بیماران روان، نه مجرمند و نه بیماری‌شان واگیر دارد، اما برخلاف کشورهای توسعه‌یافته، امروز در ایران بسیاری از آنها را به محیطی می‌سپارند که عملاً حکم حبس ابد و قرنطینه را دارد؛ برای خیلی‌هایشان نه کسی ملاقات می‌آید و نه کورسویی برای رهایی وجود دارد. با این حال، هستند کسانی که نه قوم‌وخویش‌اند و نه چشمداشت مالی دارند، اما با این بیماران زندگی می‌کنند، اموراتشان را انجام می‌دهند و حتی با آنها سفر می‌روند. «سرای احسان» سعی کرده به جای «سرای بی‌کسی»، «مأمن» بیماران باشد؛ مأمنی که «خانه» نیست اما اگر بناست «خانواده» همان‌هایی باشند که اینها را رها کرده‌اند، همان بهتر که مثل «خانه» نباشد.
