مرحله است که هر فاز تقریباً ۴ ماه طول می‌کشد. این سه مرحله شامل فازی است که نخست شانه در حال خشک شدن است مرحله دوم شانه خشک شده و مرحله سوم فاز نرم شدن مجدد است.
وی عنوان کرد: به طور کلی دوره کامل بیماری حدوداً باید یک سال به طول بیانجامد ولی در حقیقت این بیماری قادر است بیمار را به مدت سه سال با ایجاد سختی و ناراحتی در طول دوره‌های طولانی درگیر سازد علاوه بر این عود مجدد بیماری به ندرت مشاهده می‌شود.
خورسندی با اشاره به اینکه ۷۰ درصد بیماران معمولاً زنان هستند و عجیب اینکه شانه چپ بیشتر از شانه دیگر تحت تاثیر بیماری قرار می‌گیرد، گفت: به خوبی شناخته شده که این بیماری بین سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی اتفاق می‌افتد و بیماری با صدماتی که به حرکات چرخشی شانه آسیب می‌زند ارتباطی ندارد و در اکثر بیماران رادیوگرافی با اشعه ایکس کاملاً طبیعی است.
وی بیان داشت: شانه خشک اغلب با آرتروز بدخیمی همراه نیست ولی امکان دارد بین این بیماری و بیماری تیروئید، دیابت و سایر بیماری‌ها ارتباطی وجود داشته باشد لذا زمانی که فرد به این بیماری دچار می شود بررسی کامل جهت ابتلا به سایر بیماری‌ها از سوی پزشک باید انجام گیرد.
این جراح شانه و آرنج گفت: این بیماری ممکن است از یک جراحت مختصر یا حالاتی از استرس شروع شود که شخص مجبور به بستری شدن باشد که در این شرایط درد از ابتدا حتی در حالت استراحت وجود دارد و حتی ممکن است مانع از خواب بیمار شده و در حدی زیاد شود که بیمار نتواند وضعیت راحتی برای خواب خود پیدا کند در طول چند هفته درد پیشرفت کرده و ممکن است منجر به از دست رفتن حرکت در ناحیه شانه شود چرا که بیمار می‌کوشد درد را با کاهش حرکت کمتر سازد.
وی افزود: درمان معمولاً هنگامی که بیمار مشکل خود را به مراکز درمانی گزارش می‌دهد انجام می‌گیرد که بیشتر بیماران مراجعه کننده در فاز نخست و در حال خشک شدن شانه هستند وقتی که شانه به مرحله خشک شده رسید کاهش فعالیت اتفاق می افتد و درمان در این مرحله بسیار مشکل است زیرا درمان‌هایی نظیر فیزیوتراپی، تزریق و یا سایر روش ها ممکن است در بهبود نتیجه بی اثر باشد سختی درمان در این مرحله به این دلیل است که بیماران به موازات انجام فیزیوتراپی کاملاً از انجام فعالیت محروم می‌شوند و گاهی پزشکان نیز به درستی این فاز را تشخیص نمی دهند چون در این فاز شانه سخت شده و ممکن است چهارماه به این حالت بماند و اغلب نیز مقاوم به درمان است.
این جراح شانه و آرنج گفت: بیمارانی که شانه کاملاً خشک شده دارند معمولاً سه تا چهار ماه پس از دردناک شدن شانه دچار مشکل شدید شده و به طور پیشرونده این حرکت کاهش می‌یابد این فاز نیز اغلب قابل درمان است و این درمان معمولاً با انجام فیزیوتراپی یا بعضاً با استفاده از بلوک های عصبی انجام می گیرد.
خورسندی گفت: مرحله آخر که معمولاً سه تا چهار ماه پس از فاز خشک شدن و ۶ ماه پس از شروع مشکلات اولیه حادث می‌شود، دوره ای است که بیشترین اهمیت را از جهت درمان دارد و می تواند نتایج درخشانی را در حرکت و استفاده از شانه به ثمر برساند شاید درمان های دیگر مانند دستکاری شانه زیر بیهوشی مورد نیاز باشد. آرتروسکوپی نیز از این جهت در درمان شانه خشک اهمیت دارد که می‌تواند باعث یک بهبود اولیه در بیمار شود چون باعث آزاد کردن چسبندگی کپسولی شده ومنجر به بهبودی درد و حرکت شانه خواهد شد.
وی اظهار داشت: درمانهای جراحی مانند دستکاری شانه یا حتی آرتروسکوپی باید با مهارت کامل انجام گیرد چرا که خود بیماری شانه خشک اغلب یک بیماری خود کنترل شده است و درمانهای جراحی تهاجمی و درمان های سنتی ساده مانند گذاشتن تخم مرغ روی شانه، بادکش، زالو و حجامت می‌تواند مشکلات بیشتری را برای بیماران ایجاد کند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران، گفت: شانه خشک یک بیماری نادر و مبهمی است که اغلب برای بیماران فیزیوتراپ ها و پزشکان همراه با نا امیدی بوده ولی خوشبختانه یک بیماری خود کنترل شده است که اغلب با گذشت زمان و درمانهای طبی بهبود می‌یابد.
شاید باور نکردنی نباشد اما برخی از افراد از اشعه ایکس به شدت می ترسند. این افراد حتی حاضر نیستند یک عکس ساده رادیوگرافی بگیرند.
