جوان نوشت: سهیل بیرقی در نشست رسانه‌ای بعد از اکران «عرق سرد»، داشتن افکار فمنیستی را انکار نکرد. مهر تأکید بر پیروی از مکتب فکری فمنیستی، در حالی است که در سال‌های اخیر تأکید شده بود وزارت ارشاد اجازه حضور فیلم‌های فمنیستی را نخواهد داد و اکنون پارادوکس بزرگی به وجود آمده است که اگر «عرق سرد» فمنیستی است پس چطور به جشنواره راه یافته!
نمايش فيلمی كاملا فمنيستی و ضد خانواده در جشنواره فيلم فجر كه شعار آن جشن سينمای اخلاقمدار ايران است، باعث شد تا عرق سردی بر تن جشنواره‌ای باشد كه به بهانه بزرگداشت ارزش‌های انقلاب افتتاحيه چند صد ميليونی برگزار و خود را نمادی از فرهنگ انقلاب اسلامی معرفی می‌كند!
فيلم سينمايی «عرق سرد» دومين ساخته سهيل بيرقی بعد از فيلم «من» سه‌شنبه شب در پرديس سينمايی ملت رونمايی شد؛ فيلمی كه به رغم تكذيب سازندگانش، شباهت انكارناپذيری با يک داستان واقعی دارد، البته داستانی نه با رنگ و بوی فمنيستی و ضدخانواده‌ای كه در «عرق سرد» شاهد آن هستيم. در اين فيلم فيلمساز تلاش كرده است در قامت یک فمنيست ظاهر شود؛ فمنيستی مذكر!
يک داستان واقعی
نيلوفر اردلان، بازيكن و كاپيتان تيم ملی فوتسال بانوان ايران، زمانی كه تيم ايران برای مسابقات قهرمانی آسيا به مالزی می‌رفت، از سوی همسرش مهدی توتونچی، ممنوع‌الخروج می‌شود. توتونچی مجری شبكه ورزش است و علت عدم رضايت وی برای خروج همسرش، زندگی مشتركشان و رادان فرزند هفت ساله‌شان عنوان می‌شود كه آن روزها بايد به كلاس اول ابتدايی می‌رفت. خانم اردلان، آن روزها اعتراض‌های متعددی می‌كند، با برنامه «نود» مصاحبه می‌كند و در شبكه‌های مجازی كمپين‌های حمايتی از وی به راه می‌افتد. خبر در شبكه‌های ماهواره‌ای می‌پيچد و داستان پيچيده می‌شود. دو سال بعد فيلمی در جشنواره فجر رونمايی می‌شود كه حتی در جزئيات داستان با اتفاقات زندگی شخصی نيلوفر اردلان مشابهت دارد، اما تفاوت‌های زيادی نيز دارد. منتقدان می‌گويند علت اين تفاوت‌ها اين است كه فيلمساز می‌خواهد فمنيستی به ماجرا نگاه كند و از آب گل‌آلود مشكلات ورزشكاران زن، معجونی بسازد؛ فيلمی كه در لابی پرديس سينمايی ملت بر سر اين كه فيلم مهمی نيست و در نهايت به درد جشنواره‌های درجه 2 خارجی می‌خورد، بحث می‌شد.
از اردلان تا اردستانی
در «عرق سرد»، نام شخصيت اصلی داستان «افروز اردستانی» است كه باران كوثری بازيگر نقش آن است. همسر افروز اردستانی در اين جا شخصيتی به نام ياسر شاه‌حسينی است كه از قضای روزگار مجری برنامه تلويزيونی است و از اين نظر شباهت زيادی به مهدی توتونچی دارد.
ياسر شاه‌حسينی در تلويزيون برنامه پرمخاطب «يادش بخير» را دارد و كاملا رياكار و متظاهر است. افروز و ياسر بيش از يک سال است كه با هم زندگی نمی‌كنند و در اين مدت افروز با هم‌تيمی‌اش در يک آپارتمان جداگانه زندگی می‌كند. افروز وكيلی دارد به نام
پانته‌آ آل‌داوود كه می‌خواهد با ايجاد كمپين و گفت‌وگو با شبكه‌های ماهواره‌ای از جمله صدای امريكا، فضاسازی كند تا مقدمات خروج افروز از كشور فراهم شود.
