حادثه واژگونی اتوبوس حامل دانشجویان در واحد علوم وتحقیقات دانشگاه آزاد، که منجر به فوت ۸ نفر از دانشجویان شد، در حالی رخ داد که پروژه تله کابین این واحد دانشگاهی که می‌توانست جایگزینی برای اتوبوس‌های آن باشد، در سال ۹۵ و پس از تغییر مدیریت دانشگاه آزاد، به دلایل نامشخصی متوقف شده بود.
به گزارش «انتخاب»، ماجرا از این قرار است که از سال ۱۳۹۲، طرح جایگزینی سیستم جابجایی دانشجویان و کارمندان واحد علوم و تحقیقات از اتوبوس به حمل ونقل کابلی (تله کابین) توسط محسن هاشمی رفسنجانی معاون عمرانی وقت دانشگاه آزاد مطرح شد.
مسافت 7 کیلومتری به 1800 متر کاهش می یافت
مدیرکنترل پروژه سامانه حمل ونقل کابلی (تله کابین) واحد علوم وتحقیقات در گفتگو با خبرنگار «انتخاب»، گفت: بر اساس این طرح، مسافت حدود هفت کیلومتری کوهستانی و خطرناک واحد علوم وتحقیقات با احداث یک سامانه حمل ونقل کابلی به کمتر از یک چهارم مسیر، یعنی ۱۸۰۰ متر و ۴ ایستگاه در مکان‌های دانشجویی، کاهش پیدا می‌کرد و یک سیستم حمل ونقل سریع، ایمن، سازگار با محیط زیست و مدرن برجابجایی دانشجویان، اساتید و کارمندان دانشگاه آزاد ایجاد میشد.
بر اساس این گزارش، در این طرح با محاسبه هزینه جابجایی دانشجویان با اتوبوس، اتلاف وقت، سوخت و درامد زایی تلکابین در روز‌های تعطیل برای کوهنوردی وگردشگری شهروندان تهرانی، بازگشت سرمایه این سیستم برای دانشگاه آزاد با احداث تلکابین در کمتر از سه سال پیش بینی شده بود.
با تصویب این طرح در دانشگاه آزاد، مناقصه‌ای بین المللی در سال ۱۳۹۳ برگزار شد و دوپل مایر معتبرترین سازنده تله کابین در جهان و شرکت تام ایران خودرو به عنوان تامین کننده تجهیزات این سامانه انتخاب شدند.
امکان جابجایی چهار هزار نفر در هر ساعت
به این ترتیب، عملیات اجرایی طرح در سال ۱۳۹۴ آغاز شد تا تله کابینی با ظرفیت ۷۲ کابین هشت نفره مدرن که امکان جابجایی چهار هزار نفر را در هرساعت بصورت رفت و برگشت ظرف ده دقیقه فراهم می‌آورد، جایگزین اتوبوس‌ها شود.
فقط سه ماه تا تکمیل پروژه مانده بود اما ناگهان متوقف شد
در تابستان سال ۱۳۹۵ تمامی تجهیزات سامانه حمل ونقل کابلی واحد علوم و تحقیقات وارد کشور شده و از نظر تجهیزاتی تکمیل شده ومورد تست قرار گرفته بود، و پیشرفت پروژه به حدود ۸۰ درصد رسیده بود و می‌توانست ظرف سه ماه راه اندازی شود، اما با تغییر مدیریتی دانشگاه آزاد این پروژه متوقف شد و همچنان پس از گذشت سی ماه متوقف است و تجهیزات مدرن آن، در انبار واحد علوم وتحقیقات رها شده.
خطر تصادف‌هایی این چنین جان ۴۰ هزار دانشجو و هزاران کارمند و مراجعه کننده به این دانشگاه را تهدید می‌کند، اما همچنان خبری از بهره برداری از این پروژه نیست و سیستم جابجایی دانشجویان با اتوبوس‌های فرسوده انجام می‌شود.
قربون خدا برم که انقدر صبوره
جوون مملکت که میره دنبال درس اونم با‌پول خودش به امید اینکه شاید اینده ای داشته باشه اینجوری پر پر بشه
واقعا نمی دونم چه واکنشی میشه نشون داد :(
چرا باید دانشگاه انقدر بالای کوه باشه؟ چرا باید انقدر فاصله ساختمونها از هم زیاد باشه که از دم در ورودی دانشگاه باید 8.5 کیلومتر بری تا برسی به ساختمون مورد نظر؟ چرا انقدر زمین (کوه) اشغال شده ولی دانشجوها فضای آموزشی و آزمایشگاهی کافی ندارن؟
طرحهای معقول و خداپسندانه نباید با تغییر مدیریتها تعطیل شود.
جان ملت بي ارزشترين چيز در ايران است