دانشمندان به تازگی کشف کرده‌اند که یک آنتی بیوتیک رایج به جلوگیری از ابتلا به آلزایمر و افزایش طول عمر کمک می‌کند.
محققان می‌گویند که حیوانات تحت درمان با داروهای شاخه مینوسایکلین که کاربرد زیادی در تولید آنتی‌بیوتیک‌ها دارد، میزان پروتئین در سلول‌هایشان بالانس شده و در نتیجه طولانی‌تر زندگی کرده‌اند. سلول‌ها، پروتئین را به عنوان بخشی از سوخت و ساز معمول خود تولید کرده و آن را مصرف می‌کنند. همچنین برای سالم ماندن یک سلول نیاز است که مقداری مشخص پروتئین در آن‌ها وجود داشته باشد .
البته بخش تاریک ماجرا آن جایی است که بالانس سوخت و ساز پروتئین در سلول‌ها بهم می‌خورد و ساختارهای پروتئینی کروی شکلی به نام پلاک‌های پیری (SP) در خارج نورون‌های برخی مناطق مغز تشکیل می‌شوند؛ نتیجه این اتفاق بیماری‌هایی مثل آلزایمر، پارکینسون و ALS است. حال تحقیقات جدید نشان می‌دهند که مینوسایکلین به جلوگیری از تجمع پروتئین‌ها کمک می‌کند. پیش از این تاثیر، این دست از آنتی‌بیوتیک‌ها روی تجمع پروتئین‌های سلول آزمایش نشده بود و این تحقیق می‌تواند تاثیرات جالبی را روی جلوگیری از بیماری‌هایی مانند آلزایمر بگذارد.
در این آزمایش، تاثیر مینوسایکلین روی دو گروه از کرم‌های پیر و جوان که در معرض پروتئین‌های منجر به پارکینسون بودند تست شد که نتیجه آن افزایش طول عمر هر دو گروه از کرم‌ها بود . البته این نتایج صرفا روی کرم‌ها جواب داده و هنوز مشخص نیست که آیا روی انسان‌ها هم تاثیر خواهد گذاشت یا خیر. از این نکته هم نباید غافل شد که مینوسایکلین در دراز مدت تاثیری منفی روی سلامت انسان می‌گذارند. بر اساس تحقیقی در سال 2007، این گروه از آنتی بیوتیک‌ها به قدرت گرفتن بیماری ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک- نوعی بیماری پیش‌رونده عصبی) سرعت می‌بخشند.
البته اگر از مینوسایکلین به طور مستقیم در درمان بیماری استفاده نشود هم قطعا این تحقیق تازه روی کشف راه‌های جدیدی برای درمان آلزایمر و بیماری‌هایی از این دست موثر خواهد بود. جدا از این موارد، اخیرا محققان دانشگاه کالیفرنیا هوش مصنوعی به خصوصی را طراحی کرده‌اند که به درمان بیماری آلزایمر کمک شایانی می‌کند.
