بررسی آمارهای قدیمی از این حکایت دارد که از سال ١٣٣٥ تا ١٣٩٥ بیش از ٦٠ میلیون نفر به جمعیت کشور اضافه شده، بعد خانوارها کوچک‌تر شده و میانگین سن زنان و مردان هم حدود هشت سال اضافه شده است.
به گزارش ایسنا، نگاهی به آمارهای مرکز آمار ایران فاصله حدود ۶۰ ساله از ۱۳۳۵ تا ۱۳۹۵ که سرشماری عمومی نفوس و مسکن انجام شد، نشان می‌دهد که از نظر تقسیمات کشوری تعداد استان‌های کشور از ٢٤ استان در سال ١٣٦٥ به ٣١ استان در سال ١٣٩٥ و تعداد شهرها از ٤٩٦ به ١٢٤٢ رسیده است ولی تعداد آبادی‌های دارای سکنه از ۶۵ هزار و ۳۴۹ به ۶۲ هزار و ۲۸۴ کاهش داشته است. طی این سال‌ها همواره شهرهای بالای ۲۵۰ هزار نفر، بیش از ٥٢ در صد جمعیت را در خود جای داده‌اند.
همچنین در این فاصله زمانی، جمعیت ایران از ۱۸ میلیون و ۸۵۴ هزار نفر در سال ۱۳۳۵ به ۷۹ میلیون و ۹۲۶ هزار نفر در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته است که رشد تا مرز ۶۰ میلیونی دارد؛ این افزایش در نقاط شهری برابر با ۵۳ میلیون نفر و در نقاط روستایی تا بیش از هفت میلیون ۷۰۰ هزار نفر است.
اما نسبت جنسی از ١٠٤ در سال ١٣٣٥ به ١٠٣ در سال ١٣٩٥ رسیده است و کاهش بعد خانوار از ۴.۷۶ به ٣۳.۳ نشان از کمتر شدن تعداد افراد در خانوارها دارد.
همچنین میانگین سن افراد جامعه از ٢١.٨٧ سال برای مردان و ٢١.٦٠ سال برای زنان در سال ١٣٦٥، به ٣٠.٩ سال برای مردان و٣١.٣ سال برای زنان در سال ١٣٩٥ افزایش یافته است که گویای تغییرات ساختار سنی طی این سال‌ها است.
روند تغییرات برخی شاخص‌های مهم جمعیتی طی ٦٠ سال گذشته از این حکایت دارد که در سال ١٣٩٥، حدود ۸.۴۸ درصد از خانوارهای معمولی کشور یک‌نفره و ١.٥٣ در صد هفت‌نفره و بیش‌تر بوده‌اند، سهم این خانوارها در سال ١٣٦٥ به ترتیب برابر با ٤.٥٢ و ٢٦.٩٩ در صد بوده است.
بررسی وضع سواد در ایران نیز نشان می‌دهد که میزان باسوادی در سال ١٣٩٥ در کل کشور برابر با ۸۷.۶۴ درصد و برای مردان ۹۱ و زنان ۸۴.۲ درصد بوده‌است، این شاخص در سال ١٣٦٥ برای کل کشور، ٦١.٨درصد، برای مردان و زنان به ترتیب ۷۱ و۵۲.۱ درصد بوده است.