افروز و هم‌تيمی‌اش به طور پنهانی با يک تيم اسپانيايی مذاكره كرده‌اند و قرار است حين مسابقات قهرمانی آسيا در مالزی با اين تيم قرارداد ببندند و ديگر به ايران بازنگردند. ممنوع الخروج شدن افروز آغاز ماجراها می‌شود و در اين بين مهرانه نوری، سرپرست تيم فوتسال بانوان با بازی سحر دولتشاهی نيز كه حجاب چادر دارد و تظاهر می‌كند به دينداری، تلاش می‌كند به جای اين كه گره كار افروز را باز كند، سنگ‌های متعددی را بر سر راه وی قرار دهد.
افروز تلاش می‌كند يک تنه با قوانين اسلامی مربوط به حدود اختيارات همسر بجنگد و كارگردان تلاش كرده است روند داستان را به گونه‌ای پيش ببرد كه بيننده هرچه بيشتر از سيستم و قوانينی كه مانع رفتن افروز می‌شود، متنفر شود. در حاشيه جشنواره شايعاتی درباره احتمال شكايت مهدی توتونچی از فيلم «عرق سرد» مطرح شده البته اين مجری تلويزيون تصميم درباره اين كار را منوط به تماشاي فيلم كرده است.
فمنيست بودن يا نبودن!
سهيل بيرقي در نشست رسانه‌ای بعداز اكران فيلم، داشتن افكار فمنيستي را انكار نكرد. مهر تأكيد بر پيروی از مكتب فكری فمنيستی، در حالی است كه در سال‌های اخير تأكيد شده بود وزارت ارشاد اجازه حضور فيلم‌های فمنيستی را نخواهد داد و اكنون پارادوكس بزرگی به وجود آمده است كه اگر «عرق سرد» فمنيستی است پس چطور به جشنواره راه يافته!
اين را هم بايد افزود كه در فيلم اشاره‌هايی مبنی بر رابطه ميان افروز و هم‌تيمی‌اش وجود دارد كه قاعدتا با توجه به مميزی‌ها كارگردان حتی اگر می‌خواسته نمی‌توانسته موضوع را چندان باز كند اما بيرقی بدون اين كه مسئله را بیان كند در ابتدا و انتهای فيلم از چند ورزشكار زن می‌گويد كه ممنوع الخروج شده‌اند. با يک جست‌وجوی ساده متوجه می‌شويم اين بازيكن‌ها به دليل مسائل غيراخلاقی از تيم كنار گذاشته شده‌اند.
سازندگان فيلم هيچ توجيهی درباره موضع ضدخانواده «عرق سرد» ارائه نداده‌اند، قهرمان فيلم به شدت از زندگی مشتركش متنفر است و حتی حضورش در كنار همسرش را با نمايش عصبی مسواک زدن به تصوير می‌كشد. نمايش شوهر پست فطرت و زن مظلوم كه جزء جدانشدنی از فيلم‌های فمنيستی است چه كمكی می‌تواند به زندگی خانواده‌های ايرانی بكند كه هر ساله آمار طلاق در آن‌ها بالاتر از قبل می‌شود و خيلی از زوج‌های جوان در همان سال‌های ابتدايی زندگی ترجيح می‌دهند ديگر زير يک سقف با هم زندگی نكنند.
تفکر رياكارانه صدا و سیما
كارگردان فيلم «عرق سرد» در بخش نشست خبري بعد از اكران فيلم، هدفش از نشان دادن يك مجری ظاهرا مذهبی را نمايش رياكاری صداوسيما عنوان كرد. اين عنوان البته با اعتراض‌هايی در سالن همراه بود.
بيرقي گفت: «قطعا می‌دانيم در تلويزيون انسان‌های باآبرويی كار می‌كنند، خيلي وقت‌ها برنامه‌های اين تلويزيون شهر خلوت كن بوده و من تماشاگرش بوده‌ام اما تفكر حاكم بر اين سازمان رياكارانه است.»
همه چيز بوی تبليغ می‌دهد
در مقايسه با فيلم‌های شاخص فمنيستی در سينمای ايران، «عرق سرد» حداكثر يك فيلم درجه 2 است كه نمی‌تواند ماندگاری زيادی در سينما داشته باشد. در عوض به جای توجه به ماندگاری، سازندگان اين فيلم سراغ مسائل مالي رفته‌اند تا اسپانسرهای متعددی را به خدمت بگيرند.
از نوری پيكچرز، شركت ايرانی پخش فيلم گرفته تا فيلميران و چند برند مالی تجاری ديگر ليست بلندی از اسپانسرهای اين فيلم را تشكيل می‌دهند.
