تا به حال شده وقتی در حال نوشتن یک متن با مداد باشید کلمه یا را اشتباه بنویسید و مجبور شوید متن را اصلاح کنید؟ خوب عادی ترین راه استفاده از مداد پاک کن است. اما سال ها پیش خبری از پاک کن نبود و ماجرا با این روزها تفاوت هایی آشکار داشت.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، اگر به عنوان یک نویسنده صدها سال پیش متنی می نوشتید و در متن خود غلط داشتید 2 راه متداول وجود داشت؛ خط زدن کلمات غلط و پاک کردن غلط ها با روش هایی عجیب.
درست است که برای نسل امروزی پاک کن یک ابزار رایج و متداول است اما سال ها پیش اساسا استفاده از مداد پاک کن معنا و مفهومی نداشت. درواقع در آن سال ها به جای مداد پاک کن از اشیاء عجیب و غریبی استفاده می شد.گفته می شود که سال ها پیش از نان بدون چربی، شن و ماسه، چوب، موم، زغال چوب و مواردی مشابه برای پاک کردن رد جوهر یا مداد روی کاغذ استفاده می شده است.
این ماجرا ادامه داشت تا این که در سال 1770 یک مهندس انگلیسی به نام ادوارد نایرن به طور اتفاقی متوجه تاثیر لاستیک در پاک کردن رد جوهر شد. این ماجرا وقتی رخ داد که او سعی داشت با کمک نان رد جوهر را از روی کاغذ پاک کند. اما به طور اتفاقی تکه ای کوچک لاستیک درون نان بود و به پاک شدن رد جوهر کمک کرد.
وقتی نایرن متوجه خواص عجیب لاستیک شد به سرعت نوعی اولیه و بسیار ابتدایی از پاک کن را اختراع کرد و در قالب یک مکعب نیم اینچی با قیمت سه شیلینگ به فروش رساند. فروش پاک کن‌هایی از این جنس چندان ادامه نیافت زیرا این پاک کن ها به تغییرات آب و هوایی حساس بودند و زود می شکستند.
در نتیجه بعدها در سال 1830 چارلز گودیر نوعی مقاوم و جدیدتر از پاک کن را طراحی کرد که دوام بیشتری داشت و نسبت به انواع تغییرات نیز مقاومت می کرد.
